ใช้เวลาไม่นาน ภูธเรศก็พาเอกนรีมาถึงเพนต์เฮาส์เรียบร้อย ระหว่างนั้นทั้งคู่ไม่มีคำพูดใดๆ ด้วยกันสักคำ บรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยความอึดอัดเป็นอย่างยิ่ง
กระทั่งเอกนรีทนไม่ไหวเป็นฝ่ายหมดสิ้นความอดทนก่อน หญิงสาวมองคนที่เอาแต่จ้องมองเธอแล้วเงียบนิ่ง เธอจึงเรียกเขาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรู้สึกสับสน โกรธ และไม่เข้าใจออกมาในที่สุด
“พี่ภู...”
อีกฝ่ายขยับตัวแล้วดึงร่างเธอให้ตรงไปยังโซฟาตัวใหญ่ในห้องนั่งเล่น
“น้องลี่ครับ มานั่งข้างๆ พี่ก่อนมา”
“ไม่” ทว่าเอกนรีปฏิเสธ ซ้ำยังหลบสัมผัสจากเขาอีกด้วย
“น้องลี่ครับ”
ชายหนุ่มหันมามองเธอเหมือนจะอ้อนวอน คราวนี้เอกนรีไม่สนใจ เธอยังโกรธ เสียใจ สับสน และเจ็บปวด เธอต้องการความจริงจากปากเขา ไม่ได้ต้องการอะไรก็ตามที่เขาคิดว่ามันจะทำให้เธอหายโกรธเขา
“พี่ภูอย่าบังคับหนู แล้วก็ห้ามเปลี่ยนเรื่องด้วย”
“พี่...”
“ตั้งแต่หนูรักพี่ หนูไม่เคยมีความลับอะไรกับพี่เลย
