สองอาทิตน์ต่อมา คาแลนพาฉันกับลูกชายมาดูบ้านโครงการค่อนข้างใหญ่แถมอยู่ใจกลางเมือง บ้านหลังใหญ่ที่สุดในโครงการได้ยินราคาแล้วเข่าแทบทรุด เกือบสองร้อยล้าน
ตรงนี้ใกล้โรงเรียนนานาชาติ ใกล้โรงพยาบาล สะดวกสบาย แถมยังอยู่ไม่ไกลจากบ้านใหญ่
“เอาหลังนี้เลยนะหนู เฮียจะให้เลขาจัดการ”
“ถามมาคัสสิคะว่าอยากได้หรือเปล่า”
คาแลนหันกลับมาถามลูกชายที่กำลังอุ้มอยู่บนอ้อมแขน “มาคัสชอบบ้านหลังนี้ไหมครับ ปาปี๊จะซื้อ”
“ชอบครับ ที่วิ่งเล่นกว้าง ๆ คัสชอบ”
พนักงานที่พาชมบ้านยิ้มชอบใจใหญ่เมื่อได้ฟังสิ่งที่ลูกชายตัวน้อยของฉันพูดออกมาอย่างร่าเริง
“กี่ขวบแล้วคะ” เธอถาม
“สามขวบแล้วค่ะ”
“หน้าตาน่ารักน่าชัง ได้คุณพ่อมาเยอะเลย”
“น้ำเชื้อแรงครับ”
แปะ!!! ฉันฟาดมือลงบนท่อนแขนของคนที่พูดจาแบบนั้นออกมา เชื่อแรงอะไรกันมาพูดต่อหน้าคนอื่นแบบนี้มันใช้ได้ที่ไหน
หลังจากเลือกบ้านได้แล้วเราสามคนพ่อแม่ลูกก็นั่งรถไปต่อที
