ด้านลูกหว้า
“เดี๋ยวจอดตรงนี้ก็ได้ค่ะ…” เสียงลูกหว้าเอ่ยบอกรุ่นพี่หนุ่มที่ขับเข้ามายังบริเวณหน้าซอยหอพักของเธอ ทว่าอีกคนก็ไม่ฟังในคำพูดของเธอ วิคเตอร์นั้นขับตรงเข้าไปภายในบริเวณด้านหน้าหอพักของคนตัวเล็ก โดยมีสายตาของลูกหว้าที่มองตาใส ทำให้ริมฝีปากหนาขยับบอกเสียงเรียบ
“ขาเจ็บอยู่ไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวจอดส่งตรงนี้ มันไม่ได้ไกล” วิคเตอร์เอ่ยด้วยใบหน้าท่าทีเรียบนิ่งปกติ ลูกหว้าที่ได้ยินแบบนั้นก็นึกรู้ว่าอีกคนคงจะสังเกตเห็นการเดินที่ถึงแม้จะพยายามปกปิด แต่มันก็อาจจะมีเผลอแปลกไปบ้าง ซึ่งก็ไม่แปลก เพราะมันก็มีแค่เขา…ที่รู้เรื่องของเธอกับคุณชายร่างสูง
“ถึงแล้ว”
“อ…อ้อค่ะ ขอบคุณนะคะ…ขอบคุณทั้งหมดของวันนี้เลย” ลูกหว้าบอกพร้อมกับมองหน้าอีกคนด้วยความรู้สึกดีใจอยู่เหมือนกันที่ได้พบเจอกับวิคเตอร์ที่ใจดีกับเธอ
“…” ร่างสูงที่นั่งอยู่ก็เงียบไม่พูดอะไรตามนิสัยที่ก็ไม่ใช่คนพูดมากอะไรอยู่แล้ว ก่อนที่ร่างเล็กขอ
