“แพท... แพทคะ คือว่านาน่า...”
“ผมได้ยินทุกอย่างที่พวกคุณคุยกันทั้งหมด”
ลูมินายังหน้าซีดไม่เลิก แต่ด้วยความกร้านโลกทำให้หล่อนรีบวิ่งเข้ามาเกาะแขนของเขาเอาไว้ ก่อนจะแนบศีรษะลงซบอย่างประจบประแจง
“เราเคยรักกันไม่ใช่เหรอคะ แพท...”
พาเวลผลักร่างของลูมินาออกจากแขนของตัวเองอย่างรังเกียจ ก่อนจะเค้นเสียงใส่หน้า
“ผมไม่เคยรักคุณต่างหากล่ะ”
“ไม่จริงหรอก คุณรักนาน่า แต่ที่คุณพูดแบบนี้ตอนนี้ก็เพราะยังอยากจะเคลมแม่สาวใช้ต่ำๆ คนนี้ต่อใช่ไหมล่ะคะ คุณยังไม่เบื่อมัน”
มะปรางยกมือป้ายน้ำตาทิ้งอีกครั้ง เจ็บจนหัวใจร้าวระบม “เชิญตามสบายนะคะ ฉันขอตัวก่อน”
“เธอจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น แม่ผู้หญิงหูเบา เชื่อนักกับคำพูดของคนอื่น ในขณะที่คำพูดของฉันสำหรับเธอ มันไร้ความหมาย”
เขาหันมาตวาดใส่หน้าหล่อน และมันก็ทำให้มะปรางยืนน้ำตาไหลเงียบ
พาเวลเห็นคนที่ตัวเองรักยืนนิ่งก็หันมาซัดลูมินาต่อ “ผมเคยบอกคุณแล้วใช่ไหมว่าเรื
