รถหรูของสหทรรศจอดสนิทที่ลานคอนกรีตหน้าร้านอาหารแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นร้านที่เขานัดกับเพื่อนสนิทอย่างวีรภัทรและวินธัยเอาไว้ คนตัวสูงก้าวลงมาจากรถก่อนแล้วจึงเดินอ้อมมาอีกฝั่งเพื่อเปิดประตูให้คนตัวเล็ก
“ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวเอ่ยขอบคุณเบาๆ แล้วก้าวลงมาจากรถ ท่าทีที่สูดลมหายใจเข้าปอดอย่างสุดลึกแล้วพ่นลมหายใจออกมาพรืดใหญ่นั่นแสดงว่าคนตัวเล็กกำลังกังวล และอาการของเธอก็ไม่รอดพ้นสายตาของคนตัวสูงไปได้
“แยมเป็นอะไรรึเปล่า หายใจแรงเชียว หรือว่าไม่อยากไปเจอเพื่อนพี่”
“เปล่าค่ะ ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ” มือเล็กทั้งสองขึ้นยกเหนืออก โบกไปมาเป็นการปฏิเสธเพราะเกรงว่าคนตัวสูงจะเข้าใจผิด รีบอธิบายเพิ่มเติมทันที “แยมแค่กังวลนิดหน่อยค่ะ เพื่อนพี่เท็นใจดีรึเปล่าคะ”
“ไม่รู้สิ ให้แยมไปเจอเองดีกว่า” คนตัวสูงว่ายิ้มๆ และก็แน่นอนว่าคำตอบของเขาไม่ได้ช่วยลดทอนความกังวลของเธอเลย คนบ้า! ถ้าจะตอบแบบนั้น ไม่จำเป็นต้องตอบก็ได้
ร้านอ
