ฉันเหม่อคิดเรื่องราวที่ผ่านมาด้วยหัวใจที่เจ็บปวด ไม่ว่าจะผ่านไปนานเท่าไรความคิดถึงนั้นยังเป็นความรู้สึกที่แสนทรมาน
“มามี๊คัสกินอันนี้ ๆ ครับ” เด็กน้อยวัยสามปีใช้นิ้วชี้ ๆ ไปที่หน้าจอทีวีกำลังฉายภาพรายการอาหารอยู่ ท่าทางของลูกชายทำให้ฉันที่กำลังเหม่อเผยรอยยิ้มออกมา “ได้ครับเดี๋ยวมี๊ทำให้กินนะ”
“กินเยอะ ๆ ปะ... ปาปี๊จะกลับหาคัส ๆ”
“ใช่แล้วครับสุดหล่อของมี๊”
ผ่านไปสามปีแล้วสินะ ในช่วงเวลานั้นหากไม่มีลูกชายตัวน้อยฉันคงไม่เข้มแข็งขึ้นมากขนาดนี้ เขาใบหน้าเหมือนพ่อไม่มีผิด
ในช่วงที่มาคัสกำลังหัดจำภาพฉันมักจะเอารูปคาแลนให้ลูกดูบ่อย ๆ แล้วบอกกับเขาว่านี่คือพ่อ
ลูกชายมักจะถามฉันก่อนนอนในทุก ๆ คืนว่าถ้าตื่นมาแล้วจะเจอปาปี๊ใช่ไหม
ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ฉันอาจจะพูดให้ลูกจำอีกแบบ บอกว่าพ่อของเขาไปอยู่ในที่ที่ไกลแสนไกลจนไม่สามารถกลับมาได้แต่พ่อจะมองเราอยู่เสมอ รู้สึกผิดที่บอกกับลูกว่าพ่อจะกลับมาทำใ
