ผ่านไปสักพัก หลังจากที่แยกย้ายกับพู่กันเสร็จ ลูกหว้าก็กลับมายังเพนต์เฮาส์หรูด้วยความรู้สึกโล่งใจมากขึ้นหลังจากที่ได้พูดคุยอธิบายให้รุ่นพี่คนสนิทรับฟังและเข้าใจ ทว่าทันทีที่มือเล็กเปิดประตูสาวเท้าเดินเข้าไปภายใน
“เรื่องงานผมจัดการให้ทั้งหมดแล้ว” เสียงร่างสูงที่กำลังนั่งอ่านเอกสารอยู่ มือข้างหนึ่งก็ยกพูดคุยโทรศัพท์โทนเสียงเรียบดังขึ้น
“ผมไม่ว่าง ไม่จำเป็นต้องไป”
“ผมบอกว่า ผมไม่ว่างไงครับ” เสียงทุ้มนั้นฟังดูเรียบเข้มกว่าเดิมชัดเจน
“เรื่องนั้นไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรกับผม”
“เขาเป็นภรรยาพ่อ ก็จัดการเอง แค่นี้นะครับ ผมมีอย่างอื่นต้องทำ” สิ้นเสียงทุ้มเรียบนิ่งเฉยเอ่ย นิ้วหนาก็กดตัดสายไปด้วยท่าทีนิ่งเรียบ ก่อนจะรู้สึกตัวว่าถูกจ้องมองจึงทำให้หันไปมองตามความรู้สึก แล้วก็ได้พบกับร่างเล็กที่ยืนทำตัวไม่ถูกหน่อย ๆ ทว่าสุดท้ายลูกหว้าก็ยกยิ้มเดินตรงเข้าไปหาอีริคที่ยืนอยู่
“ทานข้าวหรือยังคะ” เจ้าของใบหน
