มาถึงบ้านใหญ่พอมาคัสเห็นปู่ของเขาก็รีบวิ่งไปกอด เพราะขี้อ้อนแบบนี้ไงทุกคนถึงได้เอ็นดูกันหมด
“ตอนคาแลนเด็ก ๆ ก็หน้าแบบนี้ เหมือนกันไม่มีผิด” ท่านพูดพร้อมมองหน้าหลานชาย ส่วนคาแลนยืนเงียบ ๆ ไม่ได้พูดหรือแสดงสีหน้าอะไรออกมา
“ฉันไม่คิดว่าจะมีวันนี้ คิดว่าต้องเสียลูกชายไปแล้วจริง ๆ”
“ขอบคุณที่พยายามตามหาผม”
“แกเป็นลูกของฉัน จะให้อยู่นิ่งเฉยไม่ทำอะไรได้ยังไง เห็นฉันเป็นคนใจจืดใจดำขนาดนั้นเลยรึไง”
ฉันได้แต่ยืนนิ่งไม่กล้าขยับในตอนนี้มันค่อนข้างรู้สึกอึดอัดกับบทสนทนาของสองพ่อลูก โชคดีที่คุณเกลลินกับลูก ๆ เดินมา น้องคีย์ตอนนี้โตขึ้นมาก ส่วนสองแฝดวัยกำลังวิ่งซนเลย
“เข้าไปข้างในบ้านเถอะครับ” คาแลนบอกก่อนจะเอามือมาโอบเอวฉันพาเดินเข้ามาในบ้าน
“มิลาไปช่วยแม่บ้านเตรียมอาหารได้ไหมคะ” หันมากระซิบบอกคนตัวสูงที่กำลังโอบเอวอยู่
“มันไม่ใช่หน้าที่ของหนูค่ะคนสวย”
“มิลาอยู่ด้วยก็ไม่รู้จะคุยอะไร ให้ไป
