เช้าวันต่อมา
“อ๊ะ”
อลิชาขมวดคิ้วมุ่นก่อนจะร้องเบาๆ เมื่อลืมตาขึ้นพร้อมความรู้สึกเจ็บระบมไปทั้งตัว แค่ขยับตัวเพียงนิดหน่อย ก็รู้สึกเจ็บไปหมด
เธอค่อยๆยันกายลุกขึ้นจากเตียงใหญ่กลางห้อง
กระชับผ้าห่มไว้แน่น เพราะรู้สึกหนาว
แอ้ด!~~
เสียงประตูเปิดออกอย่างเงียบๆ ร่างของหญิงวัยกลางคนในชุดแม่บ้านสีกรมเดินเข้ามาอย่างสุภาพ พร้อมถาดอาหารที่อยู่ในมือ
“ตื่นแล้วเหรอคะคุณ นายสั่งไว้ว่าถ้าคุณตื่นให้ทานข้าว แล้วก็ทานยาด้วยค่ะ”
แม่บ้านพูดกับเธออย่างสุภาพ อลิชากะพริบตาช้าๆด้วยความงุนงง ทำไมเขาตื่นแล้วไม่ยอมปลุกเธอ
“เขาไปไหนเหรอคะ หมายถึงคุณโจเซฟหนะ”
แม่บ้านยิ้มบางๆ
“เข้าบริษัทแต่เช้าแล้วค่ะ นายบอกว่าคุณไม่สบายให้นอนไปก่อนห้ามรบกวน”
“อ๋อ”
เธอพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะเลื่อนสายตามองไปรอบๆห้อง เพราะตอนนี้มีบางอย่างผิดปกติ
กระเป๋าสะพายของเธอวางอยู่ตรงโต๊ะ
เสื้อผ้าบางชุดของเธอพับเรียบร้อยอยู่ในลิ้นชัก
แ
