3. ภาระจริงๆ
896 คำ
3
ลงเครื่องพี่โฮปก็พาฉันไปเอากระเป๋า แล้วเดินดุ่มๆ ให้ฉันวิ่งลากกระเป๋าตาม
"อย่าเดินเร็ว รอน้องหน่อย" ฉันตะโกนบอกเขา เมื่อเดินออกมาที่ลานจอดรถ
"วุ่นวาย!" เขาหยุดเดินหันกลับมาตวัดสายตามองฉัน
"ก็พี่เดินเร็ว" ฉันบอกปากยื่น เดินลากกระเป๋าไปหาเขา
ติ๊ด!
พี่โฮปเปิดหลังรถตรงหน้า ที่หยุดเดินไม่ใช่เพราะฉันเรียก แต่ถึงรถแล้วต่างหาก เหอะๆ
"ยกไม่ไหว" ฉันยื่นกระเป๋าเดินทางให้พี่โฮปช่วยยกขึ้นรถ
"ภาระจริงๆ" พี่เขาถอนหายใจ ก่อนจะยอมยกกระเป๋าใส่ท้ายรถให้
"ขอบคุณค่ะ^^" ฉันยิ้มขอบคุณ แล้วเดินไปจะเปิดประตูรถขึ้นไปนั่ง กลัวเขาจะขับหนีก่อนนะสิ คนอย่างเขายิ่งเอาแน่เอานอนไม่ได้ แต่...
"เปิดยังไง" ฉันถามเสียงเบา รู้สึกขายหน้ามาก!
"ยัยบ้านนอก!" พี่เขาเดินมาเปิดประตูให้ แต่มิวายต่อว่าฉัน เขาชอบเรียกฉันว่ายัยบ้านนอกตั้งแต่เด็กๆ แล้ว
"..." ฉันเม้มปากแน่น ไม่ได้ตอบโต้อะไรกลับไป ครั้งนี้คงต้องยอมรับว่าตัวเองบ้านนอกอย่างที่เขาว่าจริงๆ แต่ใช่ว่าคนทั่วไปจะมีรถหรูเหมือนเขานี่!
ระหว่างทางฉันเอาแต่มองออกไปนอกรถ ตื่นตาตื่นใจ กับตึกสูงเฉียดฟ้า ถึงจะเคยเห็นแล้ว แต่มันก็น่าตื่นตาตื่นใจอยู่ดี ก็ฉันอยู่แต่ต่างจังหวัดนี่ ไม่มีตึกสูงๆ แบบนี้ให้ดูทุกวันนี่น่า ยิ่งพี่โฮปเลี้ยวรถเข้าจอดหน้าตึกสูงฉันยิ่งตื่นเต้นใหญ่
"ไม่ลง?" เขาหันมามองฉันที่ยังนั่งนิ่ง
"..." อย่าบอกนะว่า...
"ไม่ลงก็นอนอยู่นี่แหละ" ว่าแล้วก็เปิดประตูลงรถไป
"ละ...ลงสิ!" ฉันรีบปลดเบลท์ ยังไม่ได้เปิดประตู ประตูรถก็ถูกเปิดจากด้านนอก โดยผู้ชายคนหนึ่งน่าจะเป็นพนักงานที่นี่เพราะใส่เครื่องแบบ
"ขอบคุณค่ะ" ฉันก้มหัวให้อย่างงงๆ
"ยินดีครับ" พี่เขายิ้ม แล้วปิดประตูเดินไปเปิดท้ายรถยกกระเป๋าลงให้ แล้วลากกระเป๋าฉันตามก้นพี่โฮปไป ส่วนรถที่ฉันนั่งเมื่อครู่ ก็มีคนขับออกไป
ฉันยืนหันซ้ายขวาเลิ่กลั่กไปหมด ก่อนจะตั้งสติวิ่งตามพี่โฮปไป
"รอน้องด้วย!" ฉันรีบวิ่งตาม
พี่ที่ยกกระเป๋าเมื่อครู่ เอากระเป๋ามาให้ถึงแค่หน้าลิฟต์ โค้งหัวให้แล้วเดินจากไปเงียบๆ
"ทำไมชอบทิ้งน้อง!" ฉันถามปากยื่นเมื่อเข้ามาในลิฟต์
"ชักช้า! อีกอย่างฉันไม่เคยมีน้อง"
"...." ฉันเงียบปาก ไม่ตอบโต้กลับ เขาปากร้ายขึ้นกว่าแต่ก่อนเยอะเลย
ติ๊ง!
ประตูลิฟต์เปิดออก พี่เขาก็เดินดุ่มๆ ออกไป ฉันรีบคว้ากระเป๋าแล้วตามออกไป ออกจากลิฟต์ก็เป็นประตูห้องเลย มีประตูเดียวด้วย อย่างเก๋ เวอร์วังมาก!
"อยากนอนห้องไหนก็เลือกเอา" เขาบอกพลางเดินไปทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาตัวใหญ่ ด้วยท่าทางสบาย... เอิ่ม...หมดแรงมากกว่า
"ห้องพี่โฮมห้องไหน"
"จะนอนห้องฉัน?" เขาที่ทิ้งหัวนอนแหงนหน้าขึ้นมองเพดาน เหลือบตามามองฉัน
"จะได้ไม่เลือกต่างหาก!" ฉันบอกปากยื่น เดินไปเปิดดูห้องแต่ละห้องเองว่าห้องอะไร เพราะเจ้าของไม่ยอมบอก!
"เหอะ! ฝั่งซ้ายห้ามเลือก"
"ไหนว่าเลือกเอาไง" มือฉันที่กำลังจะผลักประตูหยุดชะงักลง หันไปมองหน้าพี่โฮป
"ไม่พอใจหอบกระเป๋าไปนอนที่อื่นก็ได้นะ"
"...." ฉันเม้มปากแน่น เดินไปเปิดดูห้องฝั่งขวา ก่อนจะเลือกห้อง
"เอาห้องนี้" ฉันบอกเมื่อเห็นวิวอันสวยงามในห้อง
"ฉันจะออกไปข้างนอก" เขาบอกพลางลุกขึ้นยืน
"ไปไหน" ฉันหันขวับไปมองเขาทันที แต่คำตอบของเขาทำเอาฉันหน้าชา
"อย่ายุ่งเรื่องของฉัน!" ว่าแล้วก็เดินออกจากห้องไป
หลังจากพี่โฮปออกไป ฉันก็เดินสำรวจห้อง เรียกว่าห้องได้มั้ย เพราะมันคือบ้าน!!! ใหญ่กว่าบ้านฉันอีกมั้งเนี่ย มีห้องรับแขก ห้องนั่งเล่น ห้องอะไรต่อมิอะไรเต็มไปหมด วิวก็สวยมาก! แบบจึ้ง! คนรวยนี่มันดีจริงๆ
"อ่ะ!" ฉันสะดุ้งตกใจ เมื่อนึกขึ้นได้ว่ายังไม่โทรหาคุณย่า คิดได้แบบนั้นก็รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นโทรหาคุณย่าทันที ต่อสายไม่นานท่านก็รับสาย
"คุณย่าขาาา" ฉันส่งเสียงหวานไปก่อนเลย
'ถึงแล้วใช่มั้ย'
"ค่ะ^^ ถึงโดยสวัดิภาพค่ะคุณย่า ตอนนี้อยู่คอนโดพี่โฮปแล้ว"
'ดีๆ ตาโฮปได้รังแกอะไรหนูมั้ย'
"ไม่ค่ะ^^" แค่เดินไม่รอเท่านั้น ฉันต่อในใจ
'ตอนนี้ตาโฮปอยู่ไหน ย่าขอคุยด้วยหน่อย'
"ออกไปข้างนอกค่ะ"
'ไปไหน'
"ไม่ทราบค่ะ"
'หนูอยู่คนเดียว?'
"ค่ะ"
'ตาโฮปนี่จริงๆ เลย แล้วได้กินอะไรรึยัง'
"กินบนเครื่องมาแล้วค่ะ"
'เฮ้อ...ย่าคิดถูกมั้ยเนี่ยที่ฝากเราไว้กับตาโฮป' ท่านถอนหายใจเหนื่อยอ่อน
ฉันคุยกับคุณย่าต่ออีกสักพักถึงวางสาย แล้วโทรหาแม่ ก่อนจะเข้าไปจัดการกับกระเป๋าตัวเอง แล้วอาบน้ำชำระร่างกาย
- ผู้เขียน
