มันเหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุนไปชั่วขณะ ฉันได้แต่ถามคำเดิม ๆ กับตัวเองซ้ำ ๆ ว่านี่มันคือภาพลวงตาหรือเปล่า แต่ทุกอย่างมันชัดเจนขึ้นเมื่อเห็นผู้คนเดินผ่านไปมา พี่เจตที่กำลังร้องไห้ มาคัสที่กำลังกอดขา
พรที่ขอก่อนนอนทุกคืนในวันนี้… เป็นจริงแล้ว
สิ่งที่ผุดขึ้นมาในหัวหลังจากนั้นมันเต็มไปด้วยคำถามที่ว่าเขาหายไปไหนมา สามปีที่ผ่านมาไปอยู่ที่ไหน ทุกคนแทบจะพลิกแผ่นดินหากลับไม่เจอ ทำไมถึงกลับมาเอาป่านนี้
“หนู”
น้ำเสียงที่คิดถึงมาตลอดระยะเวลาสามปีเรียกชื่อของฉัน น้ำตามันไหลพรั่งพรูออกมาอาบแก้มก่อนจะค่อย ๆ ทรุดตัวนั่งลงกับพื้นอย่างหมดแรง
“ฮึก~” ไม่มีคำพูดใดนอกจากเสียงสะอื้นที่ระเบิดอารมณ์ออกมา ภาวนาขอให้นี่ไม่ใช่ฝัน
ร่างหนาอุ้มลูกน้อยเดินมาหยุดตรงหน้า ก่อนจะค่อย ๆ ย่อตัวนั่งลง
“มี๊อย่าร้อง” ลูกชายที่อยู่ในอ้อมแขนของคนเป็นพ่อเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาออกจากแก้มให้
“เฮียขอโทษ ขอโทษที่ปล่อยให้หนูอยู่คน
