เมลิน่ายืนหมุนตัวอยู่หน้ากระจกเงาภายในห้องพักของตัวเอง รอยยิ้มบางๆ แต้มใบหน้านวล การได้กลับมาสวมใส่ชุดนักศึกษาอีกครั้งทำให้หล่อนรู้สึกดีใจไม่น้อย
“ลิน่า... ไปได้แล้ว” เสียงของรูธที่ดังขึ้นที่หน้าประตูห้อง และนั่นก็ทำให้คนที่กำลังมองกระจกอยู่ต้องรีบหมุนตัวเดินออกไปทันที
“มาแล้วจ้า” เมลิน่าเดินมาสมทบกับรูธและแพตตี้ที่ยืนรออยู่ก่อนแล้ว ยิ้มบางๆ อย่างขอโทษที่ทำให้รอนาน
“นางฟ้าอย่างเธอไม่ต้องแต่งอะไรก็สวยอยู่แล้วจ้ะ” แพตตี้อดแซวเพื่อนสนิทไม่ได้
“ฉันไม่ได้แต่งอะไรเลยนะ แค่รู้สึกดีใจที่ได้ใส่ชุดนักษาอีกครั้งต่างหาก” เมลิน่าปฏิเสธเบาๆ ขณะเดินตามเพื่อนทั้งสองคนลงไปตามขั้นบันได มุ่งหน้าออกไปยังหน้าหอ
“ไปเรียนแล้วเหรอหนูลิน่า”
“ค่ะ ลุงเกรบี้” เมลิน่าตอบคำถามของลุงยามหน้าหอด้วยน้ำเสียงสดใส
“โชคดีนะหนูลิน่า”
“ขอบคุณค่ะลุงเกรบี้”
หญิงสาวกล่าวขอบคุณพร้อมกับก้าวตามเพื่อนรักของตัวเองไปติดๆ มหาวิทย
