ฉันนั่งมองคาแลนกำลังเล่นกับมาคัส ลูกไม่นึกสงสัยหรือกลัวเลยตอนเจอกับพ่อครั้งแรก ทั้งที่เห็นเพียงแค่รูปภาพมาตลอด มันคงเป็นภาพจำที่ฉันพูดบ่อย ๆ ว่าพ่อจะกลับมาหา
“นายครับ นายตัวจริงใช่ไหม” พี่เจตยังคงถามคำเดิมซ้ำ ๆ ตั้งแต่เจอกันจนถึงตอนนี้
“ต้องให้กูพูดอีกกี่ครั้งไอ้เจต” คนถูกถามเริ่มออกท่าบ่น ก่อนจะอุ้มมาคัสขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน
“ก็ผมไม่คิดว่านายจะกลับมา” พี่เจตทำท่าเหมือนจะร้องไห้อีกครั้ง คาแลนยิ้มส่ายหน้าไปมาคงเพราะไม่เคยเห็นลูกน้องคนสนิทของตัวเองเป็นอย่างนี้มาก่อน
“กูกลับมาแล้ว ขอบคุณที่ดูแลมิลากับมาคัสอย่างดี โบนัสปีนี้กูให้มึงเจ็ดหลัก”
“ไม่ได้ต้องการอะไร ดูแลเพราะเห็นว่ามิลาเป็นน้องสาว มาคัสก็เป็นลูกของมึงที่เป็นทั้งเจ้านายและเพื่อน กูต้องดูแลนายน้อยอยู่แล้ว” ไม่บ่อยเลยที่จะได้เห็นพี่เจตพูดจากันเองกับคาแลนอย่างนี้ ซึ่งเจ้าตัวไม่ติดอะไรอยู่แล้ว
“รู้ไหมว่ากูให้มึงได้มากกว่านี้อีก แ
