ตอนเช้า
แสงแดดยามสายส่องลอดผ้าม่านเข้ามาในห้อง
อลิชาค่อย ๆ ลืมตาร่างกายยังรู้สึกอ่อนแรงจากคืนอันเร่าร้อนดุเดือด
มือบางเอื้อมไปข้างตัวว่างเปล่า เมื่อคืนจำได้ว่าเขานอนกอดเธอแน่น แทบหายใจไม่ออก
เธอไม่ได้ขัดขืนเพราะเขาดูโมโห
เธอกวาดตามองรอบห้อง
ไม่มีแม้เงาของเขา ไม่มีเสียงฝีเท้า ไม่มีเสื้อสูทวางพาดไว้ ไม่มีแม้กระทั่งโน้ตสั้น ๆ ทิ้งไว้ให้
หัวใจเธอมันหน่วงอย่างบอกไม่ถูก
“เขาไปทั้งที่ไม่พูดอะไรอีกแล้ว”
อลิชานั่งนิ่งอยู่ปลายเตียง ก่อนจะลุกขึ้นช้า ๆ
เธออาบน้ำแต่งตัวเรียบง่าย เลือกเดรสสีครีมอ่อนและคลุมไหล่บาง ๆ
ใบหน้าจืดชืดไร้เครื่องสำอาง เธอส่องกระจกแล้วถอนหายใจ
“ตื่นแล้วเหรอคะนายหญิง”
พอเปิดประตูออกมาแม่บ้านก็ยิ้มกว้าง เรียกเธอว่านายหญิง พร้อมหยิบนู่นเตรียมนี่บนโต๊ะอาหาร
“เจ้านายป้าไปไหนคะ ได้บอกเอาไว้รึเปล่า”
เธอถามเสียงเรียบ มองหน้าป้าแม่บ้านเพื่อรอคำตอบ
“นายไม่ได้สั่งไว้ค่ะ ดื
