“ฮึ!! ผมมากกว่าที่ต้องถาม ว่าคุณมาทำอะไรที่นี่”
เสียงทุ้มเยือกเย็นของโจเซฟเอ่ยขึ้นช้าๆ แต่ดุดันน่ากลัว
เขาก้าวเข้ามาอย่างสง่างาม แววตาเฉียบคมราวกับพญาเหยี่ยว
ข้างกายคือโจฮัน ที่แม้จะยิ้มมุมปาก แต่สายตากลับจับจ้องศัตรูตรงหน้าอย่างไม่ละสายตา
วินเซนต์ยืนล้วงกระเป๋ากางเกง สูบบุหรี่อย่างไม่สะทกสะท้าน แสยะยิ้มจนเห็นไรฟันน่ารังเกียจ
“ก็แวะมาเยี่ยมครอบครัวว่าที่เมีย มีอะไรผิดหรือไง?”
เขาถามแบบกวนๆชวนให้โมโห
“ผิดสิ!ผิดตั้งแต่คุณก้าวเข้ามาในบ้านนี้โดยไม่ได้รับอนุญาตแล้ว ”
โจฮันพูดเสียงเรียบ ตาคมดุจ้องโจเซฟอย่างเอาเรื่อง
“แถมยังลวนลามผู้หญิงของคนอื่นกลางบ้านเขาอีก ไร้มารยาทเกินไปหรือเปล่า?”
โจฮันยังพูดต่อ
วินเซนต์ยิ้มเหยียด โยนบุหรี่ทิ้งกับพื้นแล้วขยี้ด้วยปลายรองเท้า
“อย่ามาทำเป็นปากดี ผู้หญิงคนนี้ควรเป็นของผม”
ปัง!!
เสียงกระแทกของเก้าอี้ไม้ ที่โจฮันเตะออกทางข้าง ด้วยความหงุดหงิดทันทีท
