มาเฟียตามรัก

แต่งงานกับฉันแล้วเธอจะได้รับอิสระ

ผักกาดTalk

ฉันมองตัวเองจากกระจก ฉันผอมเอามากๆ จากที่หนัก43ตอนนี้เหลือแค่39 ไม่ต้องถามหรอกว่าทำไมเป็นแบบนี้เพราะฉันไม่ลงไปกินข้าวเลย พอกินข้าวคนเดียวก็ไม่อร่อย มากสุดก็5คำ

สองอาทิตย์ที่ผ่านมาฉันเอ่ยปากคุยกับไอ้ชานนท์กับเจย์เท่านั้น ม๊าขึ้นมาหาฉันก็ไม่พูดด้วย ยิ่งป๊าฉันยิ่งไม่เห็นหน้าเลย

ม๊าพยายามมาพูดให้ฉันไปขอโทษป๊าเหมือนทุกครั้งที่เราทะเลาะกัน แต่ไม่มีทาง ครั้งนี้ฉันผิดก็จริงแต่เขาก็ไม่ควรถึงขั้นลงมือกับฉันขนาดนี้

"ผักกาดลูก"

พอได้ยินเสียงม๊าจากที่ฉันนั่งเล่นที่ระเบียงก็มานอนบนเตียง แล้วเล่นโทรศัพท์แบบไม่สนใจเขา

"ผัดกาดลูกลงไปข้างล่างหน่อย"

ฉันต้องฟังเขาหรอ ไม่มีทางหรอก แค่ขอโทษสักคำม๊ายังไม่พูดเลย ที่ไม่ช่วยฉันไว้วันนั้นอะ

"ผักกาด ม๊าอยากคุยกับหนูดีๆนะลูก"

"หนูไม่ลง"

อยากคุยฉันก็จะคุย แต่ฉันไม่ลงแค่นั้นแหละ

"แค่ครอบครัวเดชพิพัฒน์เขามาคุยเรื่องแต่งงานแล้วนะ "

มาคุยเรื่องแต่งงาน.....

ฉันได้ยินถูกใช่ไหมวะ คุยเรื่องแต่งงาน ฉันจะไม่มีวันแต่งกับเขาแน่นอน ถึงฉันจะอยากออกไปจากที่นี้ขนาดไหนก็เถอะ

"หนูไม่แต่ง ฝากบอกเขาด้วย"

"ผักกาด เห็นแก่ม๊าเถอะนะ ม๊าไม่อยากมีปัญหากับป๊า"

ม๊าพูดคำนี้ฉันถึงกับหยุดนิ่งเลย ป๊าเวลาม๊าทำอะไรไม่พอใจเขาก็จะโวยวาย เสียงดังใส่ม๊าตลอดเหมือนม๊าเป็นที่ระบายอารมณ์ ทั้งๆที่เป็นเมีย เบื่อผู้ชายบ้าอำนาจ

"ลงไปเถอะนะลูก ม๊ารอข้างล่างนะ"

ฉันก็คงทำอะไรไม่ได้หรอก โกรธก็โกรธ แต่ก็กลัวม๊าจะโดนป๊าอารมณ์เสียใส่

ฉันดีดตัวลุกจากเตียงไปเปลี่ยนกางเกงแล้วลงไปข้างล่าง

"แพนเตอร์เขาพร้อมแล้วครับพี่ใหญ่"

"ดีๆ หาฤกษ์กันเลยไหม ฮ่าๆ"

ป๊ายกน้ำชาแล้วหัวเราะใหญ่

"แต่หนูไม่พร้อม" ฉันเดินมานั่งที่ฝั่งตรงข้ามเขา

"ผักกาด" ป๊าเรียกฉันเสียงดัง

"ผักกาดหนูมีปัญหาอะไรลูก บอกพวกเรามาได้เลยนะ หรือว่ายังไม่พร้อม"

พ่อเขาพูดอย่างตกใจ ฉันไม่มีปัญหาหรอก แต่ลูกเขานั่นแหละที่มีปัญหากับฉัน

"เห็นตระกูลเราเป็นอะไรหรอ ไม่อยากแต่งก็บอกว่าเลื่อนไปก่อน พออยากแต่งก็มาบอกดื้อๆงี้ก็ได้หรอ"

ฉันลุกขึ้นพูดอย่างโมโห พร้อมจ้องที่หน้าเขา เสียตัวครั้งเดียวมันไม่เจ็บเท่าที่เขาด่าว่าตระกูลฉันหรอกนะ

"ผักกาดนั่งลง" ป๊าดึงแขนฉันลง

"หนูไม่อยากแต่ง ถ้าอยากให้หนูแต่งก็หาคนอื่นให้หนูถึงจะยอม"

"ผักกาด" ป๊าขึ้นเสียงกับฉัน

หึ พอไม่ได้ดังใจก็เสียงดังใส่นี้แหละนิสัยป๊า คนบ้าอำนาจ

"ถ้าไม่เปลี่ยนคน ก็แต่งเองไปเลยสิ"

ฉันว่าทิ้งท้ายแล้วเดินขึ้นห้องมา ตอนนั้นว่าฉันเอาตัวเข้าแลก ว่าตระกูลฉันตกอับ แต่ตอนนี้กลับมาขอแต่ง เป็นบ้าอะไร

แพนเตอร์Talk

เธอจะเอายังไงกับผมกันแน่วะตอนนั้นไปเซ้าซี้ผมอยากแต่ง พอผมจะแต่งกลับไม่อยาก

"ผมจะแต่งครับ หาฤกษ์รอเลย"

ผมว่าแล้วลุกเดินตามเธอขึ้นมาที่ชั้นสอง ผมเปิดประตูเข้าห้องเธอมาโดยไม่ได้ขอ

"ไหนบอกอยากแต่งกับฉันไง"

"นั้นสิ ไหน บอกไม่อยากแต่งไง"

เธอไม่ได้ตอบคำถามเลย แต่กลับถามกลับ

"ผักกาดเธออยากออกไปจากที่นี้ไม่ใช่หรอ แต่งงานกับฉันก็จบ"

"แต่งงานกับนายมันก็เหมือนตกนรกไม่ได้ต่างจากอยู่ที่นี้หรอก"

ครั้งนี้ผักกาดดูสู้ขึ้นมามากๆ

"แต่งงานกับฉัน แล้วฉันจะไม่ให้ใครมาทำร้ายเธออีก"

ถึงผมจะเลวก็เถอะ แต่การที่ผมเห็นผู้หญิงโดนทำร้ายต่อหน้าผมก็ทนไม่ได้เหมือนกัน

"ขอบคุณนะที่ทำเพื่อฉันขนาดนี้อะ แต่ฉันไม่แต่ง รอไม่นานเดียวป๊าก็หาคนใหม่มาให้ฉัน สุดท้ายฉันก็ได้ออกไปจากที่นี้อยู่ดี"

"แต่เธอเป็นเมียฉันแล้วนะผักกาด"

"แค่ครั้งเดียวเองนะนับด้วยหรอ"

"เอาอีกครั้งไหมล่ะ เพื่อเธอจะได้รีบแต่ง"

~เพี้ยะ~

แล้วเธอก็ตบหน้าผมอีกรอบ

"ถึงเธอไม่แต่ง แต่พ่อเธอบังคับเธอก็ต้องแต่ง เพราะเขาต้องการรวมตระกูลไง"

เธอเองก็รู้ว่าไม่มีใครขัดเขาได้หรอก ถ้าเขาต้องการอะไรก็ต้องทำ

"ก็ให้เขาไปแต่งเองสิ"

"ทำไมเธอดื้อจังวะผักกาด"

"แล้วนายจะให้ฉันแต่งงานกับคนที่หลอกฉัน ด่าฉันว่าง่าย งั้นหรอ นายคิดดูหน่อยสิว่าทำอะไรฉันไว้บ้าง"

ที่ผมทำแบบนี้ผมก็ไม่ได้อยากแต่งหรอกนะ ผมก็โดนบังคับเหมือนกันนั่นแหละ ป๊าผมเองก็ไม่ได้ต่างจากป๊าเธอหรอก ขนาดผมเป็นผู้ชายผมก็ยังโดนเลย

"ไม่ชอบก็ไม่ต้องมาแต่งดิ นายจะอยู่กับฉันตลอดไปได้หรอ ตื่นเช้ามาก็ต้องเจอฉัน ก่อนนอนก็ต้องเจอกันนายทนได้หรอ ฉันคนนึงแหละไม่ทน"

ผมเองก็ไม่อยากจะทนหรอก แต่ผมตัดสินใจมาแล้ว คนอย่างผมตัดสินใจครั้งเดียวไม่มีลังเลหรือเปลี่ยนใจ จะแต่งก็คือแต่ง สิ่งที่ผมเลือกผมคิดมาดีแล้ว

"ฉันจะแต่งงานกับเธอ"

"แต่ฉันไม่แต่ง อยากรวมตระกูลมาก็ไปร่วมกับคนอื่น"

"เธอแต่งานกับฉันก็ได้ออกจากบ้านนี้แล้วผักกาดเธอคิดอะไรอยู่ อยากให้เขาทำร้ายแบบนี้ไปเรื่อยๆรึไงวะ"

ผมรู้ว่าเธอก็ไม่อยากอยู่ แต่ก็เกลียดผมด้วย

"เธอต้องการมันไม่ใช่หรออิสระ แต่งงานกับฉันสิ แล้วฉันจะให้อริสระกับเธอ"