เช้าวันต่อมา...
หญิงสาวเรือนร่างบอบบาง เจ้าของความสูงไม่ถึงร้อยหกสิบเซ็นติเมตรดีด้วยซ้ำกำลังเดินวนไปวนมาหน้าห้องนอนที่ใหญ่ที่สุดในบ้าน เธอกอดอกจ้องมองประตูไม้บานใหญ่เขม็ง ไม่กล้าแม้แต่จะเคาะประตูห้องด้วยซ้ำทั้งที่วันนี้ก็จวนจะเกินเวลาปกติที่เธอต้องเข้าไปปลุกเจ้านายที่ไม่ได้ขี้เซาแต่หวังเพียงแกล้งเธอ ในยามเช้าเป็นรายการบันเทิงเริงใจส่วนตัวเท่านั้น
คิดถึงสีหน้าผะอืดผะอมของเขาเมื่อคืนยามกล้ำกลืนทรัยเฟิลของเธอ ที่เธอพยายามปรับสูตรให้มันหวานมากๆ เพราะต้องการแกล้งนิโคลัสเป็นการ เอาคืน ตอนนั้นมันก็สะใจ...แต่ตอนนี้ชักเริ่มกลัวใจเขาว่าจะเอาคืนเธออย่างไร
รู้อย่างนี้เมื่อวานน่าจะเพลาๆ มือลงบ้างเสียก็ดี
หญิงสาวนึกเสียดาย...ยิ่งมาคิดถึงสภาพคนเกลียดของหวานแล้วพยายามกลืนมันลงท้องเพื่อเธอ จนตัวเองกินไปแทบจะอาเจียนไป เห็นหน้าซีดๆ ของเขา ในยามนั้นพอมาคิดถึงตอนนี้แล้วก็ให้นึกสงสาร ทว่าในอกก็วูบ
