5.ทำอะไรก็ผิด
1374 คำ
5
อังกฤษ
สวบ!
"ทำอะไรอยู่คะ"ฉันอาบน้ำเสร็จก็เดินมากอดคอยื่นหน้าดูพี่ชีต้าที่นั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะ
"...."เงียบ เขาไม่ยอมคุยกับฉันเลย มาถึงห้องเขาก็ไปอาบน้ำแล้วมานั่งทำงานไม่พูดไม่คุยกับฉัน
"มาเดี๋ยวน้องเกรซช่วยทำ"ฉันปล่อยมือออกจากคอพี่ชีต้า ยื่นมือไปหยิบเอกสารเขามาดู แต่พี่ชีต้ากลับดึงไว้ไม่ให้ฉัน
พรึบ!
"○-○ น้องเกรซขอโทษ "ฉันมองตาโตแล้วรีบลนลานเช็ดน้ำที่ทำหกใส่เอกสาร
"...."เขามองเอกสารนิ่ง ไม่พูดไม่จา ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้เขาอยู่โหมดไหน เอกสารที่เลอะน้ำใช้การไม่ได้ทั้งหมด
"น้องเกรซขอโทษ เดี๋ยวน้องเกรซพิมพ์ให้ใหม่"ฉันบอกอย่างรู้สึกผิด เอกสารไม่ได้มีลายเซนต์เป็นเพียงกระดาษข้อมูล ฉันพิมพ์แล้วปริ้นให้ใหม่ก็ได้
"ไม่ต้อง!"เขาบอกเสียงเรียบ
"ไม่เป็นไรเดี๋ยวน้องเกรซพิมพ์ให้"ฉันส่ายหัว ยื่นมือไปหยิบโน๊ตบุ๊คพี่ชีต้าที่โต๊ะ
"ก็บอกว่าไม่ต้องไง!"เขาขึ้นเสียงดังจนฉันตกใจ เผลอปล่อยโน๊ตบุ๊คในมือล่วงลงพื้น
ตุ๊บ!
ชิบหายแล้ว! ฉันรีบก้มไปหยิบโน๊ตบุ๊คขึ้นมา
"น้องเกรซขอโทษ น้องเกรซแค่อยากช่วย"ฉันมองหน้าคนตัวโตสลับกับโน๊ตบุ๊ค
พรึบ!
"อย่ายุ่งเรื่องของฉันให้มากนักได้มั้ย!"เขาบอกอย่างไม่สบอารมณ์ เขาคงเกลียดฉันมากสินะ
"น้องเกรซขอโทษ"ฉันบอกเสียงสั่นเครือแล้วเดินเข้าไปในห้องนอน น้ำตาไหลลงอาบแก้ม
"พี่หมี.... น้องเกรซทำให้พี่ชีต้าโกรธ"ฉันบอกพี่หมีในอ้อมกอด
เพราะความจุ้นจ้านของฉันเองที่ทำให้มันเป็นแบบนี้ จากที่พี่เขาไม่คุยกับฉันอยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งไม่อยากใกล้ฉันเข้าไปใหญ่
ฉันนอนไม่หลับทั้งคืน นอนกอดพี่หมีมองแผ่นหลังของคนตัวโตที่นอนหันหลังให้ฉัน ได้แค่นี้หรอ ได้แค่มองแบบนี้ใช่มั้ย เป็นคืนแรกของการแต่งงานแท้ๆ แค่กอดหรือจับมือก็ไม่มี
รุ่งเช้า
ฉันลุกขึ้นเดินออกมาเปิดทีวีดูเพราะนอนไม่หลับ ปล่อยให้พี่ชีต้าได้นอนพัก ฉันกอดพี่หมีดูทีวีช่องนั้นช่องนี้ไปเรื่อย หัวก็คิดว่าที่เป็นอยู่นี้ดีแล้วใช่มั้ย
แอด~~~
ฉับ ฉับ ฉับ
ปัง
เขาแต่งตัวหล่อเดินออกจากห้องนอนเดินผ่านหน้าฉันออกจากห้องไป เขาไม่แม้แต่จะหันมามองฉัน ฉันได้แต่มองตามแผ่นหลังนั้นออกไป กอดพี่หมีไว้แน่น ก้มหน้าลงน้ำตาไหลพราก
"คิดถึงมามี้กับแด๊ดดี้จังเลยพี่หมี"ฉันบอกพี่หมีเสียงสั่น รู้สึกเจ็บไปทั้งใจ คนไม่รักทำยังไงเขาก็ไม่รักหรอก
19.00น.
พี่ชีต้ายังไม่กลับมาเลยออกไปตั้งแต่เช้า ฉันไม่กล้าออกไปไหนแต่ตอนนี้หิวมากเลยอาหารในตู้เย็นก็ทำไม่เป็น ฉันไม่ได้กินอะไรทั้งวันนอกจากน้ำ
ฉันเดินเข้าไปในห้องนอนลองค้นหาเศษเงินของพี่ชีต้าเพื่อจะเอาไปซื้อของ
ร้านค้าอยู่ตรงไหนฉันก็ไม่รู้ ฉันก็ถามคนแถวๆนั้นเอา ไปที่ใกล้ที่สุดเพราะกลัวหลง ฉันซื้อพิซซ่าซื้อไปเผื่อพี่ชีต้าด้วย พอซื้อเสร็จฉันก็กลับมาที่คอนโดอย่างรวดเร็วเพราะหิวจนไส้จะขาดอยู่แล้ว
แอด~~~
"ไปไหนมา!!!"ทันทีที่ก้าวขาเข้าห้องเสียงดุดันก็ตะคอกถาม
"น้องเกรซหิว เลยไปหาซื้ออะไรมากิน นี่ซื้อมาให้พี่ชีต้าด้วยนะ"ฉันบอกเสียงสั่นใจดีสู้เสือ โชว์ถุงในมือให้ดู
"ทำบ้าอะไรลงไปรู้ตัวมั้ยห๊ะ!!!!"เขาตะคอกใส่ฉันเสียงดัง ใบหน้าที่เรียบนิ่งดูโกรธจัด
"น้องเกรซหิวก็เลยไปหาอะไรกิน"ฉันกลัวจนตัวสั่นไปหมด
"แล้วทำไมไม่บอก ห๊ะ!!"เขาเดินเข้ามาใกล้ตะคอกถามเสียงดัง ทำไมต้องตะคอกต้องด่าด้วย
"แล้วอยู่ให้บอกมั้ย! ไปไหนมาทั้งวัน ฮึกๆ น้องเกรซรอทั้งวันไม่ได้กินอะไรก็หิว! ฮือออ ไม่อยู่แล้วจะกลับไปหามามี้ ฮือออ จะพาใครมานอนด้วยก็เชิญ!"ฉันเถียงกลับหมดความอดทน ฉันทำอะไรก็ผิดไปหมด
"เกรซ"เขาเรียกชื่อฉันเสียงเบาลงจากเดิม แต่ฉันไม่สนใจเดินผ่านหน้าเขาเข้าไปในห้อง
"ฮือออ ฮึกๆ ฮือออ"ฉันทั้งสะอึกสะอื้นร้องไห้ทั้งเก็บเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋า ไม่อยู่ด้วยแล้วผู้ชายใจร้าย
"ทำบ้าอะไรอีก"เขาเดินตามเข้ามาคว้าแขนฉัน
"ฮึกๆ ไม่ต้องยุ่ง!"ฉันสะบัดมือมือเขาออกแล้วเก็บเสื้อผ้าต่อ ไม่รักแล้วไอ้ผู้ชายนิสัยไม่ดี
"เออ! จะไปไหนก็ไป"
"เออ! ไปแน่ ฮึกๆ"ฉันไม่ยอม ขึ้นเสียงใส่เขาพูดใส่อารมณ์ ไม่น้อยหน้า
ฉันเก็บกระเป๋าลวกๆแล้วเดินลากกระเป๋าออกจากห้องแต่
แกร็กๆๆ
ฉันเปิดประตูไม่ได้
"เปิดประตู! ฮึกๆ"ฉันหันไปบอกไอ้คนใจร้ายที่นั่งมองฉันหน้านิ่งอยู่บนเตียง
"มานั่งนี่"เขาสั่งฉัน ตบมือลงที่ตักตัวเอง
"ไม่!"ฉันปฏิเสธเสียงแข็ง เรื่องอะไรต้องทำตามด้วย
"มานั่ง! ไม่งั้นหมีเน่าหูขาดแน่"เขาจับหูพี่หมีของฉันยกขึ้นให้ดู
"อย่านะ!"ฉันโผงขึ้นตาโต ฉันลืมพี่หมี
"มา นั่ง"เขาบอกทีละคำชัดเจน ฉันเลี่ยงไม่ได้เดินกระทืบเท้าไปนั่งบนตักแกร่ง!
ชีต้า
"หยุดร้อง"ผมบอกพลางเช็ดน้ำตาที่แก้มเนียน จะไม่ให้ผมโมโหได้ยังไงผมกลับมาไม่เห็นใครอยู่ในห้อง ผมตกใจมากโทรบอกลูกน้องออกตามหาให้วุ่น ไม่นานเธอก็กลับมาพร้อมของในมือ
"ฮึกๆ อยากกลับบ้านไปหามามี้"เธอบอกพลางสะอื้นหันหน้าไปทางอื่น
"กลับไม่ได้! แต่งงานแล้ว แหวนก็ใส่อยู่นี่"ผมบอกเสียงเข้ม จับมือบางขึ้นให้ดูแหวนที่นิ้วของเธอ
"ฮือออ ฮึกๆๆ"เธอร้องไห้ไม่หยุด สะอึกสะอื้นอย่างน่าสงสาร
"เงียบ ไม่ร้อง ไปกินข้าวกันหิวไม่ใช่หรอ ฟอดด ฟอดด"ผมบอกพลางเช็ดน้ำตาออกให้แล้วยื่นหน้าไปหอมแก้มนวลอย่างห้ามใจไว้ไม่อยู่
"ฮึกๆๆ ไปไหนมา"ร่างบางส่ายหน้าไปมา ยกแขนกอดคอเอาคางเล็กเกยไหล่ผมไว้
"ไปทำงาน แวะซื้อชุดมาให้ด้วยเลยกลับช้า นี่ดูสิชอบมั้ย"ผมลูบหลังปลอบแล้วบอก เอื้อมมือไปหยิบถุงเสื้อผ้าที่แวะซื้อมาให้ เห็นว่ามีแต่เสื้อผ้าบางๆกลัวว่าจะหนาว
"ฮึกๆ"เธอผละออกจากบ่าผมมามองชุดที่ผมซื้อมาให้แล้วพยักหน้าน้อยๆ
"ชอบก็หยุดร้องไห้ แล้วไปกินข้าวกัน"ผมยิ้มน้อยๆดีใจที่เธอชอบ ผมก็ผิดที่ไม่บอกว่าไปไหนและก็ลืมว่าร่างบางบนตักทำอะไรไม่เป็นเลย เธอถูกเลี้ยงมาแบบลูกคุณหนูสุดๆ ไม่มีคนทำให้ก็ไม่ได้กินอะไรทั้งวันแบบนี้นี่ไง
"พี่ชีต้าด่า ตะคอกน้องเกรซด้วย"เธอเช็ดคราบน้ำตาออกลวกๆ บอกปากยื่น
"ข้างนอกมันอันตราย ถ้าเกิดอะไรขึ้นจะทำยังไง"ผมขมวดคิ้วยุ่ง จริงจังกับเรื่องที่พูดมาก
"ก็น้องเกรซหิว พี่ชีต้าก็ไม่อยู่"เด็กแสบบอกปากยื่น
"พี่รู้พี่ก็ผิดที่ลืมเรื่องอาหาร ไม่ไปไหนคนเดียวอีกแล้วนะ ถ้าไปก็ให้บอกส่งข้อความก็ได้"ผมก็มีส่วนผิดที่ปล่อยเธอไว้ไม่ได้บอกว่าไปไหน ลืมเรื่องอาหารร่างบางด้วย
- ผู้เขียน
