พอเดินพ้นจากนังงูพิษเพื่อนรักและได้ที่ลับตาคน เอกนรีก็รีบปล่อยแขนของภูธเรศที่จับเอาไว้แน่นออก ใบหน้ายิ้มแย้มนั้นแปรเปลี่ยนเป็นยิ้มแหยๆ และสีหน้ามั่นใจก็กลายเป็นสำนึกผิด เธอก้มหน้าลงขอโทษเขาพร้อมกับบอกด้วยน้ำเสียงแสดงความรู้สึกแบบเดียวกัน
“คุณภูธเรศ ลี่ต้องขอโทษด้วยนะคะ”
เธอไม่รู้ว่าเขาทำหน้าอย่างไรเพราะก้มหน้าก้มตาขอโทษขอโพยเขาอยู่ ขณะที่ชายหนุ่มก็ทำให้เธอถึงกับต้องเงยหน้ามองอย่างรวดเร็วเมื่อตอบกลับมาว่า
“เมื่อกี้ยังเรียกผมว่าพี่ภูอยู่เลย”
“เอ่อ...ขอโทษ...”
หญิงสาวรีบขอโทษอีกครั้ง เขาคงไม่ชอบที่คนอย่างเธอตีสนิท
ขณะที่กำลังหาทางแก้ตัวอยู่นั้น อีกฝ่ายกลับทำให้เธอช็อกด้วยการพูดขึ้นมาว่า
“เรียกต่อไปสิ ผมอนุญาต”
“กะ...ก็ได้ค่ะ”
เอกนรีตอบรับเสียงตะกุกตะกัก คิดปฏิเสธไม่ทันแม้จะรู้สึกว่าแปลกก็ตามที
พอเขาเห็นเธอทำท่าจะไปไม่เป็น อีกฝ่ายก็ยิ้มมากขึ้น รอยยิ้มของเขาทำให้ใจเธอเต้นกระหน่ำอย่างห
