เช้าวันต่อมา
อลิชานอนตะแคงบนเตียงนุ่ม ดวงตากลมโตยังไม่ละไปจากใบหน้าของคนข้างกาย
หน้าของโจเซฟในยามหลับ ดูต่างจากตอนตื่นอย่างประหลาด
ไร้ร่องรอยความดุดันหรือแววตาเข้มคมที่มักจะทำให้ใครต่อใครรู้สึกเกรงกลัว
ตอนนี้มันเหลือแค่ความนิ่ง สงบ และหล่อราวรูปสลัก
คิ้วเข้มได้รูปรับกับจมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากสวยที่ปกติพูดน้อยแต่เฉียบคม
ตอนนี้กลับดูน่ามองจนน่าหวงแหน
เส้นผมสีเข้มหล่นลงมาปรกหน้าผากนิด ๆ ยิ่งทำให้เขาดูเด็กลงไปอีก
“คนอะไรนะ ทำไมหล่อไม่มีที่ติซักนิด”
เธอมองใบหน้านั้นอยู่นาน ก่อนจะเผลอยิ้มบางๆ
“แอบมองผมแบบนี้ ผมคิดค่าเสียหายนะ”
ปากเขาขยับทั้งที่ตายังไม่ลืมด้วยซ้ำ อลิชารีบหลับตาลงเมื่อถูกเขาจับได้ว่าแอบมอง‘น่าอายชะมัด นอนมองหน้าผู้ชายอยู่ได้ตั้งนาน ยัยพอร์ชเอ้ย ’เธอได้แต่บ่นให้ตัวเองในใจ โจเซฟลืมตาช้า ๆ ก่อนจะขยับหน้าเข้ามาใกล้ ใกล้จนเธอต้องกลั้นหายใจ ลมหายใจอุ่นร้อนนั่นกำลังเป่ารดหน้
