Storm of love พายุคลั่งรัก

สนามแข่งรถ ปรื้น...ปรื้นๆๆ รถหลายคันที่กำลังเร่งคันเร่งเพื่อทดสอบตัวเครื่องของรถตัวเองทำเอาฉันอดจะยกมือขึ้นปิดหูไม่ได้ ฉันหันไปยิ้มให้เปิ้ลเพื่อนสนิทตัวเองที่กำลังนั่งกรี๊ดกราดตื่นเต้นกับการแข่งขันตรงหน้าอยู่เพราะเธอนั้นมีคนที่ต้องเชียร์ซึ่งก็คือหนึ่งในหนุ่มนักบิดที่กำลังเร่งเครื่องตัวเองอยู่ภายในสนามแข่งรถขนาดใหญ่ซึ่งเป็นมาตรฐานของการแข่งรถระดับภาคเพื่อหาตัวแทนไปแข่งระดับประเทศ งานนี้เป็นงานใหญ่และเป็นที่สนใจของผู้คนในเมืองทำให้ที่นั่งภายในสนามแข่งแห่งนี้ถูกจับจ้องและอัดแน่นไปด้วยผู้คนจนเกือบล้นสนาม "หนูนิ่มๆถ่ายรูปให้เปิ้ลหน่อย!" ฉันหรี่ตาเล็กน้อยหลังจากเปิ้ลตะโกนบอกแบบนั้น แต่ปัญหาคือฉันไม่ได้ยินน่ะสิ "เปิ้ลอยากถ่ายรูปน่ะ!" ฉันอ่อทันทีที่เพื่อนชี้มาที่กล้องที่ฉันคล้องอยู่คอ ฉันพยักหน้าก่อนจะขยับตัวไปด้านหลังนิดๆเพื่อถ่ายรูปเปิ้ลที่กำลังชี้เข้าไปในสนามได้สะดวก และพอดีกับการแข่งขันกำลังจะเริ่ม "สวยมากเปิ้ล ดูในสนามก่อนไหมเขากำลังจะแข่งแล้ว" ฉันขยับไปบอกเปิ้ลใกล้ๆหูเธอก่อนเปิ้ลจะพยักหน้าและจับมือฉันเขย่าอย่างตื่นเต้น "โคตรจะตื่นเต้นเลย!!" "ดิวต้องทำได้แหละดิวเก่งขนาดนั้น" ไม่ได้ชมเพื่อให้เปิ้ลรู้สึกดีขึ้นนะแต่ชมเพราะเคยเห็นตอนดิวแข่งรอบจังหวัดน่ะ แฟนเปิ้ลน่ะเก่งมากแต่ฉันก็ไม่ค่อยมีความรู้เรื่องการแข่งเท่าไหร่หรอกนะรู้แค่ว่าชนะมาก็คงจะเก่งนั้นแหละ ปั่ง! ปรื้น.....!! "เริ่มแล้วๆ" ฉันเบิกตาตีบๆของตัวเองขึ้นสู้กับแสงแดดเพื่อมองลงไปที่กลางสนามขณะที่รถของผู้แข่งขันขับเคลื่อนตัวออกจากจุดสตาร์ทด้วยความเร็วและแรงจนฉันเผลอกำมือแน่น เพิ่งเคยเห็นการแข่งขันที่ดูกดดันขนาดนี้อ่ะ ฉันขยับหมวกสีชมพู่ของตัวเองเพื่อบังแสงแดดก่อนจะกรี๊ดเบาๆเมื่อรถของดิวบาดหน้าแซงเข้ามาเป็นอับดับหนึ่งได้ในโค้งแรก "กรี๊ดด ดิวสู้ๆ!!" เปิ้ลตะโกนสุดเสียงพร้อมยกมือขึ้นเชียร์ดิวอย่างสุดใจขณะที่คนรอบๆเริ่มออกเสียงเชียร์ดังขึ้นไม่แพ้กัน และตอนนี้ในสนามดิวขับเข้าเส้นชัยเป็นคนแรกในรอบแรกซึ่งเปิ้ลบอกฉันว่ามันมีสามรอบ "โอ้ยยนิ่มเปิ้ลจะเป็นลม!" "ใจเย็นนะเปิ้ล" ฉันรีบลูบแขนเพื่อนตัวเองทันทีเมื่อดิวเกือบโดนแซงด้วยคู่แข่งที่กำลังตามมาติดๆ ฉันจับมือกับเปิ้นแน่นมองสนามด้วยความระทึกก่อนจะกรี๊ดเมื่อดิวเข้าเส้นชัยในรอบสองเป็นที่หนึ่งอีกครั้งแม้คู่แข่งอีกคันซึ่งเป็นรถสีเขียวตัดขาวได้ขับตามประชิดจนหน้ากลัว ตอนนี้มีโค้งอีกห้าโค้งที่พวกเขาต้องผ่านก่อนจะถึงเส้นชัยและสองโค้งแรกดิวทำมันได้ดีจนมาที่โค้งที่สามมันเป็นโค้งที่หักศอกมาก.. "กรี๊ด! ดิว!!" ปรื้น!! เสียงของเปิ้ลดังขึ้นพร้อมกับคนทั้งสนามที่เฮ้ลั่นเสียงดังเมื่อคู่แข่งคันสีเขียวที่ตามมาติดๆเบียดขึ้นแซงในจังหวะที่กำลังจะโค้งทำเอาดิวเสียจังหวะและถูกคันเขียวแซงขึ้นนำก่อน และคันนั้นทำให้คนทั้งสนามกรีดร้องเพราะการตีโค้งที่เขาลดระดับรถไปจนเข่าติดไปกับถนนแต่กลับตีกลับขึ้นมาอย่างมืออาชีพพร้อมเร่งความเร็วจนดิวตามไม่ทัน เขาทิ้งระยะกับรถคันอื่นไกลมากอยู่นะถ้าเทียบกับคันที่ตามๆกันมาและใช่...ผลคือเขาเข้าเส้นชัยเป็นที่หนึ่งและดิวตามมาเป็นที่สองในเวลาที่ห่างกันเกือบแปดวินาที "ฮึก..." "ไม่ร้องนะเปิ้ล" ฉันสวมกอดเปิ้ลและลูบหัวเธอทันทีที่เธอร้องไห้ออกมาเพราะผลการแข่ง ซึ่งนั้นมันก็แปลว่าดิวจะไม่ได้ไปต่อในระดับประเทศ...รู้สึกแย่แทนเลย "ว่าแล้วว่าต้องมีม้ามืด" คนด้านหลังที่คุยกันทำเอาฉันต้องเหลือบมอง พวกเขาเป็นคนรุ่นลุงที่ดูน่าจะเชียวเรื่องการแข่งรถล่ะมั่ง "ใครจะคิดว่าไอ้หนุ่มนั้นจะโค้งซะขนาดนั้นได้ มีแต่พวกสนามใหญ่เท่านั้นนะที่จะเข่าเช็ดพื้นได้แล้วตีขึ้นมาสวยขนาดนั้น" "ชักอยากจะรู้ว่าใคร ไอ้ข้าก็ไม่ได้ดูชื่อตอนแรก" ไม่ใช่แค่ลุงๆหรอกที่อยากดูฉันก็อยากรู้เหมือนกัน ฉันหันมองไปที่สนามที่ตอนนี้เขากำลังเคลียร์พื้นที่และให้รถขับเข้าในเต้นท์ตัวเองก่อนรายชื่อลำดับของนักแข่งจะขึ้นฉันหรี่ตามองจอมอนิเตอร์ พายุ วารหารพิทยะวงค์...แค่ชื่อนามสุกลก็รู้แล้วว่าไม่ธรรมดา "อยากรู้นักว่าไอ้คนที่แย่งที่หนึ่งจากแฟนเราจะหน้าตาเป็นไง!" เปิ้ลหยุดร้องไห้แล้วแต่เปลี่ยนมาเป็นเจ้าคิดเจ้าแค้นแทน และไม่ใช่แค่เปิ้ลที่อยากรู้คนทั้งสนามก็อยากรู้ก่อนที่เราทุกคนจะหันมองจอมอนิเตอร์อีกครั้งเมื่อภาพถูกตัดมาที่พิธีกรชายประจำสนาม "ไม่อยากจะเชื่อเลยครับว่าเราจะได้เห็นการลงโค้งที่สวยงามแบบนั้นซึ่งไม่น่าเชื่อว่าเราจะได้เห็นในสนามระดับภาคแบบนี้" พิธีกรว่าพร้อมกับยิ้มอย่างตื่นเต้นก่อนเขาจะเดินเข้าไปในเต็นท์ของรถสีเขียวผู้ที่ได้ตำแหน่งที่หนึ่งทำให้ฉันเห็นร่างสูงของนักแข่งที่กำลังก้าวลงจากรถ เขาสูงมากสูงกว่าดิวอีกมั้งแถมยังดูเป็นคนไม่สนโลกด้วยเพราะทันทีที่เขาลงจากรถเจ้าตัวก็นั่งยองๆลงเช็คตัวเครื่องของตัวเองทันที "ขออนุญาตที่รบกวนเวลาเช็ครถนะครับ ขอสัมภาษณ์แชมป์ของเราหน่อยได้รึป่าว" คนทั้งสนามหัวเราะเบาๆหลังจากพิธีกรพูดติดตลก นักแข่งที่กำลังก้มๆเงยๆดูตัวเครื่องลุกขึ้นยืนเต็มความสูงทำเอาพิธีกรต้องเงยหน้ามอง เขาหันมามองพิธีกรผ่านหมวกกันน็อคสีเขียวขนาดใหญ่ทำให้คนในสนามยังไม่เห็นหน้า "คิดว่าเท่ห์มากมั่งไอ้หยิ่งเอ้ย!" "เบาๆเปิ้ล" รู้ว่าเพื่อนโกรธแต่เพื่อนไม่ควรตะโกนดังจนคนข้างๆหันมามองแรงนะเพื่อน ฉันมองผู้หญิงข้างๆเปิ้ลอย่างขอโทษขอโพยก่อนจะหันมองจออีกครั้ง "ถอดหมวกออกมาคุยกันหน่อยได้ไหมครับแชมป์" พิธีกรว่าแกมขอร้องทำให้ร่างสูงยอมเอื้อมมือขึ้นถอดหมวกกันน็อคตัวเองออก... "อีเชี้ยหล่อมาก!!" เสียงของผู้หญิงที่อยู่รอบสนามร้องขึ้นอย่างไม่ได้นัดหมายรวมถึงเพื่อนรักฉันที่เพิ่งด่าเขาไปหมาดๆที่ถึงเกือบร้องเชี้ยออกมาเมื่อเห็นใบหน้าของเจ้าของรถสีเขียวที่ต้องพูดเลยว่า 'ไร้ที่ติ' ด้วยใบหน้าคม ตาเรียวยาว จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากกระจับเรียวบางเหมือนพระเอกการ์ตูนที่ฉันเคยอ่าน และที่ขับให้ใบหน้าเขาดูเด่นกว่าเดิมคือเส้นผมสีฟ้าที่กำลังกระเชอกระเซิงหลังจากถอดหมวกแต่กลับไม่ทำให้ใบหน้าเขาดูหล่อน้อยลงเลยแม้แต่นิด คิ้วหนาที่กำลังขมวดเข้าหากันบวกกับดวงตาคมที่ติดจะหงุดหงิดที่กำลังมองกล้องตอนนี้มัน.. ไร้ที่ติ...ไร้ที่ติจริงๆ "มันไม่ใช่คนแล่วววว" เปิ้ลร้องออกมาเสียงดังทำเอาฉันต้องรีบดึงสติเพื่อนให้หยุดส่งเสียงอีกครั้ง "เอาล่ะครับสาวๆผมรู้ว่าแชมป์ของเราไม่ใช่แค่ฝีมือดี" พิธีกรพูดเพื่อให้เสียงกรี๊ดในสนามซาลงก่อนเขาจะหันมองนักแข่งอีกครั้ง "แต่ก็ต้องยอมรับนะครับว่าคุณนี่หล่อราวกับเทพบุตรจริงๆ" กรี๊ด!! อะไรของลุงเนี้ยไม่อยากให้กรี๊ดแต่ดันไปชมให้คนกรี๊ดอีกครั้งเนี้ยนะ ฉันส่ายหน้าไปมาพลางหัวเราะเบาๆ "อะแฮ่ม งั้นขอสัมภาษณ์หน่อยนะครับคุณชื่ออะไรมาจากไหนหรอครับ?" พิธีกรว่าจบก็ยื่นไมค์ไปจ่อปากร่างสูงทำเอาเขาขยับออกและดันไมค์ออกจากริมฝีปากตัวเองหน่อยๆ "ชื่อพายุ เป็นตัวแทนจากม.SUZ ครับ" กรี๊ด!! แค่ได้ยินเสียงผู้หญิงก็กรี๊ดราวกับเจอไอดอลตัวเป็นๆแล้วอ่ะ ฉันอ้าปากค้างก่อนหันมองเปิ้ลที่กำลังเขย่าแขนฉันอย่างงงๆ "แก๊! ท่านพายุอยู่มอเดียวกับแกเลยยย!!" "ท่าน.." อะไรนะไม่ใช่ว่าฟังผิดหรอกนะ "ท่านพายุไงง โอ้แม่เจ้าดูท่านพายุเสยผมสินิ่ม!!" จากมันกลายเป็นท่านทันที...ฉันเกาแก้มตัวเองเบาๆก่อนจะเลิกคิ้วเพราะคิดได้ว่าเปิ้ลบอกว่าเขาอยู่มอเดียวกับฉัน ใช่จริงๆฉันเรียนอยู่มอนั้นแต่ไม่เคยเจอนะ สงสัยคนล่ะคณะแหละ "ผมอยากรู้จังหวะขึ้นนำของน้องพายุ เรียกแบบนี้ได้นะครับ??" "ไม่มีปัญหาครับ" เขาตอบหน้าตายแต่กลับทำเอาคนกุมหัวใจกันรอบสนามพร้อมร้องออกมาว่าน้อง... "คู่แข่งผมเขาเก่งมากครับอันนี้ยอมรับ เขาทำดีในสองรอบแรกแต่เขาพลาดท่าตอนโค้งผมเลยแซงได้น่ะ" "คะ ครับ??" พิธีกรถึงกับเอ่อเมื่อนักแข่งตอบแบบนั้น คุณพายุขมวดคิ้วเอียงหัวมองพิธีกรเหมือนจะสงสัยไม่แพ้กัน "ผมนึกว่าคุณจะพูดถึงเทคนิคประจำตัวน่ะครับ ตอนโค้งที่ลงไปเกือบแนบสนาม" "อ่อ เทคนิคนี้ผมคิดว่าคนที่ตามจริงๆต้องรู้อยู่แล้วแหละ" "คุณจะพูดถึงเทคนิค Hang On??" "ใช่ครับ และผมปรับการ Rider Position ด้วย" ฉันขมวดคิ้วงงหลังจากที่ฟังคำอธิบายที่ดูเหมือนเป็นชื่อเฉพาะของเทคนิคพวกเขา "ขอขยายเพิ่มสำหรับท่านที่เพิ่งตามนะครับ" โอ้เยี่ยมเลยแบบนี้ "เทคนิคHang On คือการเข้าโค้งแบบเข่าเช็ดพื้นแบบที่น้องพายุทำในสนามและน้องพายุได้ปรับท่าทางการขับขี่ของตัวเองด้วย แต่มันยากมากนะครับในการหนีศูนย์กลางตอนเข้าโค้ง" พิธีกรหันไปถามคุณพายุอีกครั้งเมื่อมีข้อสงสัย "ก็ยากครับแต่ที่ผมทำได้เพราะฝึกหนักน่ะ" คุณพายุตอบโดยไม่มีท่าทีเก้อเขินหรือตื่นเต้นอะไรและฉันก็ไม่รู้สึกว่าเขาอวดอะไรนะ ก็เขาฝึกฝนเขาเลยทำได้แค่นั้น "ผมขอไปกินน้ำก่อนนะครับ" "อ่า ครับขอเสียงปรบมือให้แชมป์ของเราหน่อยเร็วว" ทั่วทั้งสนามต่างตบมือให้กับแชมป์ด้วยความชื่นชมรวมถึงฉันด้วย เขาก้มหัวขอบคุณอย่างมีมารยาทก่อนเดินออกไปจากจอทิ้งให้พิธีกรจัดการต่อฉันจึงหันมองเปิ้ลที่กำลังทำหน้าเคลิ้มอยู่ "ไม่โมโหที่ดิวไม่ชนะแล้วหรอยัยเปิ้ล!?" "อ๊ะ ตกใจหมดคนกำลังเคลิ้มๆ" เปิ้ลเอ็ดเมื่อฉันถามเสียงดัง ฉันหัวเราะทันทีกับท่าทางของเพื่อน "จะว่าเสียใจมันก็เสียใจแต่...ท่านพายุก็เหมาะจะได้ที่หนึ่งจริงๆแหละแก ฮ่าๆๆ" "ยัยบ้าเอ้ย" ฉันส่ายหน้าไปมากับความบ้าของเพื่อน เมื่อกี้ยังด่าเขาโมโหแทนดิวไปหยกๆ เรานั่งคุยกันกันต่อก่อนเปิ้ลจะลากฉันให้ลงมาถ่ายรูปให้ที่สนามหลังการให้รางวัล พอดีดิวขอบัตรผ่านไว้ให้ฉันกับเปิ้ลเลยได้ลงมาและใช่...วันนี้ฉันมาเพื่อเป็นตากล้องให้เปิ้ลกับดิวโดยเฉพาะ! "อ่า ยิ้มหน่อยหนึ่ง สอง ซัม!" แชะ! เสียงรัวชัตเตอร์จากกล้องแคนนอนที่ฉันถืออยู่ดังขึ้น ฉันยิ้มมองรูปคู่ของเปิ้ลกับดิวอย่างพอใจเพราะแสงกำลังดีก่อนจะเงยหน้ามองเพื่อนตัวเองที่กำลังร้องไห้ขี้แยให้ดิวกอดปลอบแทนที่มันจะเป็นคนกอดปลอบดิวที่พลาดที่หนึ่งไปน่ะนะ ฉันส่ายหน้าอย่างเอือมๆก่อนจะยกกล้องมากดถ่ายตอนทั้งสองกำลังกอดกันอีกครั้ง มีเช็ดน้ำตาให้ด้วยน่ารักเชียว "งื้ออ เค้าเชียร์ตัวเองคอแหบคอแห้งไปหมด" ... "งื้อออเค้าก็คิดถึงแต่หน้าเตงตอนบิดคันเร่งง" ... ...น่ารักน่าซังซะจริง ฉันส่ายหน้าก่อนจะเดินเลี่ยงให้เพื่อนได้สวีทกับแฟนหลังได้รูปที่พอใจหลายช็อตแล้ว ฉันเดินถ่ายรูปบรรยายกาศรอบๆอย่างสนใจก่อนจะมองไปที่คนที่กำลังยืนมุงที่แท่นมอบรางวัลที่มีนักแข่งที่ได้ที่หนึ่งยืนให้ถ่ายรูปอยู่ ฉันเดินมาหยุดที่มุมเหมาะๆก่อนจะใช้เลนส์ซูมไปที่ใบหน้าไร้อารมณ์ของเขาที่กำลังมองกล้องอื่นอยู่ เขายังอยู่ในชุดแข่งสีแดงตัดขาวเหมือนเดิมกับตอนแข่งแต่ตอนนี้ใส่หมวกสีขาว ขณะที่ดวงตาก็มองกล้องมือก็ถือถ้วยรางวัลไว้ แต่เขาดูไม่ค่อยอยากเป็นที่สนใจและติดจะรำคาญแฮะดูจากสายตาติดจะหงุดหงิดที่กำลังมองกล้องตามที่นักข่าวขอ...เป็นแชมป์ก็งี้แหละน่าอยู่ยากหน่อยๆแหละ ฉันยกยิ้มและกดชัตเตอร์ถ่ายอย่างอดไม่อยู่ แชะๆๆ... "อ๊ะ!?" ดวงตาฉันที่กำลังมองผ่านเลนส์เบิกกว้างนิดๆพร้อมกับความรู้สึกเย็นวาบจากสายตานิ่งเรียบที่เหลือบมองมาที่กล้องฉัน ดวงตาคมกริบเปลี่ยนจากมองผ่านๆมาเป็นหรี่ตาจ้องเข้ามาที่กล้องฉันทันทีทำเอาฉันสะดุ้งเผลอใจเต้นแรงจนต้องรีบลดกล้องลงและลนลานหันหลังเดินกลับไปทางที่เปิ้ลและดิวอยู่ ให้ตาย...เจอแอทแทคไปแบบนั้นต้องยอมรับเลยว่าฉันก็เผลอใจเต้นแรงไปด้วย เขาหล่อจริงๆนะ ทำอะไรก็ดูดีไปหมดอิจฉาจัง!