ตอนที่2
1145 คำ
เสียงหวานที่ครางแผ่วเบาในอีกสองชั่วโมงต่อมาทำให้นิโคลัสขยับตัวทันที ร่างสูงก้าวพรวดจากเก้าอี้ที่ตั้งอยู่มุมห้อง ไม่กี่ก้าวก็มาทรุดลงนั่งเคียงข้างหญิงสาวแปลกหน้าที่กำลังพยายามปรือตาขึ้นลืมช้าๆ เมื่อเห็นหญิงสาวลืมตาขึ้นมาได้เต็มตา ภาพของดวงตาสีน้ำตาลใสแจ๋วภายใต้ขนตาดกหนาที่กะพริบตาถี่ๆ ใส่เขาทำให้นิโคลัสรู้สึกเหมือนหัวใจตนเองจะกระตุกวูบราวกับมีใครเอาไฟฟ้ามาช็อตใส่เขา ชายหนุ่มเม้มริมฝีปากแน่น ปัดอาการประหลาดนั่นให้พ้นไปจากตนแล้วมองเจ้าของดวงตาสีน้ำตาลใสที่ตอนนี้กำลังมองเขาด้วยดวงตาฉายแววงุนงง
“ฟื้นแล้วเหรอ”
เขาทัก เมื่อหญิงสาวเลิกกะพริบตาถี่ๆ ทว่า...เมื่อสิ้นคำถามของเขา เธอก็เอาแต่นอนเงียบ ไม่ขยับตัว นอกจากการกะพริบตา อาการขยับขึ้นลงของหน้าอกยามหายใจและดวงตาที่ทอแววสงสัยในยามจ้องมองตอบ นิโคลัสคงนึกไปว่าเจ้าหล่อนคือตุ๊กตาที่มีขนาดเท่ามนุษย์ไปเสียอย่างนั้น
และเพราะเห็นประกายของความงุนงงสงสัยในดวงตาสีน้ำตาลใส นิโคลัสจึงพูดต่อไปเป็นการบอกเล่าเรื่องราวในระหว่างที่เธอสลบไปด้วยว่า “เธอสลบไปสองชั่วโมงเต็มๆ เพราะวิ่งตัดหน้ารถฉัน แต่หมอบอกว่าเธอไม่เป็นอะไรมาก”
แม้เขาจะพูดยาวขึ้น หากกริยาทุกอย่างของหญิงสาวกลับไม่เปลี่ยนแปลง เว้นเสียแต่คิ้วสีดำ สีเดียวกับสีผมที่บัดนี้แห้งสนิทกระจายเต็มหมอนสีขาวขมวดเข้าหากันเท่านั้น นิโคลัสจึงเผยรอยยิ้มน้อยๆออกมายามเมื่อพูดประโยคต่อมากับ หญิงสาวที่เขาเก็บตกเธอได้ท่ามกลางสายฝน
“เธอควรจะขอบใจฉันนะที่เบรกรถทัน มันเลยลดแรงกระแทกที่ตัวเธอลงได้บ้าง ว่าแต่คิดอะไรอยู่ถึงได้วิ่งมาให้รถชนในวันฝนตกแบบนี้ ดูท่าทางเป็นคนเอเชีย หนีเข้าเมืองมารึไงกัน”
เขาถาม...แต่คำตอบที่ได้รับคือความเงียบ นั่นทำให้นิโคลัสชั่งใจว่าที่ หญิงสาวนิ่งไปได้ขนาดนี้ไม่ตอบอะไรสักคำอาจเป็นเพราะเธอฟังเขาไม่รู้เรื่องก็เป็นได้
นั่นทำให้คนที่พูดได้แต่ภาษาอังกฤษ ฝรั่งเศส กับเยอรมันถึงกับตีหน้าเหย คิ้วสีอ่อนขมวดมุ่นเข้าหากันอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดี
“ถามก็ไม่ตอบ”คราวนี้น้ำเสียงเหมือนพึมพำกับตนเองมากกว่าจะถามคนป่วย “...หรือเธอฟังภาษาอังกฤษไม่รู้เรื่อง”
หญิงสาวมองท่าทางกังวลของผู้ชายตรงหน้าตาปริบ ท่ามกลางความเงียบไม่กี่นาทีในที่สุดเธอก็เอ่ยตอบชายหนุ่มออกมาเป็นภาษาอังกฤษช้าๆ
“ฉัน...ฟังที่คุณพูดรู้เรื่องค่ะ”
สิ้นคำพูดของหญิงสาว นิโคลัสก็เผยสีหน้าโล่งอกอย่างเห็นได้ชัด ไอ้ที่กังวลเกี่ยวกับการสื่อสารเมื่อครู่หายวับไปทันที
“งั้นก็ดี” เขากอดอกมองหญิงสาวแล้วเอ่ยถามเธอทันที “ฟื้นขึ้นมาแล้วรู้สึกอย่างไรบ้างล่ะ หมอบอกว่าศีรษะเธอได้รับแรงกระแทกพอสมควร รู้สึกอะไรบ้างไหม?”
หญิงสาวขมวดคิ้วมุ่น นิ่งไปสักพักราวกับคิดหาคำตอบให้เขา เงียบนานหลายนาทีในที่สุดเธอก็ยอมตอบออกมา “มันปวดมากเลยค่ะ เหมือนจะระเบิดเลย”
พูดพลางเธอก็ยกมือขึ้นแตะศีรษะตนเองเบาๆ สัมผัสได้ถึงผ้าก็อตที่แปะอยู่ข้างขมับที่แตกของเธอ นิโคลัสมองใบหน้าซีดเผือดนั้นก็ชักห่วงขึ้นมาอีก จึงบอกกับหญิงสาวด้วยความห่วงใยว่า
“งั้นเหรอ...เดี๋ยวฉันโทรตามหมออีกทีดีกว่า”
“ไม่...ไม่ต้องค่ะ” เธอละล่ำละลักปฏิเสธ ผิดวิสัยคนป่วยที่เพิ่งฟื้น หาก นิโคลัสก็มัวแต่สนใจเธอเกินกว่าจะฉุกคิดถึงความผิดปกติอะไร “ฉันคิดว่าแค่นอนพักอีกครั้งก็หายแล้ว ฉันไม่เป็นอะไรมากหรอกค่ะ”
หญิงสาวอ้างเช่นนั้น พลางทำท่าจะหลับตาพริ้มลง ชายหนุ่มจึงไม่ขัดใจ
“งั้นก็ได้ นอนพักที่นี่สักคืนแล้วกันรอดูอาการไปก่อน” เขาคล้อยตามเธอง่ายดาย เพราะเล็งเห็นว่าหญิงสาวยังพูดคุยกับตนเองเป็นปกติดีอยู่ “ว่าแต่คุยกันมาตั้งนานแล้วฉันยังไม่ได้แนะนำตัวเลย ฉันนิโคลัส ธอร์นตัน แล้วเธอล่ะ”
เขาแนะนำตัวเองออกมาพลางยื่นมือไปตรงหน้าหญิงสาว หากเธอกลับนอนมองมือเขาตาปริบนิ่งเงียบจนนิโคลัสชักแปลกใจ เมื่อเห็นคิ้วเรียวสีเดียวกับเส้นผมยาวสลวยของเธอกลับมาขมวดมุ่นเข้าหากันอีกแล้ว...และคราวนี้มันเหมือนกับว่ามันจะไม่สามารถแกะออกได้เลยด้วยซ้ำ ทำให้ชายหนุ่มชักเอะใจ
“ว่าไง? ชื่ออะไร? แล้วอยู่แถวไหนกัน?” เขาส่งคำถามใส่หญิงสาวอีกชุดใหญ่ หากหญิงสาวก็ไม่ตอบ และไม่เปลี่ยนกริยาเช่นก่อนหน้าเลยสักนิด “เอ้า...ถามทำไมไม่ตอบ แล้วขมวดคิ้วทำไม? ปวดหัวมากเลยเหรอ?”
ท้ายสุดเห็นหญิงสาวขมวดคิ้วหนักๆ เข้า นิโคลัสจึงเอื้อมมือไปกดคลึงตรงระหว่างหัวคิ้วที่ชนกันของหญิงสาวด้วยกริยาอ่อนโยน นั่นทำให้คนที่ปวดหัวเพราะพยายามนึกถึงสิ่งที่ชายหนุ่มถามยอมตอบเขาในที่สุด
“โอ๊ย...ฉันพยายามนึกแล้วแต่ฉันนึกไม่ออก!” เธอร้องเสียงดังและมีสีหน้าเจ็บปวด
นิโคลัสยังไม่เอะใจอะไรทั้งสิ้น ถามหญิงสาวด้วยความห่วงใย “เธอปวดหัวมากเลยเหรอ?”
“ค่ะ” เธอพยักหน้ารับ ความเครียดยังไม่จางหายไปจากดวงหน้าเรียวซีด แล้วริมฝีปากสีซีดนั้นก็ขยับตอบชายหนุ่มที่ช่วยเธอเอาไว้ถึงอาการป่วยนอกเหนือจากที่แพทย์ได้บอก...เพราะคำถามของเขา ทำให้เธอได้รับรู้แล้วว่าตนเอง ‘ผิดปกติ’
“มิสเตอร์ธอร์นตัน...ตอนนี้ฉันรู้แล้วค่ะว่าฉันผิดปกติตรงไหน?”
หากนิโคลัสไม่ได้สนใจ เขาสนใจประโยคแรกของหญิงสาวมากกว่า “เธอพยายามนึกอะไร?”
“ตอบคำถามของคุณ มิสเตอร์ธอร์นตัน...ฉัน...ตอบคำถามของคุณไม่ได้?”
“...”
คราวนี้ความเงียบเป็นของนิโคลัส หากคำถามฉายชัดอยู่บนดวงหน้า คมคายและดวงตาสีน้ำทะเลของเขา
คราวนี้คนเคยพูดน้อยที่จำเป็นต้องพูดสูดลมหายใจเขาปอดลึกๆ แล้วตอบคำถามในดวงตาของนิโคลัส ธอร์นตันแต่โดยดี
“ฉันจำไม่ได้ว่าตัวเองชื่ออะไร? บ้านอยู่ไหน? ฉัน...ฉันจำอะไรไม่ได้เลย!”
สิ้นคำพูดของหญิงสาว คราวนี้ดวงหน้าและแววตาของนิโคลัสฉายถึงความตระหนกตกใจอย่างแท้จริง
“ว่าไงนะ!”
- ผู้เขียน
