หลังจากกลับมาถึงบ้านน้ำพริกก็นั่งอยู่บนเตียงใหญ่ภายในห้องนอน ตาคู่สวยมองออกไปทางด้านนอกหน้าต่าง เมื่อยังหวาดกลัวกับสิ่งที่พบเจอเมื่อไม่นานนี้ พอก้องเดินเข้ามาในห้องเธอก็รีบลุกขึ้นวิ่งเข้าไปโอบกอดเขา แล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“เขาใช่ไหมที่พาหนูเดินเข้าไปในนั้น” ก้องไม่ได้ตอบกลับไปนอกจากโอบกอดน้ำพริกแนบแน่น ฝ่ามือลูบศีรษะเล็กไม่ว่างเว้นเพื่อปลอบขวัญ
“เมื่อไหร่เขาจะหยุดตามหนู”
“...”
“ชาติที่แล้วหนูทำผิดกับเขามากขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“ถึงเราไม่ผิด แต่คนที่ยึดติดก็ไม่ปล่อยวางง่าย ๆ หรอก”
“หนูจะทำยังไงได้บ้าง ให้เขาเลิกยึดติด” น้ำพริกพูดด้วยน้ำเสียงสิ้นหวัง ที่ต้องมีชีวิตอยู่ด้วยความหวาดระแวงและหวาดกลัวแบบนี้ โดยไม่รู้เลยว่าวันไหนเจ้ากรรมนายเวรจะมาเอาชีวิตเธอไปอีกก็ไม่รู้ และไม่รู้ว่าจะโชคดีมีอีกคนช่วยไว้ได้ทันเหมือนทุกครั้งไหม...
ทางด้านก้องเมื่อได้ยินน้ำเสียงสะอื้นไห้ราวกับจะขาดใจ อี
