“ตัวเบาออกมาเชียวนะมึง” เสียงทักทายปนเสียงหัวเราะในลำคอดังขึ้นท่ามกลางเสียงคลื่นที่กระแทกเข้ามาเป็นระยะ
ไบรอันเดินออกมาจากห้องส่วนตัวหลังจากที่หายเข้าไปถึงสามชั่วโมงเต็มด้วยการสวมเพียงกางเกงยีนส์ตัวเดียว เปลือยอกเดินออกมาคว้ากระป๋องแอลกอฮอล์ในถังไปยกขึ้นดื่มเพื่อดับกระหายโดยมีสายตาเฮียทั้งสองมองอยู่
“รอยเล็บเยอะฉิบหาย ขอบคุณกูสักหน่อยไหม?” ไคเลอร์ยักคิ้วยียวน สบตาคนที่อายุน้อยสุดที่ตอนนี้รอยขีดข่วนเต็มแขน แดงไปทั้งตัว
“ขอบคุณที่เฮียมอบความบรรลัยให้น่ะเหรอ?”
“กวนตีน จะมีผู้หญิงสักกี่คนที่กล้าช่วยมึงทั้งที่เจอกันครั้งแรกแบบนั้น ในฐานะที่เกิดก่อน กูควรสั่งสอนมึงใช่ไหมว่าผู้หญิงประเภทไหนควรเก็บไว้ใกล้ตัว”
“รู้ แต่วิธีอื่นก็เยอะแยะไหม เฮียแม่งใช้วิธีที่โคตรบรรลัย โคตรเกินไปเลย”
“ถ้าจะเล่นกูขนาดนี้นะ อย่าเรียกกูว่าเฮียเถอะ เรียกไอ้เลยไหม?”
“ได้…”
“ไอ้เหี้ยไบรท์!” อลันดึงแขนไอ้เด็กแ
