" แกล้งน้อง "
2079 คำ
@ มหาลัย ~ โรงอาหาร
บรรยากาศยามเช้าที่โรงอาหารยังไม่วุ่นวายเท่าไร โต๊ะไม้ยาวใต้ต้นไม้ร่มครึ้มมีเพียงไม่กี่กลุ่มที่จับจองนั่งกินข้าวกันเงียบๆ เสียงช้อนกระทบชามแผ่วเบา ปะปนกับเสียงนกร้องจากแนวต้นไม้ใกล้สนามกีฬา
"จ๊ะเอ๋...ทานเผ็ดแต่เช้าเลยนะคะ.."
เสียงหวานแผ่วดังมาจากด้านหลัง อามินชะงักมือที่กำลังจะตักข้าวต้มเข้าปาก ก่อนหันไปเล็กน้อยด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ดวงตาคมใต้กรอบแว่นเหลือบมองอย่างรำคาญใจเล็กๆ เหมือนคนที่กำลังโดนรบกวนเวลาเงียบสงบ
"ยุ่ง.."
เขาตอบเสียงห้วนโดยไม่เหลือบตามองนานนัก แล้วหันกลับไปสนใจถ้วยข้าวต้มตรงหน้า มือยังคงตักพริกเผาเพิ่มลงไปเหมือนตั้งใจจะตัดบทสนทนา
"เมยนั่งด้วยได้ไหมคะ..เมยไม่มีเพื่อน..กินคนเดียวไม่อร่อย"
เสียงหวานเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงออดอ้อนนิดๆ พร้อมใบหน้าที่ส่งรอยยิ้มแบบไม่ยอมแพ้ เธอกอดกระเป๋าไว้แน่นด้วยท่าทางดูน่าสงสาร ทอดสายตาเว้าวอนคล้ายแมวตัวน้อยที่หิวข้าว
"เชิญเลยครับน้องเมย นั่งข้างๆพี่ตรงนี้ก็ได้นะครับ : โรม"
โรมที่นั่งฝั่งตรงข้ามกับอามินรีบพูดขึ้นด้วยท่าทางอารมณ์ดี รอยยิ้มเปื้อนหน้าพร้อมผายมือเชิญ ดวงตาทอประกายเป็นมิตร สายตาเขาเหลือบมองไปที่อามินคล้ายแหย่เล่นเล็กๆ
"ขอบคุณนะคะ"
เมยส่งยิ้มหวานก่อนจะทรุดตัวลงนั่งข้างอามิน ทิ้งกระเป๋าเป้ไว้ข้างตัว ท่าทางกระฉับกระเฉง ขณะมือเล็กๆ ล้วงเอาซองอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋าถือ
"ว่าแต่ทำไมอามินกินเผ็ดจัง...เดี๋ยวแสบท้องนะคะ...เอานี่...พกไว้เผื่ออามินเจ็บท้อง.."
เธอยื่นซองยาเล็กๆ ตรงหน้า อามินเหล่มองแวบหนึ่งก่อนยกมุมปากขึ้นนิดๆ อย่างเยาะแฝงขำ เขาไม่รับของจากเธอ แค่ปรายตามองแล้วส่งเสียงหยันในลำคอ
"หึ...ใครจะเป็นเด็กอนุบาลเหมือนเธอ.."
น้ำเสียงนั้นเย็นชา แฝงความประชดแบบไม่ต้องแปล เธอชะงักไปครู่หนึ่ง แต่อารมณ์ยังคงสดใสเหมือนไม่รู้สึกเสียหน้า
"เมยไม่ใช่เด็กอนุบาลนะคะ.."
เธอตอบกลับด้วยน้ำเสียงมั่นใจ ดวงตากลมโตเบิกกว้างนิดหน่อย เหมือนอยากยืนยันจุดยืนของตัวเองอย่างแน่วแน่
"ไม่ใช่..?"
คิ้วเขายกขึ้นนิดเดียว สายตายังแน่วแน่บนใบหน้าของเธอ ท้าทายเหมือนกำลังรอคำตอบที่น่าสนใจ
"ค่ะ..."
คำตอบเรียบง่าย แต่ดวงตาเธอเต็มไปด้วยความตั้งใจ มุ่งมั่น คล้ายเด็กดื้อที่อยากพิสูจน์ให้เห็น
"งั้นมานี้ เดี๋ยวฉันปรุงให้"
เขาวางช้อนลงอย่างเฉยเมย ก่อนยื่นมือไปคว้าถ้วยข้าวต้มของเธออย่างรวดเร็ว เมยอ้าปากจะห้ามแต่ไม่ทัน มือเขาตักพริกเผาใส่ลงไปไม่ยั้ง แดงฉานไปทั่วทั้งถ้วยอย่างไร้ความปราณี
อามินถือถ้วยข้าวต้มของฉันไป แล้วระดมพริกเผาใส่จนมันแดงไปหมด ฉันเป็นคนที่ไม่กินเผ็ด นิดๆหน่อยๆ นะพอได้ แต่ถ้าเยอะขนาดนั้น กระเพาะของฉันคงรับไม่ไหวแน่
"ไอ้มิน..มึงใส่พริกเยอะไปแล้ว : นุ่น"
เสียงเพื่อนสาวจากโต๊ะใกล้ๆ ดังขึ้นด้วยความตกใจเมื่อเห็นสีข้าวต้มแทบกลายเป็นสีเลือด เธอเบิกตากว้างแล้วมองอามินอย่างไม่เชื่อสายตา
"เอา..กิน.."
อามินวางถ้วยลงต่อหน้าฉันอย่างไม่ไยดี สายตาแน่วแน่จ้องมาที่ฉันอย่างท้าทาย รอยยิ้มมุมปากของเขาแฝงเจตนาชัดเจนว่า ‘ถ้าไม่ใช่เด็ก ก็พิสูจน์สิ’
ฉันกลืนน้ำลายลงยกใหญ่ ใจเต้นแรงขึ้นมาดื้อๆ เหงื่อซึมตรงขมับแม้ลมเช้ายังเย็นสบายอยู่
"แต่มัน.."
เสียงฉันเบาหวิว ขณะสายตามองถ้วยที่ดูเหมือนจะระเบิดได้ทุกเมื่อ ความเผ็ดร้อนแทบจะพุ่งขึ้นมาก่อนจะได้ชิม
"กลัวเหรอ..ฉันอุตส่าปรุงให้.."
คำพูดของเขาเหมือนกดดัน ความร้อนแรงไม่ได้อยู่แค่ในชาม แต่ลามมาถึงบรรยากาศระหว่างเรา กลายเป็นสนามประลองเงียบๆ ที่เต็มไปด้วยความขี้แกล้งปนท้าทาย และกลิ่นพริกเผาที่ลอยฉุนขึ้นจมูกอย่างทรมานใจ
"ค่ะ..ค่ะ..กินก็กิน..ฉันเลยตักเข้าปากไปหนึ่งคำ...มันเผ็ดมาก..จะคายออก อามินก็เอามือมาปิดปากไว้..
"อือ...เผ็ด...ซูดดด..น้ำขอน้ำหน่อย
"เขายื่นแก้วน้ำของเขามาให้ฉัน จากนั้นฉันกระดกกินมันจนหมด จนทุกคนหัวเราะออกมาอย่างเอ็นดูกับท่าทีของฉัน ที่เอามือมาพัดลมใส่ปากไม่หยุด
"แค่นี้ก็ทนไม่ได้
"ถ้าเธอกินหมดฉันจะยอมเธอหนึ่งข้อ..จะขออะไรก็ได้
"ขออามินเป็นแฟนได้ไหมคะ
"ยกเว้นข้อนี้..
"ชิ...ก็ได้อามินพูดแล้วนะ..
ฉันพยายามกินมันอย่างยากลำบาก กินไปสักพักจาฟาร์ก็เดินเข้ามาด้วยท่าทีขึงขัง
"เมย...ทำอะไร.. : จาฟาร์
"ฟาร์..คือ..เมย..
"เมยกินเผ็ดไม่ได้..ถ้ากระเพาะกำเริบจะทำยังไง...วางช้อนลงเดี๋ยวนี้ : จาฟาร์
"แต่ว่า...
"ฟาร์บอกให้วาง.. : จาฟาร์พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ก่อนจะหันไปมองอามินอย่างเอาเรื่อง..
"กินยา..ก่อนที่ฟาร์จะได้หามเมยไปโรงพยาบาล : จาฟาร์ ฉันรีบกินยาที่จาฟาร์เอาให้ แล้วจู่ๆ จาฟาร์ก็ดึงฉันให้ลุกขึ้นตามเขาออกไป
"แม่ง..ไอ้มิน..มึงแกล้งน้องแรง : นุ่น
"เออ..กูล่ะยอมใจน้องเมยของกู..ทุ่มเทขนาดนี้ คนแถวนี้ยังไม่ยอมใจอ่อนสักที : โรม
"พูดมาก..กินเข้าไปเลยมึง
ผมแค่อยากหยอกเธอเล่น ไม่คิดว่ายัยเมยจะทำจริงๆ แล้วที่ไอ้หมอนั่นพูดว่าเธอกินเผ็ดไม่ได้คงจะจริง..ผมสังเกตดู ขนาดเธอกินคำแรก หน้าแดงหูแดงไปหมด แต่ก็ยังฝืนกินมันเข้าไปอยู่หลายคำ..ผมกำลังจะบอกให้เธอหยุดกิน แต่ไอ้หมอนั่นเดินมาเสียก่อน
@คอนโด 07.20 น.
ยามเช้าในหอพักชายเงียบสงัด เสียงนกร้องเจื้อยแจ้วจากต้นไม้ด้านนอกสวนหลังหอเบาบางลงเมื่อแสงแดดเริ่มส่องลอดม่านบางเข้ามาในห้องเล็กๆ ที่ยังอวลด้วยกลิ่นกาแฟจากชั้นล่าง บรรยากาศโดยรอบยังไม่พลุกพล่านนัก เพราะวันเสาร์มักเป็นวันที่ทุกคนเลือกจะนอนต่อให้นานกว่าเดิม
แต่ไม่ใช่สำหรับฉัน ที่ยืนลังเลอยู่หน้าห้องพักของเขา...
มือกำหมัดเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ เคาะประตูไม้สีเข้มด้วยจังหวะที่แน่นชัด
"ก๊อกๆๆ"
เสียงเคาะไม่ดังมาก แต่เพียงพอให้ด้านในรับรู้การมาของใครบางคน
เสียงฝีเท้าแผ่วๆ เคลื่อนมาจากหลังบานประตู ก่อนเสียงต่ำทุ้มที่เต็มไปด้วยความเฉยเมยจะดังลอดออกมา
"มาเคาะแต่เช้ามีอะไร"
ประตูไม่ได้เปิดออก เขาพูดผ่านช่องแคบๆ อย่างไม่แม้แต่จะมองดูว่าใครเป็นคนมา ทว่าแค่ได้ยินเสียงนั้น หัวใจฉันก็เต้นแรงขึ้นอย่างประหลาด ฉันยืดตัวเล็กน้อย สูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดออกไปด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแบบที่ซ่อนความคาดหวังเอาไว้
"อามินคะ...เที่ยงนี้ว่างไหมคะ"
ภายในมีเพียงความเงียบตอบกลับมาอยู่ชั่วครู่ ก่อนเสียงตอบที่เย็นชาดังขึ้นสั้นๆ แบบไม่มีเยื่อใย
"ไม่ว่าง"
ประตูยังคงปิดสนิท สีหน้าเขาด้านในฉันไม่เห็น แต่ถ้อยคำที่หลุดออกมาก็เย็นชาจนเหมือนกับน้ำแข็งก้อนใหญ่หล่นกระแทกใจ
ฉันกัดริมฝีปากแน่น ก่อนจะพยายามรวบรวมความกล้าอีกครั้ง
"...ไปทานข้าวกับเมยได้ไหมคะ..นะคะ..ขอวันเดียวน๊า.."
น้ำเสียงที่พูดออกไปครั้งนี้แฝงด้วยความอ้อนวอนอย่างจริงใจ ดวงตาฉันเริ่มสั่นระริก หัวใจเต้นแรงจนรู้สึกเหมือนมันจะหล่นลงที่ปลายเท้า ความเงียบที่ตามมาหลังจากนั้น ทำให้รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบหยุดเคลื่อนไหว
"........."
ไม่มีคำตอบ...
ดวงตาฉันเริ่มหม่นลง ความหวังเล็กๆ ที่พยายามประคองเอาไว้ดูจะริบหรี่ลงทุกที ฉันยกมือขึ้นมากอดอกอย่างเงียบงัน ราวกับใช้มันป้องกันความรู้สึกแหลมคมที่พุ่งเข้ามาอย่างไม่ทันตั้งตัว
"เมยตามจีบอามินมาตั้งนาน...ไม่เคยไปทานข้าวกับเมยเลยสักครั้ง เป็นสายรหัสกันแท้ๆ..."
น้ำเสียงของฉันแผ่วลงพร้อมกับหัวใจที่คล้ายจะหดตัวตาม ท้ายประโยคเต็มไปด้วยความน้อยใจและความเสียใจที่พยายามกลั้นไว้ ใบหน้าที่เคยยิ้มกลับเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด ดวงตาฉันหลุบต่ำลงอย่างสิ้นหวัง
"เมื่อคืนเมยเจ็บท้องทั้งคืน ดีหน่อยที่จาฟาร์คอยดูแล..นี่ก็พึ่งจะกลับไปเมื่อตอนเช้าตรู่นี่เอง..เพราะอามินให้เมยกินอาหารเผ็ดๆนั่น...ถือว่าเป็นการ......"
ฉันพูดทั้งน้ำเสียงเศร้าเคล้าแง่งอน ขณะสบตากับบานประตูที่ยังคงปิดสนิท ความเจ็บปวดในช่องท้องเมื่อคืนดูจะกลายเป็นเรื่องเล็กน้อยเมื่อเทียบกับความเจ็บในใจในตอนนี้
แล้ว...เสียงทุ้มต่ำก็เอ่ยออกมาอย่างเย็นชาแต่เต็มไปด้วยน้ำหนักที่ทำให้ทุกอย่างเงียบลง
"ก็ได้...ถ้าเธอต้องการแบบนั้น..แต่ฉันเป็นคนเลือกสถานที่"
หัวใจฉันกระตุกวูบก่อนจะพองโตในพริบตา ดวงตากลมเบิกกว้างอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง ริมฝีปากที่เม้มอยู่เมื่อครู่คลี่ยิ้มออกอย่างช้าๆ
"ได้ค่ะ..ที่ไหนก็ได้แค่ได้ทานกับอามิน ..."
น้ำเสียงสั่นน้อยๆ เต็มไปด้วยความดีใจปนโล่งใจ ฉันขยับตัวเข้าใกล้ประตูขึ้นอีกนิดเหมือนกลัวว่าเขาจะเปลี่ยนใจ
"อืม. เจอกันที่ร้าน Bewer"
เสียงเรียบนิ่งเอ่ยชื่อร้านออกมาสั้นๆ แต่แค่นั้นก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้หัวใจของฉันเต้นแรงเหมือนจะระเบิดออกมา
"ได้ค่ะ. งั้นตอนเที่ยงเจอกันนะคะ"
ฉันตอบรับด้วยน้ำเสียงเปี่ยมความสุข รอยยิ้มกว้างขึ้นเรื่อยๆ ดวงตาเปล่งประกายอย่างไม่อาจปกปิดได้ ขาแทบลอยขึ้นจากพื้นด้วยความดีใจ
ฉันยิ้มดีใจยกใหญ่ในรอบ 1 ปี 3 เดือน ตั้งแต่รู้จักกัน นอกจากเลี้ยงสายรหัสแล้ว ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่อามินยอมมาทานข้าวกับฉันสองต่อสอง...
ความรู้สึกอุ่นวาบแล่นผ่านทั่วทั้งอก เหมือนความพยายามที่เฝ้ารอคอย...กำลังเริ่มมีแสงสว่างให้ใจพองโตขึ้นมาอีกครั้ง
@หลังเลิกคราส
"แมวน้อยไปทานข้าวกัน.. : จาฟาร์
"ไม่อ่ะ..วันนี้เมยมีนัดแล้ว
"นัดกับใคร..ไปด้วยได้ไหม : จาฟาร์
"ไม่ได้...เมยนัดกับอามินไว้
"ไอ้หมอนั่นอีกแล้ว แล้วแน่ใจนะว่ามันจะไม่ลืม : จาฟาร์
"ไม่หรอกน่า อามินรับปากเมยแล้ว
"ไปนะ เดี๋ยวอามินรอ..
ฉันรีบไปที่ร้านที่อามินนัดไว้ ไปก่อนเวลาตั้งสองชั่วโมง พอถึงเวลานัด ฉันรอเขาอยู่นานแต่ก็ไม่เห็นเขามา
3 ชั่วโมงผ่านไป ก็ยังไม่มา ติดต่อก็ไม่ได้ ก็ฉันไม่มีเบอร์ ไม่มีไลน์ของเขานี่น่า ก็มีแต่ไลน์กลุ่มของสายรหัส..ที่เอาไว้ใช้ติดต่อกัน
1 ทุ่ม
3 ทุ่มครึ่ง
"น้องคะ..พอดีทางร้านจะปิดแล้วค่ะ..น้องจะเป่าเค้กเลยไหมคะ.. (พนักงานในร้าน)
"เอามาเลยก็ได้ค่ะ..
" Happy birthday นะเมย ฉันพูดออกมาพร้อมกับน้ำตาสีใสที่ไหลออกมา วันนี้วันเกิดของฉัน ฉันเลยอยากจะมีความทรงจำดีๆกับคนที่ฉันชอบ แต่อามิน เขาคงจะลืมไปแล้วว่านัดกับฉันเอาไว้ เขาไม่มา ไม่บอก ปล่อยให้ฉันรอตั้งแต่ห้าโมงเช้าจนตอนนี้สามทุ่มครึ่ง... เขาก็ยังไม่มา..ฉันเป่าเค้กแล้วเดินออกมาหน้าร้าน เห็นจาฟาร์ยืนรออยู่แล้ว ฉันรีบวิ่งเข้าไปกอดจาฟาร์ด้วยอารมณ์ความเสียใจที่กลั้นไว้ไม่อยู่
"ฟาร์ อึก อึก " ฉันร้องไห้ออกมา ก้มหน้าก้มตา ไม่พูดอะไร
"มันไม่มาใช่ไหม : จาฟาร์
"ไม่ต้องร้อง เดี๋ยวฟาร์พาเมยกลับไปฉลองวันเกิดที่ห้องนะ : จาฟาร์
"อึก อึก
- ผู้เขียน
