2. รอน้องก่อน
894 คำ
2
หลังจากพูดคุยทานมื้อเที่ยงเสร็จ คุณย่ากับคุณแม่ก็เดินออกมาส่งฉันกับพี่โฮปขึ้นรถที่หน้าบ้าน
"ไม่ลืมของอะไรใช่มั้ยลูก"
"คิดว่าไม่นะคะ" ฉันส่ายหัว มองกระเป๋าเดินทางของตัวเองที่ให้คนยกมาวางไว้หน้าบ้านตั้งแต่เมื่อเช้า ฉันเตรียมพร้อมมาก
พี่โฮปเห็นกระเป๋าฉัน ก็ตวัดสายตามอง แต่ไม่ได้พูดอะไร
"ถ้าตาโฮปรังแกหนู บอกย่านะลูก" คุณย่าลูบหัวฉัน
"พี่โฮปไม่รังแกหนูหรอกค่ะ^^ ใช่มั้ยคะ" ประโยคหลังหันไปมองหน้าพี่โฮป แต่เขากลับ....
"ใกล้เวลาแล้ว เดี๋ยวตกเครื่อง" เขายกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู
"ต้องคิดถึงคุณแม่กับคุณย่ามากแน่ๆ เลย" เมื่อเขาไม่ให้ความร่วมมือ ฉันก็หันกลับมาอ้อนคุณแม่กับคุณย่าต่อ
"หยุดยาวให้เจ้าโฮปพากลับมาหาย่ากับแม่สิ" คุณย่าบอก
"ค่ะ^^" ฉันยิ้มหวานให้ท่าน
"ย่าใครกันแน่วะ" เสียงพูดเบาๆ แต่ฉันได้ยิน!
"หนูไปนะคะคุณย่า" ฉันโอบกอดลาท่าน
"เดินทางดีๆ ลูก" ท่านลูบหัวฉันอย่างอ่อนโยน
"ค่ะ" ฉันผละออกจากคุณย่า ด้วยสีหน้าเศร้า ถึงท่านจะไม่ใช่ย่าแท้ๆ ของฉัน แต่ก็เหมือนย่าแท้ๆ นั่นแหละ เพราะฉันโตมากับท่าน ตอนเด็กมุดรั้วมาหาท่านแทบทุกวัน จนท่านทำประตูข้างบางให้ฉันเข้าบ้านได้ตลอดเวลา นั่นยิ่งทำให้ฉันชอบมาอยู่กับท่านมากขึ้นอีก
"แม่คะ" ฉันโผกอดท่าน ตั้งแต่เด็กจนโตฉันไม่เคยห่างอกพ่อแม่เกินสามวัน แต่นี่จะต้องห่างเป็นเดือนๆ ฉันต้องคิดถึงพวกท่านมากแน่ๆ วันนี้ที่พ่อไม่ได้อยู่ส่ง เพราะมีงานด่วน แต่เราล่ำลากันตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว
"อยู่กับพี่เขาอย่าดื้อนักละ" คุณแม่โอบกอดลูบหัวฉัน
"หนูไม่ใช่เด็กดื้อซะหน่อย" ฉันผละออกมองหน้าท่าน แย้งกลับทันที
"ใช่ ไม่หน่อย แต่ดื้อเยอะเลยเรา" คุณแม่ยิ้มขำ
"แม่อะ" ฉันทำปากยื่นงอนท่าน มาว่าฉันต่อหน้าพี่โฮปได้ไง ต้องบอกว่าลูกเป็นเด็กดีสิ
จุ๊บ
"เดินทางปลอดภัยนะลูก" ท่านจุ๊บหน้าผากฉัน เข้าโหมดจริงจัง
"รักแม่นะคะ" ฉันโอบกอดท่านอีกครั้ง น้ำตาคลอแล้ว
"รักหนูเหมือนกัน" ท่านโอบกอดฉันกลับด้วยความรัก อ้อมกอดของแม่อบอุ่นที่สุด
"ลานะครับย่า" พี่โฮปเข้ามาลาคุณย่าบ้าง
"อย่ารังแกน้องล่ะ" คุณย่ามองคาดโทษหลานชาย
"คำอวยพรของย่ามันแปลกๆ นะครับ"
"ตาโฮปนี่! ไปเดินทางดีๆ" คุณย่ามองค้อนหลานชายที่พูดประชดท่าน
"ครับ" พี่โฮปรับคำคุณย่า แล้วหันมาลาแม่ฉันบ้าง "ลานะครับคุณน้า"
"น้าฝากดูแลน้องด้วยนะ"
"ครับ"
"ไปนะคะคุณย่า" ฉันก็เดินไปกอดลาคุณย่า
"เดินทางปลอดภัยลูก" ท่านโอบกอดฉันเช่นกัน
"แม่คะ" ฉันเดินกลับไปกอดแม่อีกครั้ง ถึงเวลาจริงๆ ทำไมใจมันหวิวแบบนี้
"เด็กขี้แย หนูไปเรียนแค่นี้เอง ไม่ได้ออกนอกประเทศเสียหน่อย ร้องไห้ทำไม" คุณแม่โอบกอด พูดปลอบฉัน ฉันรู้ว่าท่านก็ใจหวิวเหมือนกัน ก็เราไม่เคยห่างกันนี่
"ก็หนูคิดถึงแม่นี่คะ"
"งั้นไม่ต้องไปดีมั้ย เรียนใกล้ๆ บ้านก็ได้"
"ไปสิ" ฉันรีบผละออกจากท่าน เช็ดน้ำตาอย่างเร็ว แล้วเดินตามพี่โฮปไปขึ้นรถ ทำเอาท่านขำฉัน
"คุณย่าขา คุณแม่ขา หนูไปนะคะ" ฉันเปิดกระจกชะโงกหน้า โบกมือลาพวกท่านอีกครั้ง ก่อนรถจะเคลื่อนที่ออกตัว แต่ฉันก็ยังชะโงกหน้ายื่นมือโบกลาพวกท่านไม่หยุด
"พอแล้วมั้ง ถ้าไม่อยากไป ฉันจะให้หยุดรถ ยกกระเป๋าลงให้"
"...." ฉันหยุดชะงัก หันไปมองไอ้คนพูด เห็นสีหน้าจริงจังของเขา ก็รีบกลับมานั่งเบาะ กดกระจกขึ้นทันที ก็แค่โบกมือลาทำไมต้องทำหน้าดุด้วย
สนามบิน
พอลงจากรถพี่โฮปก็เดินดุ่มๆ ไม่รอฉันที่เดินลากกระเป๋าตามก้น จนฉันต้องเรียกตาม
"พี่โฮปรอน้องก่อน" ฉันกึ่งวิ่งกึ่งเดินเรียกไอ้คนตัวโตเดินไม่รอ
"ก็เดินให้มันเร็วๆ หน่อยดิวะ" พี่โฮปหยุดเดิน หันมาชักสีหน้าใส่
"ก็น้องมีกระเป๋า" ฉันเม้มปากแก้มป่อง ใช่สิ เขาเดินตัวปลิวนี่ กระเป๋าก็ไม่คิดจะช่วยลากหรอก
"ไปโหลดกระเป๋า ฉันจะไปรอที่เกด"
"น้องทำไม่เป็น"
"ยัยบ้านนอก! ภาระจริงๆ" พี่เขากลอกตามองบน เดินกลับมาหาฉัน พาไปเช็คอินโหลดกระเป๋า ก่อนจะพาไปรอที่เกด
ฉันนั่งมองเครื่องบินลำใหญ่อย่างตื่นเต้น ก็เคยนั่งมาแล้วแหละ แต่ก็นานมากแล้ว ไปไหนส่วนมากพ่อกับแม่จะนั่งรถส่วนตัวไปเอง ฉันเลยมีโอกาสได้นั่งเครื่องบินน้อยมากๆ นับครั้งได้เลยแหละ เท่าที่จำได้ก็สองครั้ง ครั้งนี้ครั้งที่สาม
ระหว่างนั่งรอพี่โฮปก็ไม่สนใจฉัน เอาแต่เล่นโทรศัพท์จนขึ้นเครื่อง บนเครื่องก็หลับตานอน ทำให้ฉันไม่กล้าพูดอะไร
- ผู้เขียน
