ตอนที่ 2 จุดเริ่มต้น 2
1295 คำ
มหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่ง / คณะวิศวกรรมศาสตร์ สาขา วิศวกรรมคอมพิวเตอร์
“เอวา..กูมีเรื่องให้มึงช่วย?” ไอ้เดย์บอกกับฉันในระหว่างที่เราสองคนนั่งรอไอ้พวกที่เหลืออยู่ที่โต๊ะหินอ่อน
“เรื่องไร?”
“กูชอบลียา”
“……” ดวงตาของฉันเบิกโพลง โลกทั้งโลกเหมือนหยุดหมุน ฉันเหมือนจะขาดอากาศหายใจ
ไอ้เดย์มันสารภาพว่ามันชอบลียา ที่ฉันอึ้งไปไม่ใช่อะไร
เพราะฉันชอบไอ้เดย์ไง..
ไม่อย่างนั้นฉันคงไม่ยอมมาเรียนกับมันหรอก..นี่ฉันก็ยังไม่รู้เลยว่าเรียนจบไปแล้วฉันจะไปทำอะไร
“ละ แล้วมึงมาบอกกูทำไม! มึงไม่ไปบอกลียาอ่ะ” กว่าฉันจะหาเสียงตัวเองเจอก็หลายวินาทีเลยทีเดียว
“ก็ไม่กล้า..กูกลัวลียาไม่คิดเหมือนกู”
“มึงแน่ใจเหรอ? ว่ามึงชอบลียาจริงๆ ถ้ามึงไม่คิดจริงจังกูว่ามึงอย่ายุ่งกับลียาเลย กูไม่อยากเห็นเพื่อนสนิทกูต้องเสียใจเพราะมึง”
“กูชอบลียาจริงๆ ชอบตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอเลย”
กูก็ชอบมึงตั้งแต่ครั้งแรกที่กูเจอมึงเหมือนกันไอ้เดย์
“แล้วมึงจะให้กูช่วยอะไร?” ฉันกลั้นใจถามไอ้เดย์ออกไป
“มึงลองแอบถามลียาให้กูหน่อยสิว่ารู้สึกยังไงกับกู ถ้าลียารู้สึกเหมือนที่กูรู้สึก กูจะขอลียาเป็นแฟน”
ขอลียาเป็นแฟนงั้นเหรอ? แล้วกูล่ะ กูก็แอบชอบมึงมาตั้ง 3 ปีเลยนะ..
“อืมๆ เดี๋ยวกูลองถามให้” ฉันรับปากมันด้วยหัวใจที่ร้าวราน
อกหักตั้งแต่ยังไม่เริ่มมันเป็นแบบนี้เองสินะ..
ไอ้เดย์มันเคยบอกว่าฉันเป็นผู้หญิงที่มันสนิทด้วยที่สุด ฉันคือคนที่คอยอยู่ข้างๆ มัน คอยให้กำลังใจมัน คอยช่วยเหลือมันเรื่องเรียน มันบอกว่าชีวิตนี้มันคงจะขาดฉันไม่ได้ ฉันยอมรับว่าคำพูดของมัน ทำให้ฉันยิ่งรู้สึกคิดไปไกล ฉันคิดว่ามันจะรู้สึกกับฉันเหมือนที่ฉันรู้สึกกับมัน
แต่วันนี้ฉันรู้แล้ว..ว่าฉันคงเป็นได้แค่เพื่อนของมัน
ฉันควรจะดีใจใช่ไหม? ถ้าเพื่อนที่ฉันรักทั้งสองคนจะรักกัน...
แต่ทำไมฉันรู้สึกเจ็บตรงหัวใจจัง
วันนี้ฉันนัดลียาไว้ที่ร้านเบเกอรี่ แถวๆ หน้ามหาวิทยาลัย ฉันมาถึงก่อนเวลานัดนิดหน่อยเพราะวันนี้เลิกคลาสไวกว่าปกติ ไม่นานนักลียาก็เดินเข้ามา
“เอวา..มานานยัง?” ลียาเอ่ยถามฉัน
“พึ่งมาถึงเมื่อกี้นี้เอง นั่งสิ” ฉันบอกกับลียา
“เรียนเป็นไงบ้าง?” ลียาถามฉัน
“อืมม ก็ดีนะ แล้วแกอ่ะ?”
“ก็โอเค สนุกดี” ลียาตอบออกมาก่อนที่จะถามฉันขึ้นมาอีกครั้ง “แกนัดฉันมามีอะไรหรือเปล่า?”
“ปะ เปล่า ไม่มีไร แค่คิดถึง” ฉันตอบออกไป
“แล้วพวกนั้นล่ะ?”
“เดี๋ยวก็คงมา..ฉันสั่งน้ำกับขนมเผื่อแกแล้วนะ” ฉันบอกกับลียา
“อืมม ขอบใจมาก”
ไม่นานนักน้ำกับขนมที่ฉันสั่งก็มาเสิร์ฟ
“ลียา ฉันถามอะไรแกหน่อยสิ?”
“ถามมาสิ” ลียาพูดพร้อมกับยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม
“แกรู้สึกยังไงกับไอ้เดย์?” ลียาสำลักน้ำขึ้นมาทันทีหลังจากที่ฉันถาม
“แกก็บ้า..อยู่ดีๆ ก็มาถามอะไรก็ไม่รู้” ฉันเห็นลียาหน้าแดง ฉันก็รู้ได้ทันทีว่าลียาก็ชอบไอ้เดย์เหมือนกัน
ถ้าใจของเพื่อนรักทั้งสองของฉันตรงกันขนาดนั้น ฉันก็คงต้องทำหน้าที่กามเทพสินะ..
“แกชอบไอ้เดย์ใช่ปะ?”
“ฉันเป็นผู้หญิงนะเอวา..จะให้ฉันพูดได้ไง”
“แกก็พูดมาเลยว่าแกก็ชอบไอ้เดย์”
“อืมมม ก็ชอบ”
“……” ฉันอกหักจริงๆ แล้วสินะ ตอนนี้ไอ้เดย์ถือดอกไม้ช่อใหญ่เกินเข้ามาในร้าน มันได้ยินทุกคำที่ฉันคุยกับลียา เพราะว่ามันให้ฉันโทรหามันและค้างสายไว้อยู่
ฉันลุกขึ้นยืนทันทีที่ไอ้เดย์กำลังจะเดินมาถึงโต๊ะที่ฉันกับลียานั่งอยู่ ลียานั่งหันหลังให้ไอ้เดย์ ลียาจึงไม่เห็นว่ามันมา
“เอวาจะไปไหน?” ลียาถามฉัน
“เอ่อ..พอดีจะไปเข้าห้องน้ำหน่อย เดี๋ยวฉันมานะ”
“อืมม” ลียายิ้มให้ฉันเล็กน้อย ฉันก็ยิ้มตอบกลับไปให้ลียา และยิ้มให้ไอ้เดย์ด้วยเหมือนกัน เป็นรอยยิ้มที่ยิ้มออกมาทั้งน้ำตา
“ยินดีด้วยนะ” ฉันบอกกับไอ้เดย์ที่กำลังเดินสวนกัน ก่อนที่ฉันจะรีบเดินออกไปจากร้านให้ไวที่สุด
ส่วนเหตุการณ์หลังจากนั้น ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ฉันรู้แต่ว่าตอนนี้ฉันเจ็บ เจ็บที่เห็นเพื่อนทั้งสองคนของฉันรักกัน
วันนั้นไอ้เดย์กับลียาตกลงเป็นแฟนกัน โดยลียาขอให้ไอ้เดย์เลิกเจ้าชู้ ถ้าไม่เช่นนั้นลียาจะไม่ยอมคบด้วย ไอ้เดย์ที่แอบชอบลียามานานถึง 2 ปี ตอบตกลงทันที ฉันรู้เรื่องนี้เพราะไอ้เดย์นั่นแหละเล่าให้ฟัง จริงๆ ฉันก็ไม่อยากจะรู้หรอกนะ
ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ฉันต้องทนดูไอ้เดย์กับลียาพลอดรักกันทุกวัน ถึงแม้ว่าจะเรียนคนละคณะ แต่ถ้าทั้งสองคนมีเวลาว่างตรงกัน พวกมันก็จะมาพลอดรักกันให้ฉันดู ตั้งแต่ที่ไอ้เดย์มีแฟน มันก็เปลี่ยนไป มันไม่ค่อยเที่ยวผับเหมือนเมื่อก่อน ถ้าจะไปมันก็ต้องพาลียาไปด้วย และมันก็ลากฉันไปด้วย ส่วนเรื่องสาวๆ ก็เหมือนจะห่างหายไปโดยปริยายเพราะมันถูกลียาข่มขู่ไว้ถ้าว่าถ้าไอ้เดย์นอกใจลียาเมื่อไหร่ ลียาจะเลิกกับมันทันที
ไอ้เดย์กับลียาคบกันได้ 2 ปี ก็เริ่มมีเรื่องระหองระแหง ส่วนมากจะเป็นเรื่องนิสัยเอาแต่ใจของลียา ตั้งแต่ที่ไอ้เดย์คบกับลียามันต้องคอยเอาอกเอาใจลียา ขัดใจไม่ได้ ถ้าไอ้เดย์ขัดใจลียาเมื่อไหร่ มันสองคนก็จะทะเลาะกัน แล้วลียาก็จะขาดการติดต่อไปหลายวัน โทรหาไม่รับ ส่งข้อความไปไม่อ่าน และทุกครั้งไม่ว่าไอ้เดย์จะผิดหรือจะถูก ไอ้เดย์ก็ต้องเป็นฝ่ายง้อลียา และทุกครั้งที่ง้อลียาไอ้เดย์จะต้องเสียเงินหลักแสนทุกที ไม่ว่าจะเป็น กระเป๋า รองเท้า เสื้อผ้า เครื่องประดับ และอื่นๆ อีกมากมายซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นของแบรนด์เนมทั้งนั้น
และที่สำคัญ ทุกครั้งที่พวกมันทะเลาะกันทีไร มันต้องลำบากฉันทุกที ยังไงน่ะเหรอ?
ไอ้เดย์มันจะมาที่ห้องของฉัน แล้วมันก็พร่ำเพ้อพรรณนาถึงเรื่องที่ทะเลาะกันแล้วก็ลามไปถึงเรื่องอื่นๆ ถ้าทะเลาะกันหนักๆ ไอ้เดย์ถึงกับร้องไห้ออกมา มันคงจะรักลียามากๆ เลยนะ ถึงกับต้องเสียน้ำตาให้ลียาหลายครั้งหลายหน และทุกครั้งก็ต้องเป็นฉันที่คอยปลอบใจมัน คอยดูแลมันเวลาที่มันเศร้า และฉันยังต้องเป็นกามเทพคอยกาวใจพวกมันสองคนให้กลับมาคืนดีกันอีก
ลองคิดดูสิ! ว่าฉันจะเจ็บปวดสักแค่ไหน
- ผู้เขียน
