เช้าวันต่อมา…
ลูกหว้าที่นอนหลับอยู่ลืมตาขึ้นด้วยความงัวเงียที่มี แต่แล้วก็ต้องชะงักไปกับไออุ่นจากร่างหนาที่เธอนั้นนอนซุกอยู่ภายในวงแขนแกร่งของเขา รวมถึงความงุนงงที่ตัวเองมานอนอยู่ตรงนี้ได้ เพราะภาพสุดท้ายที่เธอจำได้ เหมือนว่า…เธอจะเผลอหลับไปที่โซฟา?
แล้วทำไม…
ครืดดด~
เสียงโทรศัพท์ที่อยู่ไม่ไกลของลูกหว้าดังขึ้น ทำให้อีกคนได้สติเลิกสนใจความสงสัยของตัวเองพลางเอื้อมไปหยิบข้อความเข้ามาดู
ข้อความ (3)
เจนิส : วันนี้ไปเรียนกันแน่ใช่ไหมเนี่ย
เจนิส : ทำไมเงียบกันหมดดดด
“โอ๊ะจริงสิ” วันนี้เธอมีเรียนช่วงคาบสาย ๆ จะต้องรีบไป
ลูกหว้า : ไป ๆ ฉันไป
เจนิส : โอ๊ย หายไปไหนมาทั้งวันเนี่ยยย
ลูกหว้า : 5555 นอนนนน
ลูกหว้าพิมพ์ตอบกลับเพื่อนไปโดยที่บอกความจริงไม่หมด ว่าเธอนั้นโดนลูกพี่ลูกน้องเพื่อนตัวเอง ‘เล่นงาน’ หนักขนาดไหน
“ทำอะไร”
“อะ…โอ๊ะ คุณชาย…” ร่างเล็กที่ตกใจเอ่ยออกมาพลางมองไปยังคนที่เพิ่งตื
