งานแต่งที่ไม่อยากแต่ง
1309 คำ
แพนเตอร์Talk
"น้องมาแล้วครับ"
ผมพาผักกาดลงมาข้างล่างอีกรอบ ผมพูดจนเธอยอมจนได้ และก็ยังยืนยันว่าต้องกราอิสระเหมือนเดิม
"ตกลงกันแล้วใช่ไหม"
"ครับ เราจะแต่งงานกัน"
"โอเค งั้นเอาตามที่เราคุยกันนะพี่ใหญ่ อีกสองอาทิตย์"
สองอาทิตย์... เร็วไปไหมวะ
"ฉันขอแต่งแบบเงียบๆนะคะ มีแค่คนในตระกูล อยากให้ลูกสาวฉันมีความปลอดภัยมากที่สุด"
แม่ผักกาดเอ่ย
"ครับ ทางเราจะทำตามที่ขอและจะดูแลความปลอดภัยให้ดีที่สุด"
ขนาดตอนนี้ยังไม่ได้รวมกันก็ยังมีศัตรูขนาดนี้แล้วถ้ารวมกันจะขนาดไหนวะ แค่ใช้ชีวิตแค่นี้ก็อยากพออยู่แล้ว
สองอาทิตย์ต่อมา...
"นับต่อจากนี้ไป พวกเธอสองคนคือผัวเมียกัน"
พอผมสวมแหวนให้ผักกาดพิธีกรก็พูดขึ้น
"จากนี้ ตระกูลเดชพิพัฒน์โชติ และ ตระกูลนันทปภากร ถือว่าเป็นตระกูลเดียวกัน และจะเป็นตระกูลที่มีแต่ อำนาจ บารมี ความรุ่งเรือง และความสุข"
ปัง ปัง ปัง!!!!
เสียงประทัดดังขึ้นหลายร้อยนัด แต่คนข้างๆผมกลับทำหน้าบึ้งตึงไม่หยุด นี้งานแต่งงานนะเว้ย
"ทำหน้าให้มันดีๆหน่อยดิ"
"ก็ฉันไม่อยากแต่งนิ"
"ฉันก็ไม่อยากแต่ง"
ผมก็ไม่ได้อยากแต่งเลยสักนิด ไม่เห็นทำหน้าแบบเธอเลย
ผักกาดTalk
"ม๊ากลับแล้วนะลูก"
ทุกคนมาส่งฉันที่บ้านเดชพิพัฒน์และกำลังจะกลับ
"อืม" ฉันตอบแล้วเขาเดินไปกอดเขา ถึงจะไม่หายโกรธก็เถอะ แต่ก็เศร้าอยู่ดีที่จะไม่ได้กลับไปด้วย
"ไปหาป๊าหน่อยไปลูก"
หาป๊าหรอ เขาไม่พูดกับฉันเลยจะไปหาได้ไง
"ป๊าขอให้ชีวิตคู่ของลูกมีแต่ความสุขนะผักกาด"
ป๊าเดินมาตรงหน้าฉันแล้วพูด แต่ไม่กอด ถ้ากอดก็หายโกรธแล้วเนี่ย เรื่องจะเป็นเดือนแล้ว ไม่ยอมง้อลูกเลย
"ผักกาด" ม๊าเรียกให้ฉันตอบรับป๊า
"ค่ะ "
"มานี้ดิ ไอ้เด็กดื้อเอ๊ย"
นี้คือพี่ชายคนเดียวของฉัน พี่พีช ที่เขาออกไปอยู่บ้านหลังอื่นกับเมียและลูก อีกไม่นานก็น่าจะได้รับตำแหน่งต่อจากป๊า
"อย่าดื้อให้มากนะรู้ไหม "
เราเล่นกันมาตั้งแต่เด็กๆ พอรู้ว่าจะได้แยกฉันก็น้ำตาจะไหลแล้ว
"หนูไม่อยากอยู่ที่นี้"
"เห๊ย ได้ไงวะโตแล้วนะอย่างอแง"
งอแงดิ ก็ฉันไม่เคยห่างคนในบ้านเลยนิ พี่พีชลูบหัวฉันแล้วถอยหลังไป ก่อนที่พ่อแม่แพนเตอร์จะเดินเข้ามา
"ป๊าขอให้หนูทั้งสอง อยู่ครองรักกันนานๆนะ มีหลานไวๆ"
"ส่วนม๊าก็ให้มีสติในทุกๆเรื่อง คุยกับดีๆนะลูกนะ"
"ครับ/ค่ะ"
"ดูแลลูกสาวคนนี้ผมดีๆ อย่าทำร้ายเขา แต่ถ้าดูแลไม่ได้ให้มาบอกผม ผมจะมารับเขาเอง"
แล้วป๊าก็เดินมาหาฉันอีกรอบ ก่อนจะกอดเอาไว้ ฉันต้องพยายามกลั้นน้ำตาไว้ ไม่เคยชอบอะไรแบบนี้เลย แบบที่ทุกคนต้องมายืนบอกลากัน
ฉันเกลียดการจากลาที่สุดเลย ไม่อยากให้คนอื่นจากไปไหนหรือห่างกัน ถ้าเป็นไปได้อยากตายก่อนคนอื่นด้วยซ้ำ ไม่อยากร้องไห้เพราะการจากลา
และทุกๆคนก็กลับกันหมดแล้ว นี้ไม่ใช่บ้านเดชพิพัฒน์ แต่เป็นบ้านของเขาเองที่อยู่คนเดียว และมีลูกน้องมากเลย
"ไปอาบน้ำ"
เขาเดินมาสั่งฉันที่กำลังเล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียง ก็ไปอาบก่อนดิ มายุ่งอะไรด้วย
"ก็ไปอาบก่อนดิ" แล้วเขาก็เดินเข้าห้องน้ำไป
เห้อ คิดถึงบ้าน คิดถึงห้องนอนตัวเอง มุมดูซีรี่ย์ ไม่เคยต้องมานอนห้องคนอื่นแบบนี้เลยแล้วนะนอนหลับไหม
"ชานนท์"
ฉันโทรหาไอ้ชานนท์
(เป็นไง มีผัวแล้วรู้สึกยังไง)
คำหยอกเล่นของมันจริงๆฉันต้องด่ามันแล้ว แต่ไม่เลยฉันเศร้ามากๆตอนนี้
"กูคิดถึงบ้าน คิดถึงมึง คิดถึงกระบองเพรช"
ที่ห้องฉัน ฉันเลี้ยงกระบองเพชรไว้เยอะเลย แต่ไม่ได้เอามาสักต้นเดียว
(เห้อ ผักกาดไอ้เด็กน้อย อย่าไปเศร้าแล้วมองดูจุดมุ่งหมายหน่อย ว่าทำแบบนี้เพราะอะไร อิสระไงผักกาด)
"กูไม่ลืมหรอก แค่เศร้าเฉยๆ"
(อย่าให้ใครรังแกนะผักกาด)
"เอ้อ คิดถึงมึงนะ"
(รอบที่สองแล้ว กูขอโทษนะที่ไม่ได้ไปงานแต่งมึง กูไปแล้วนะแต่เขาไม่ให้เข้าไปวะ)
"เอ้อ ไม่เป็นไรหรอก กูไม่ได้จะแต่งรอบเดียวสักหน่อย"
มันก็แค่โดนบังคับ ยังไงก็ต้องเลิกกันอยู่แล้ว เดียวก็แต่งใหม่
(โคตรเอาเรื่อง)
"ไปอาบน้ำ"
แพนเตอร์ที่พึ่งออกจากห้องน้ำบอกฉันอย่างดัง ไม่เห็นรึไงว่าคุยโทรศัพท์อยู่ ไม่มีมารยาท
"เดียวเจอกันหน่อยนะ อยากเจออะ"
(เอ้อๆ กูว่างตลอดแหละสำหรับมึงอะ)
"น่ารักจริงๆ"
มันให้ฉันทุกอย่างเลยนะ เห็นว่าฉันไม่มีเพื่อนผู้หญิงบางครั้งก็ทำตัวเป็นเพื่อนสาวให้ด้วย
"บอกให้ไปอาบน้ำ"
แต่คนที่พูดตอนนี้ดูจะโมโหไม่ใช่น้อย เขาดึงผ้าห่มออกจากตัวฉันแล้วทำหน้าโกรธ
"แค่นี้ก่อนนะ เดียวพรุ่งนี้โทรหา"
ฉันกดวางแล้วลุกเดินเข้าห้องน้ำ
ทำมาเป็นโกรธ โมโห ฉันไม่ได้อยากแต่งงานกับเขาเลยสักนิดถ้าไม่มีคำว่าอิสระก็ไม่มีทางหรอก เขาก็เหมือนกันถ้าไม่มีผลประโยชน์ก็ไม่แต่ง เพราะฉะนั้นเราทั้งคู่ก็ต่างหวังผลประโยชน์ต่อกัน
"นายจะบนเตียงหรอ" ฉันอาบน้ำออกมาก็เห็นว่าเขานอนบนเตียง
"ก็มันเตียงฉัน"
ก็ได้เตียงเขา งั้นฉันจะไปนอนโซฟาก็ได้ ไม่อยากนอนกับเขาหรอก
"จะไปไหน" แต่เขาก็ดึงฉันล้มลงที่เตียงก็จะใช้แขนขารัดฉันไว้
"ปล่อย ฉันไม่อยากนอนกับนาย"
"เอากันก็เอาแล้วจะกลัวอะไรอีก นอนนี้แหละ"
"...."
ฉันอุตส่าห์อยากลืมๆมันไปแล้วนะ แล้วเขาจะพูดขึ้นมาทำไมวะ
"อย่ามาทำหน้าเบื่อโลกผักกาด"
"เห็นได้ไงฉันหันหลังให้นานอยู่นิ"
ฉันพูดยังไม่ทันจบเขาก็จับตัวพลิกให้หันหน้าไปหาเขา
"หลับตา"
แพนเตอร์Talk
เด็กนี้เหมือนจะดื้อแต่ก็ไม่ จะไปนอนโซฟา ผมไม่ให้ไปก็ไม่ไป บอกให้หลับตาก็กลับ และเหมือนว่าเธอจะหลับไปแล้วคงจะเหนื่อยมั้ง
เป็นครั้งแรกเลยนะที่มีผู้หญิงขึ้นมานอนบนเตียงของผม และเป็นครั้งแรกที่ผมจะกอดผู้หญิงตอนนอน
หน้าตาเด็กนี้ดูหน้ามองมากๆโดยฉะเพราะตอนที่หน้าไม่มีเครื่องสำอาง ผมมองมันอย่างละสายตาไม่ได้เลย
'เชี้ยอะไรวะ'
ผมได้แต่คิดอยู่ในใจว่าผมกำลังคิดอะไรอยู่ ทำไมถึงอยู่ๆมองเธอแล้วยิ้ม ผมรีบสะบัดความคิดออกจากหัวแล้วคอยๆหลับตาลงขณะที่ยังกอดเธออยู่
วันต่อมา...
"ฉันจะได้รับอิสระเมื่อไหร่"
กินข้าวได้คำแรกก็ถามออกมาเลย ยัยเด็กนี้
"ไปเก็บของที่บ้านเธอย้ายมาที่นี้ก่อน แล้วฉันกลับมาจากทำงานค่อยมาคุยกัน"
เด็กน้อยได้ยินคำพูดผมก็ยิ้มออกมาไม่ขาดสาย ดีใจเหมือนคนที่กำลังจะได้ของเล่นชิ้นใหม่
- ผู้เขียน
