มาเฟียตามรัก

ชีวิตแบบที่ไม่ต้องการ

ผักกาดTalk

ฉันจับที่มุมปากของตัวเองที่รู้สึกว่ามันมีเลือดออก และก็จริง

แต่มันไม่เจ็บเลย มันเจ็บที่ใจมากกว่า จากที่หยุดร้องแล้วก็ต้องร้องออกมาอีกครั้ง ป๊าไม่เคยตบไม่เคยตีฉันเลย ไม่ว่าฉันจะดื้องี่เง่าแค่ไหนก็เถอะ

"ป๊าตบหนู" ฉันมองเขาด้วยแววตาที่ไม่เหลืออะไรแล้ว มองทั้งป๊าทั้งมองม๊าที่ยืนดูเฉยๆ ไม่คิดจะเข้ามาช่วยหรือห้ามอะไรเลย

"ใช่ แกจะได้จำไงว่าอย่าทำอีก ฉันเคยบอกแล้วไงว่ามันอันตรายแค่ไหนแล้วทำไมถึงยังหนีเที่ยวแบบนี้ผักกาด"

เขาพูดเสียงดังต่อหน้าคนนับสิบ

"ตบอีกสิ"

ตบอีกดิ เอาให้ฉันตายไปเลยฉันก็ไม่อยากจะอยู่หนักหรอก

"ที่ฉันตบเพราะเตือนสติแกนะผักกาด จะได้รู้ว่าอย่าทำตัวแบบนี้อีก"

"ที่หนูทำตัวแบบนี้ก็เพราะป๊ารู้ไว้ด้วย ป๊าไม่เคยให้อิสระกับผักกาดเลย ไปไหนมาไหนก็มีแต่คนตาม เป็นสิบๆ คน"

"ที่ฉันทำแบบนี้ก็เพื่อแกไงผักกาด แกจะรู้ไหมว่าข้างนอกมันอันตรายแค่ไหน"

"แต่หนูไม่ต้องการ หนูอยากใช้ชีวิตแบบคนอื่น อยากเป็นแค่คนธรรมดาที่จะไปไหนก็ได้ อยากมีเพื่อนเหมือนคนอื่นๆ อยากไปเที่ยวไกลๆ บ้าง"

ฉันไม่คนมีเพื่อนผู้หญิงเลย ไม่มีใครกล้าคบด้วย เชื่อไหมเวลาถ่ายรูปรวมในห้อง ยังเว้นระยะไม่มีใครกล้ายืนใกล้ด้วยซ้ำ

"อย่ามาเถียง สิ่งที่ฉันกำลังทำมันคือสิ่งที่ดีที่สุด แต่ทำตัวเป็นเด็กแบบนี้ไง ไม่เคยฟังที่ใครพูดเลย เอาแต่ใจตัวเอง"

"ใครกันแน่ที่ไม่ฟังคนอื่นพูดบ้าง"

เขานั่นแหละที่ไม่เคยฟังฉันเลย อยากสั่งอะไรก็สั่งไม่ขอความเห็นเลยสักนิด

"อย่ามาปากดีผักกาด ฉันทำเพื่อทุกคน รวมถึงแกด้วย"

ทำเพื่อฉันหรอ จริงๆ ฉันต้องภูมิใจสิที่ป๊าทำเพื่อฉันขนาดนี่

"โอเคป๊า ขอขอบคุณป๊านะที่ทำเพื่อผักกาดทั้งๆที่ผักกาดไม่ต้องการมัน เอาดิป๊าสั่งมาเลยจะให้แต่งงานกับใครหรือจะให้ทำอะไร"

ฉันยอมแล้ว ไม่ว่าจะทำอะไรก็ไม่ได้เลย ขยับไปไหนก็โดนหมด ฉันมีแค่หน้าที่ทำตามเขาอย่างเดียวแค่นั้นแหละ

"ตระกูลนี่เขาไม่อยากแต่งกับเราป๊าก็ไปหาตระกูลอื่นสิ ขอเร็วๆ เลยนะ จะแก่ จะหัวล้านอะไรผักกาดก็ไม่ติดเลย"

"ผักกาด"

"ผักกาดจะได้รีบออกไปจากที่นี้ไง ผักกาดไม่อยากอยู่ที่นี้แล้ว"

ฉันตะโกนออกไปแบบสุดเสียง ฉันไม่อยากอยู่แล้วอยากไปที่อื่น ที่ไหนก็ได้

"อย่ามาเสียงดังกับฉัน"

ป๊ากำลังง้างมือจะตบฉันอีกรอบแต่ก็โดนดึงถอยหลังออกมาก่อน

"ผักกาดมีสติหน่อย"

มีสติหรอ เขานั่นแหละที่เอาฉันมาให้ป๊าตบ

"ป๊าตบดิ ตบหนูดิ"

"พอเถอะค่ะ ถือว่าฉันขอ"

ม๊าพูดขึ้นทั้งๆ ที่ควรจะพูดตั้งแต่นานแล้ว"

"ไม่รอให้เขาตบหนูจนตายก่อนละค่อยขอ"

ฉันว่าให้ม๊าแล้ววิ่งเข้าห้องมา ไม่ว่าใครก็อยู่ใต้อำนาจป๊าหมด แม้กระทั่งม๊า

ฉันโกรธมากๆ ไม่รู้จะโกรธอะไรดี โกรธตัวเองที่เกิดมาในตระกูลนี้ โกรธป๊าที่ตบ โกรธม๊าที่ไม่ห้ามยืนดูเฉยๆ โกรธเขาที่พาฉันกลับมาให้ป๊าตบ หรือโกรธโชคชะตาดี

ถ้าเลือกได้ฉันขอไปเกิดเป็นลูกคนจนๆ ไม่มีกินแต่มีความสุขยังจะดีกว่าชีวิตที่มีทุกอย่างยกเว้นความสุข

แพนเตอร์Talk

ผมไม่รู้ว่าบ้านเธอเรื่องราวจะซับซ้อนขนาดนี้เลย เธอดูโกรธมากๆ สิ่งที่เธอระบายออกมาผมรู้ได้เลยว่ามันจริงทั้งหมด ไม่ว่าจะสีหน้า ท่าทางทุกอย่าง ผู้ที่มีอำนาจหรือผู้ใหญ่ไม่ว่าจะทำอะไรก็จะคิดว่าตัวเองถูกเสมอ และคนที่อายุน้อยก็ย่อมผิด ไม่ว่าจะพูดความจริงก็ผิด

ผักกาดอายุแค่22 ยังเด็กอยู่ ที่เธอต่อต้านแบบนี้คงเพราะกำลังเป็นวัยรุ่นและไม่ได้ใช้ชีวิต และถ้าผมเป็นแบบเธอผมก็จะทำเหมือนกัน แต่ดีหน่อยที่ผมไปโตที่ฮ่องกงเลยไม่มีใครบังคับ

หรือว่าที่เธอยอมผมขนาดนี้เพราะต้องการออกจากบ้านหลังนั้นหรอ

แต่ผมก็คงไม่โง่ถึงกับเอาตัวเข้าไปยุ่งกับเรื่องอะไรแบบนี้หรอก มันไม่ใช่เรื่องของผมเลย ยิ่งไม่ต้องงานผมยิ่งชอบ ก็ปล่อยให้เขาไปหาตระกูลอื่นสิ

1อาทิตย์ต่อมา...

"แพนเตอร์แกมันทำอะไรอยู่นี่มันจะเดือนนึงแล้วนะ ทำไมขอเวลานานจัง"

ป๊าผมเอ่ยถาม

"ผมไม่แต่งครับ "

ผมบอกออกไปแบบตรงๆ

"ว่าไงนะ"

"ผมไม่แต่ง ถ้าคนอื่นจะเชื่อในตัวผมๆ ก็ขอทำมันเอง ไม่ต้องการให้ใครมาช่วย"

"ฉันรู้นะว่าแกไม่ชอบอะไรแบบนี้ แต่ถ้าเขาช่วยแกมันจะราบรื่นไงแกคิดหน่อยสิ"

ผมไม่ต้องการ ผมทำมันได้ด้วยตัวเอง

"แพนเตอร์ม๊าก็บอกไปแล้วนิว่ามันไม่ใช่แค่เรื่องงาน แต่มันหมายถึงเรื่องทายาทด้วย แกมีลูกช้าก็จะเป็นแบบป๊ากับม๊านะ"

ผมไม่ต้องการแต่งงานครับ แต่ก็อยากมีทายาทอันนี้จริง ไม่รู้จะทำไงดีวะ ไม่อยากมีเมียที่คอยตามเฝ้า โทรตามผมรู้สึกว่ามันไร้สาระที่สุด สู้ผมกินเล่นๆ อยากเอาตอนไหนก็เอา อยากเอากับใครก็ได้ไม่ดีกว่าหรอวะ

"คิดดูดีๆ แพนเตอร์ ถ้าบอกไม่แต่งตอนนี้มันจะเกิดอะไรขึ้นกับเราบ้าง"

ป๊าพูดแล้วเดินหนี ถ้าผมไม่แต่งแน่นอนว่าเราต้องผิดกันแน่ และมันจะยิ่งขัดต่อผลประโยชน์ของผมมากๆ จาก ที่ไม่ค่อยมีรายได้อยู่แล้วช่วงนี้ ก็จะแทบไม่มีเลย