“ฝันไปเถอะ แก่คราพ่อแบบคุณ ฉันยอมกลั้นใจตายดีกว่า”
อลิชากำหมัดแน่น ลุกขึ้นเตรียมออกไปจากห้อง
“ เดี๋ยวสิครับคุณอลิชา ”
ขาเรียวเล็กหยุดชะงัก จ้องหน้าคนที่เรียกเธอเอาไว้อีกครั้ง
“ มีอะไรก็รีบพูดมา ฉันไม่ได้อยากอยู่ที่นี่นาน
มันสะอิดสะเอียน”
แค่ได้ยินว่าจะต้องแต่งงานกับไอ้มาเฟียแก่ ตัณหากลับ ที่แก่ยิ่งกว่าพ่อเธออีก เธอก็รู้สึกสะอิดสะเอียนขยะแขยงอย่างบอกไม่ถูก มันเหมือนจะอ้วกอยู่ตลอดเวลา
“ อย่าพูดแบบนั้นสิครับ ผมนะถูกใจคุณจริงๆนะ แต่ถ้าคุณยังยืนยันคำเดิม อย่าหาว่าผมใจร้ายก็แล้วกัน”
ยิ่งได้ยินเขาพูดแบบนั้น อลิชาก็ยิ่งโมโห มาเฟียแก่นี่กำลังพยายามขู่เธอ
“ถ้าคิดว่าฉันจะยอมอยู่เฉยๆให้คุณทำตามอำเภอใจละก็ ฉันจะบอกว่าคุณกำลังคิดผิด บริษัทนี้เป็นของพ่อฉัน ใครหน้าไหนก็ห้ามยุ่ง”
ร่างบางพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว คนพวกนี้จะได้รู้ซักที ว่าคนอย่างเธอไม่ได้อ่อนแออย่างที่คิด
“เก่งให้ตลอดนะทูนหัว ต่อจา
