"หายงอนเมยแน่นะคะ
คามินหันมามองเมยด้วยสายตาที่ยังคงซ่อนความงอนเล็ก ๆ ไว้ในมุมหนึ่งของดวงตา แต่ก็ไม่ปิดบังความรักที่มีให้ เขาพูดตอบด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ แต่มั่นคง “อืม” คำสั้น ๆ ที่แฝงไว้ด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งความไม่แน่ใจและความตั้งใจจะปรับความเข้าใจ
เมยเลิกคิ้วขึ้นอย่างรู้ทัน ก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์เล็กน้อย “พูดแบบนี้แปลว่ายังไม่หายสินะ” น้ำเสียงของเธอผสมความขบขันและความอ่อนโยน เหมือนกำลังหยอกล้ออีกฝ่ายเบา ๆ เพื่อคลายความตึงเครียด
คามินยักคิ้วแล้วส่งสายตาจริงจังขึ้นมา ผสมกับเสียงทุ้มที่เต็มไปด้วยคำเตือน “นอนได้แล้ว..ก่อนที่พี่จะหมดความอดทน” น้ำเสียงนั้นเหมือนการท้าทายที่แฝงไว้ด้วยความรักและการอยากเห็นเมยอยู่ข้าง ๆ อย่างใกล้ชิด
เมยถอนหายใจพร้อมพยักหน้าช้า ๆ ยอมจำนนด้วยรอยยิ้มเล็ก ๆ “ค่ะๆ นอนก็นอน” น้ำเสียงอ่อนโยนของเธอทำให้บรรยากาศในห้องอบอุ่นขึ้นทันที ทั้งสองคนเอนกายลงบนที่นอน ทิ้งความง
