“ไปสืบมาว่ามันเป็นใคร” ไบรอันหันไปสั่งลูกน้องคนสนิทเมื่อก้าวขาออกมาจากห้องน้ำ แว๊บนึงที่ปรายสายตามองคนตัวเล็กที่เดินเชื่องช้า สถานการณ์ตรงหน้าทำให้เขาถอนลมหายใจและต้องดึงมือขาวๆ มาจับเอาไว้แทน
“พี่ไบรท์…” ใบหม่อนจะชักมือกลับแต่เขาไม่ยอม
“อยู่กับพี่เธอไม่ควรร้องไห้ อยากให้คนอื่นเห็นและเข้าใจว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกันจริงๆ งั้นเหรอ?” คิ้วดกเข้มเลิกขึ้นขณะถาม จะคิดว่าเขาเอาแต่ใจก็ช่าง เขาใช้เงินจ้างเธอมา จะจ่ายตามที่ตกลงกันไว้ทุกบาททุกสตางค์ แน่นอนว่าไม่มีวันขาด หน้าอย่างเขามีแต่จะให้เพิ่มตามความพอใจด้วยซ้ำ ฉะนั้นเขาก็มีสิทธิ์ที่จะเรียกร้องตามที่มันควรจะเป็นไหมวะ
“ปะ..เปล่า หม่อนไม่ได้…”
“ถ้าไม่อยากให้ทุกอย่างมันพังเธอก็อย่าทำหน้าเศร้าแบบนี้ เป็นผู้หญิงของพี่ไม่ใช่ใครจะเป็นได้ง่ายๆ ถูกเลือกแล้วก็ช่วยทำตัวให้สมกับที่ถูกเลือกหน่อย” ไม่ได้อยากดุหรือขึ้นเสียงใส่คนที่หัวใจกำลังอ่อนแอเลยสักนิด แต
