สองเดือน... ไม่ใช่สิ แค่สองอาทิตย์เท่านั้นกับการหลบเร้นมาพักเลียแผลใจปารีส สถานที่ที่ดินิย่าร์ไม่มีทางคาดคิดว่าหล่อนจะมาอยู่ที่นี่ แต่ถึงเขาจะรู้ เขาก็ไม่มีทางตามมาหาหล่อน ไม่มีทางมาตามหาผู้หญิงแพศยา สารเลว ที่เขาแสนจะเกลียดชังอย่างหล่อนหรอก ไม่มีทางเป็นไปได้ เขาเกลียดหล่อน เกลียดหล่อนยิ่งกว่าไส้เดือน กิ้งกือเสียอีก
เมลิน่าสะอื้นไห้ด้วยความขมขื่น น้ำตาแห่งความปวดร้าวไหลพลั่กๆ ออกมาจากดวงตาสู่แก้มนวลไม่ขาดสาย แม้มือบางขาวสะอาดจะยกขึ้นป้ายมันทิ้ง เช็ดมันทิ้ง แต่กระนั้น มันก็ไม่สามารถทำให้เจ้าน้ำตาแห่งความทุกข์ทรมานนั้นจางหายไปได้เลยแม้แต่นิดเดียว ตรงกันข้าม มันกลับยิ่งไหลยิ่งรินทั้งพร่างพรูลงมาราวกับเขื่อนน้ำที่ทำนบกั้นแตกหัก
หัวใจร้าวรานด้วยความโหยหา ความรักที่มีต่อดินิย่าร์ เซอร์คอฟไม่เคยจางหายไปจากหัวใจแม้แต่เสี้ยววินาทีเดียว ไม่ว่าจะยามหลับตา ลืมตา และทุกขณะที่หายใจ หล่อนก็คิดถึงผู้ชาย
