ขณะที่กำลังนอนกลิ้งไปกลิ้งมาภายในห้องตัวเองและคิดไม่ตกว่าจะทำอย่างไรดี เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นสองครั้งก่อนจะถูกเปิดโดยเจ้าของบ้านตัวจริง ทำให้เอกนรีที่ยังอยู่ในชุดนอนรีบตวัดผ้าห่มคลุมหน้า มีเพียงหน้าผากและดวงตาที่จับจ้องมองคนเข้ามาใหม่เท่านั้น
คนมาใหม่มองหน้าเธอยิ้มๆ แล้วเดินมาหยุดอยู่ข้างเตียง
“น้องลี่ คุยโทรศัพท์เสร็จแล้วเหรอครับ”
“พี่ภู เอ่อ...ตื่นแล้วเหรอคะ”
เธอไม่รู้ว่าตอนนี้กี่โมงแล้วลืมดูเวลา แต่พอเห็นเขามองหน้าแล้วทรุดลงนั่งข้างๆ ด้วยสีหน้าแย้มยิ้ม หญิงสาวก็ได้แต่หลบสายตาของเขา ขณะที่คนตัวโตกว่าตอบคำถามเธอว่า
“ครับ ก็มันจะสิบโมงแล้วนี่นา” คำตอบของเขาทำให้เธอหน้าชานิดหน่อยที่ตื่นสายขนาดนี้ “แต่เห็นคุยโทรศัพท์กับเพื่อน พี่เลยไม่กวน”
“แล้วนี่ไม่ไปทำงานเหรอคะ”
เอกนรีเปลี่ยนเรื่องถามทันควัน วันนี้ไม่ใช่วันหยุด แล้วทำไมเขายังอยู่ที่นี่
ก่อนแต่งงานและหลังแต่งงานกันเธอรู้ดีว่างานเข
