โจเซฟถอนปากออกอย่างเสียดาย ตาคมจ้องหน้าสวยอยู่นาน ถ้ามองในเชิงธุรกิจ
ก็เหมือนกับเขากำลังตรวสอบสินค้านั่นแหละ
“มองอะไรขนาดนั้นคะ ”
เธอถามอย่างเขินอาย สายตาเขานี่ทำเธอแทบละลาย มันดุดันกร้าวใจสุดๆ
“หึ!!กลับกันเถอะ ก่อนที่ผมจะอดใจไม่ไหวจับคุณกินตรงนี้”
เขาพูดนิ่งๆมุมปากยกยิ้มเล็กน้อย อลิชามองค้อนเขาอย่างน่าเอ็นดู ปากเล็กเอาแต่ยิ้มไม่หุบ ก่อนจะเดินเคียงคู่กับเขาไป
ล็อบบี้โรงแรม
เสียงรองเท้าส้นสูง ดังกระทบพื้นในโถงที่เงียบสงบ
อลิชากำลังจะเอ่ยอะไรบางอย่างกับเขา ทว่าเสียงทักทายก็ดังขึ้นแทรกอย่างไม่คาดคิด
“อ้าว…คุณโจเซฟ มาทำอะไรที่นี่คะ”
มิเชลในชุดเดรสรัดรูปสีแดง ก้าวเข้ามาด้วยรอยยิ้มกว้าง ดวงตาวาวระยับเต็มไปด้วยความดีใจ หรืออาจจะจงใจแสดงแบบนั้น
เธอรู้แน่ชัดว่าเขาแต่งงานแล้ว เพราะเธอเองก็อยู่ในงานวันนั้น
แต่เธอก็ยังเข้ามาทักเฉพาะเขา และไม่แม้แต่จะปรายตามองอลิชาที่ยืนข้างๆ
โจเซฟหันไ
