“หอมเหรอคะ ได้ค่ะ” หลังจากที่ยืนเป็นตัวประกอบมานาน พอคนตัวสูงเอ่ยปากขอความช่วยเหลือ ภวิกาจึงรีบกุลีกุจอหยิบหัวหอมใหญ่มาส่งให้เขาถึงมือ
“ได้แล้วค่ะหอ..” ร่างแบบบางไม่ทันได้เอ่ยจนจบประโยค จมูกโด่งได้รูปและริมฝีปากหยักลึกก็กดลงบนหน้าผากกลมมนของเธอ แถมยังจงใจสูดดมความหอมเข้าปอดไปอีกฟอดใหญ่อย่างไม่เกรงอกเกรงใจ ก่อนจะหยิบหัวหอมใหญ่ไปจากมือเล็กที่ยื่นค้างเอาไว้อย่างนั้นหลังจากที่ใบหน้าหล่อเหลาถอยห่างออกไปแล้วเป็นเวลาเกือบนาที
กว่าสติที่กระเจิดกระเจิงเพราะถูกปั่นป่วนจะกลับคืนมา และกว่าที่ปากเล็กจะขยับต่อว่าต่อขานคนตัวสูง เสียงทุ้มที่เจือด้วยความขบขันก็ดังขึ้นเสียก่อน
“ห้ามโกรธ ห้ามต่อว่า เพราะแยมเป็นคนอนุญาตพี่เองนะครับ”
เป็นอีกครั้งที่ร่างแบบบางต้องยืนนิ่งอึ้งอยู่อย่างนั้น นี่เธอถูกคนตัวสูงเอาเปรียบอย่างซึ่งๆ หน้าอีกแล้วอย่างนั้นหรือ
คราวหน้าเธอคงต้องระวังมากกว่านี้ จะได้ไม่ถูกคนเจ้าเล่ห์เอา
