ตุ๊บ!
“โอ๊ย...” วรรษาครางด้วยความเจ็บ ช่วงจังหวะเมื่อกี้นี้คือความชุลมุนโดยแท้
เมื่อกี้นี้นั้น หลังจากที่นิโคลัสลุกขึ้นยืน เธอก็เห็นเขาทำท่าเซจะล้ม หญิงสาวร้องเตือนพร้อมกับถลาเข้าไปช่วยประคองคนป่วยแต่ก็ไม่ทันเสียแล้วเมื่อ นิโคลัสล้มลงเต็มๆ แรง ซ้ำยังลากเธอที่ถลาเข้าไปกอดเขาเอาไว้ล้มไปด้วยกัน แม้พื้นห้องมันจะปูด้วยพรมหนา ทว่าเธอก็ยังเจ็บอยู่ดี นี่แหละน้า...เข้าไปช่วยโดยไม่เจียมสังขารเลยว่าขนาดตัวเธอและเขามันต่างกันชนิดคนแคระกับยักษ์ สุดท้ายเลยต้องมานอนวัดพื้นด้วยกันทั้งคู่!
“เป็นอะไรมากหรือเปล่าเรนนี่!”
น้ำเสียงร้อนรนที่ถามดังขึ้นในระยะใกล้ชิดทำเอาวรรษาที่ยังคงจับต้น ชนปลายไม่ถูกกะพริบตามองใบหน้าหล่อเหลา ทว่าซีดเซียวซึ่งอยู่ในระยะใกล้ชิดชนิดห่างกันไม่กี่เซนติเมตรตาปริบ ก่อนจะเริ่มรับรู้แล้วว่าตอนนี้เธอนอนเค้เก้อยู่ กับพื้น โดยมีคนป่วยทาบทับอยู่ด้านบนอีกที
“มะ...ไม่เป็นไรค่ะ” หญิ
