“อืมม์...”
ชายหนุ่มครางออกมาด้วยความพึงพอใจกับการตอบสนองน่ารักน่าใคร่ของสาวน้อยใต้ร่าง เขากอดจูบลูบไล้ร่างกายอย่างหิวกระหาย ฝ่ามือหนาข้างที่ไร้บาดแผลสอดแทรกเข้าไปใต้เสื้อตัวสวย ก่อนจะกอบกุมปทุมถันอวบสล้างที่ใหญ่ล้นมือเอาไว้ จากนั้นก็บีบเคล้นมันอย่างเมามัน
เสียงครวญครางจากปากอิ่มของมะปรางยิ่งเร่งเร้าให้เขาเดินหน้าไปไกลแสนไกล แต่ก่อนที่ทุกอย่างมันจะสายเกินแก้ เสียงเคาะประตูแรงๆ ก็ดังขึ้นเสียก่อน และนั่นก็ทำให้มนต์ขลังทุกอย่างที่อบอวลอยู่ภายในห้องจางหายไปจนหมดสิ้น
พาเวลผลักร่างอรชรออกจากตัวทันที ก่อนจะตามด้วยสายตารังเกียจชิงชัง
“ไป... ไปให้พ้นหน้าฉันเชียวนะ นังแพศยา!”
“คุณแพท...”
มะปรางที่เพิ่งจะหลุดออกจากบ่วงเสน่หาถึงกับน้ำตาทะลักออกมาอาบแก้ม ความอับอายและความอดสูแล่นพล่านเข้ามาท่วมท้นหัวใจ
นี่หล่อนทำอะไรลงไป ทำอะไรลงไป ทำไมถึงได้ยอมให้เกิดเรื่องเมื่อครู่นี้ขึ้นได้ หล่อนไม่มีสิทธิ์
