หนึ่งเดือนต่อมา
“เฮ้...ว่าไงมาร์คัส” นิโคลัสเดินตรงมาหาเพื่อนสนิทของตนเอง มองอีกฝ่ายอย่างล้อเลียน “รู้สึกแกจะมาลอนดอนบ่อยเหลือเกินนะ” เขาว่าขณะที่กระชับอ้อมกอดรัดอีกฝ่ายแน่น และมาร์คัสก็ทำอย่างเดียวกัน ก่อนทั้งคู่จะผละออกจากกัน ขณะที่ข้างกายมาร์คัส หญิงสาวร่างเล็กคนหนึ่งกำลังมองพวกเขาด้วยสายตา งงงัน สำหรับเธอ...ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างมาร์คัสจะเป็นเพื่อนกับชายที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าเธอได้ ก็ดูพวกเขาสิ แตกต่างกันอย่างเหลือเชื่อ นิโคลัสดูเป็นสุภาพบุรุษทุกกระเบียดนิ้ว ขณะที่มาร์คัสนั้นร้ายกาจจะตาย
“ก็แกเองไม่ใช่เหรอที่บอกให้ฉันหาเวลาพักบ้าง” มาร์คัสตอบเพื่อนเสียงขุ่น เอื้อมมือไปกุมมือหญิงสาวแน่น สอดเรียวนิ้วของตนกับหญิงสาวบีบกระชับ ฝ่ามือน้อยด้วยกริยาราวกับหวงแหน
“ฮ่าๆ” นิโคลัสหัวเราะ มองภาพนั้นแล้วก็หลิ่วตาล้อเลียนอีกฝ่าย ขณะที่มาร์คัสถลึงตาตอบ
“อรนลินนี่นิโคลัส ธอร์นตัน” แล้วมาร์คัสก็เริ
