EP.4
2877 คำ
"เป็นไงได้รูปมาเยอะป่ะ?"
ฉันพยักหน้างึกๆตอบพาย รายนั้นรีบแย่งไปกดดูทันทีแต่ก็ต้องทำหน้ายู้ใส่ฉันพร้อมคืนกล้องมาตามเดิม ฉันขมวดคิ้วอย่างงงๆขณะที่ตอนนี้เรากำลังนั่งอยู่ในที่พัก มันเป็นโรงนอนขนาดใหญ่ซึ่งอาจารย์จัดหาให้เฉพาะผู้หญิงนอนส่วนผู้ชายกางเต้นท์นอนที่ลานกว้างของโรงเรียน คือโรงเรียนที่นี่กว้างนะแต่ไม่ค่อยมีสิ่งอำนวยความสะดวกมากเท่าที่ควร
"วุ้ยทำไมไม่มีรูปพี่พายุเลยอ่ะ"
"ห๊ะ ทำไมต้องมีด้วยอ่ะ"
"ก็นึกว่านิ่มชอบถ่ายรูปพี่เขาไงอิอิ"
ฉันได้แต่หัวเราะแห้งๆขี้เกียจจะเถียงกับยัยขี้มโนข้างๆก่อนจะดูรูปที่ตัวเองถ่ายมาวันนี้ คืออาจารย์วานให้ฉันถ่ายน่ะฉันเลยจำเป็นต้องพกกล้องมาด้วย...ฉันมองออกไปด้านนอกโรงนอนที่มืดสนิทอย่างเหม่อๆ อีกเดียวคงได้เวลานอนกันแล้วเพราะพรุ่งนี้ต้องตื่นมาทำงานกันแต่เช้า
"แกๆ" เสียงของผู้หญิงคนนึงเรียกฉันกับพายหันไปมองอย่างสงสัย เธอเป็นคนในเชคเดียวกันแต่ฉันไม่รู้จัก "มีคนอยากคุยด้วยนะ"
"อยากคุยกับพายหรอ" ฉันถามเพราะคนที่อยากคุยอาจเป็นฟ้าแต่เธอคนที่ยืนอยู่ส่ายหน้าและชี้มาที่ฉัน "เรา?"
"ใช่ เขารออยู่ข้างนอกเดินไปเลี้ยวขวาจะมีต้นไม้สูงๆ"
"อ่า พอรู้ไหมว่าใคร" เธอคนนั้นส่ายหน้าก่อนจะขอตัวเดินออกไปทิ้งฉันให้นั่งงงกับพายสองคน ฉันมองหน้าเพื่อนตัวเองก่อนจะขมวดคิ้ว "ใครจะกล้าออกไปมันมืดจะตาย"
"ไฟฉายในโทรศัพท์ไง พวกที่ยังอยู่ด้านนอกก็เยอะไปดูสักหน่อยเพื่อเขามีอะไรจะคุย" พายแนะนำก่อนยิ้มกริ่ม "ล่ะก็นะเพื่อนรักฉันอาจจะถูกสารภาพรักก็ได้!"
"ไม่น่านะ น่าจะถูกอุ้มไปฆ่าหมกป่ามากกว่า" พายตีฉันทันทีฉันได้แต่หัวเราะและลุกขึ้นหยิบโทรศัพท์ติดตัวมาด้วย "เดี๋ยวมานะ ถ้าเกินสิบนาทีออกไปตามด้วย"
"เคเค"
ฉันเดินออกมาจากโรงนอนขณะที่ด้านนอกคนก็ยังเดินไปเดินมาอยู่เลย ถือว่าโอเคไม่น่ากลัวเท่าไหร่นักฉันเดินมาตามทางที่เธอคนนั้นบอกก่อนจะเปิดไฟฉายโทรศัพท์เมื่อไฟเริ่มฉายไม่ถึง นั้นไงต้นไม้ใหญ่ฉันเดินเข้าไปก่อนจะเห็นร่างสูงในชุดดำทั้งเสื้อและกางเกงขายาวยืนอยู่แต่มีแค่อย่างเดียวในตัวที่ไม่ดำคือผม...ผมสีฟ้า
"เอ่อ พี่เรียกหนูออกมาหรอคะ?"
ฉันรู้ว่าเขาเป็นใครฉันเลยถามไปแบบนั้น ที่นี่ไม่มีใครย้อมผมสีฟ้านอกจากพี่พายุหรอกฉันกลืนน้ำลายลงคอเมื่อเห็นควันสีขาวถูกพ่นขึ้นในอากาศก่อนเขาจะทิ้งมันลงพื้นและขยี้ดับก่อนจะหันมาทางฉัน
"ใช่" พี่พายุล้วงกระเป๋าใช้ตาเรียวมองมาที่ฉันที่ตัวเตี้ยกว่าเป็นคืบด้วยสายตานิ่งๆ มุมปากยกขึ้นนิดๆเหมือนกำลังพอใจกับอะไรสักอย่าง "น้องหมวกชมพู"
เขาพูดถึงอะไร...ฉันขมวดคิ้วก่อนจะเบิกตานิดๆเมื่อนึกถึงหมวกที่ตัวเองวางไว้ที่นอน
"ผมคิดว่าผมจำคุณไม่ผิดนะ" พี่พายุว่าพร้อมยกโทรศัพท์ให้ฉันเห็นหน้าจอที่เป็นรูปตัวเอง ฉันเบิกตาด้วยความตกใจพร้อมกับมองเขาด้วยความเลิ่กลั่ก "ทำแบบนี้เธอคิดว่ามันไม่ละลาบละล้วงความเป็นส่วนตัวของผมหรอ?"
"เอ่อ.."
"คุณไม่ใช่นักข่าวด้วยซ้ำนิอ่อ...แล้วทางสนามก็ไม่อนุญาตให้คนอื่นถ่ายด้วย"
มือฉันกำลังสั่นและฉันรู้ว่าฉันกำลังมีความผิด เขารู้ว่าฉันถ่ายและรู้ด้วยว่ารูปถูกเอาไปลงเพจ!
"ตอนแรกชีวิตผมสงบสุขจนโดนเอารูปไปลงเพจ" เขาพูดต่อพร้อมนั่งลงที่โขดหิน ดวงตาคมจ้องมองฉันในระดับสายตาที่เท่ากันทำเอาฉันไม่กล้าสู้หน้า "ผมโคตรเกลียดการตกเป็นที่สนใจ"
"หนูขอโทษค่ะพี่ คือหนูพยายามห้ามเพื่อนแล้ว.."
"อ่อหรอ" ร่างสูงถอนหายใจพลางส่ายหน้า "จะบอกว่าตัวเองไม่ได้ทำหรอ?"
"ไม่ใช่นะคะ"
"งั้นถ้าเธอไม่ได้ทำก็ไปเรียกคนที่ทำมาผมอยากคุยกับเขา" ฉันเบิกตาพร้อมก้าวเข้าไปหาเขาจนคนที่นั่งอยู่เงยหน้ามอง
"หนูเป็นคนถ่ายพี่เองค่ะถ้าหนูไม่ถ่ายเรื่องก็ไม่เกิดเพราะงั้นพี่จะโทษอะไรพี่โทษแต่หนูเถอะ"
ใช่...พายไม่เกี่ยวถึงเธอจะเอาลงแต่ถ้าฉันไม่ถ่ายมันก็จะไม่มีรูป ฉันเม้มริมฝีปากแน่นสบตากับคนตรงหน้าด้วยความกลัวแต่ถึงยังไงฉันก็ไม่ยอมให้เขาโทษเพื่อนฉันแน่
"ยอมรับแล้วว่าตัวเองผิด?"
"ค่ะ หนูขอโทษจริงๆ" ฉันรับคำ
"ที่จริงเรื่องนี้ผมสามารถฟ้องได้เลยนะทั้งถ่ายรูปโดยไม่ได้รับอนุญาตทั้งเอาไปลงเรียกยอดไลค์ให้เพจ"
คนตรงหน้าเหยียดยิ้มอย่างคนเหนือกว่าก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงจนฉันต้องถอยหลัง ฉันเงยหน้ามองพี่พายุที่กำลังมองมาอย่างกล้าๆกลัวๆ
"เอาเป็นว่าผมถามเธอดีกว่าว่าอยากให้ผมจบปัญหานี้ยังไง"
"คะ?" ฉันส่ายหน้าเพราะงงแต่เขากลับยิ้ม
"เธอมีทางเลือกสองทางคือหนึ่ง...ให้ผมฟ้องเรียกร้องค่าเสียหายกับสอง...ยอมทำทุกอย่างที่ผมบอก"
"ทุกอย่าง.."
"ก็ทุกอย่างผมอยากให้ทำไรก็ทำ แต่ไม่ต้องห่วงผมไม่ให้เธอไปทำอะไรแปลกๆหรอกแค่ช่วยอะไรผมนิดๆหน่อยๆ"
เขากำลังสนุกรึไง ฉันลอบถอนหายใจออกมาเบาๆเพราะไม่รู้จะทำไงดีกับชีวิต คือทางเลือกแรกแน่ๆแหละฉันต้องเสียเงินแน่แต่ฉันไม่ได้พังคนเดียวเพราะพายยังต้องมาถูกหารเลขไปด้วยแต่ทางเลือกที่สองมันก็..
"ทุกอย่างจะจบเลยหรอคะถ้าเลือกทางเลือกที่สอง"
"อ่าหะ ผมจะลืมเลยว่าเกิดอะไรขึ้น" พี่พายุตอบอย่างอารมณ์ดีพร้อมเสยผมขณะที่ฉันได้แต่ยืนเครียด "ตัดสินใจตอนนี้เลยนะขี้เกียจรอ"
"จะไม่ให้หนูทำอะไรแปลกๆแน่ใช่ไหมคะ"
"เฮอะ ผมไม่ได้โรคจิตขนาดนั้นหรอก"
แสดงว่าโรคจิตหน่อยๆสินะ...ให้ตายทำไมฉันเริ่มคิดว่าใบหน้าหล่อเหลาที่ดูใจดีราวกับเจ้าชายมันดูร้ายขึ้นเป็นกองเลยนะ ฉันถอนหายใจก่อนยอมพยักหน้า
"โอเคค่ะ หนูเลือกทางที่สอง"
"เลือกได้ดี" พี่พายุพยักหน้าก่อนจะยื่นโทรศัพท์ที่มีคลื่นแค่ขีดเดียวมาให้ฉัน "เอาเบอร์โทร ไอดีไลน์ทุกอย่างที่ผมสามารถติดต่อเธอได้มา"
ฉันยอมกดให้อย่างจำใจก่อนยื่นให้ซึ่งเขาก็รับไปดูและกดโทรออกมาหาฉันจนโทรศัพท์ฉันดังเขาจึงวางสาย
"เมมเบอร์ไว้ด้วยว่าเจ้านาย"
"ได้ค่ะ!" ฉันกัดฟันพูดก่อนจะหันมองไปทางอื่นเมื่อเขาเงียบ เขาเงยหน้าขึ้นมาจากโทรศัพท์มองฉันอีกครั้ง
"ชื่อไรนะเรา"
"หนูนิ่มค่ะ"
"จริงน่ะ? นี่แสดงว่าเรียกชื่อตัวเองตลอดเลยดิ" เขาทำหน้าแปลกใจและหัวเราะเบาๆ แต่มันตลกตรงไหนถามจริง? "เริ่มงานพรุ่งนี้แล้วกันถ้าผมเรียกก็มาด้วยล่ะ"
"ค่ะ"
"ไม่ต้องเครียดทำตัวตามสบายเลยหนูนิ่ม"
รอยยิ้มปีศาจชัดๆ พี่พายุยิ้มให้ฉันก่อนเขาจะเดินผ่านหน้าฉันกลับไปทางเดิมทิ้งฉันไว้กับความเงียบฉันกระทืบเท้าแรงๆสองสามสี่ห้าหกเจ็ดแปดครั้งจนตัวเองพอใจ
"เห้ยยย ไม่น่าไปหลงใจเต้นกับหน้าหล่อๆนั้นเลย!!"
เช้าวันใหม่ได้เริ่มขึ้นแม้ฉันจะไม่ค่อยได้นอนเพราะคิดเยอะแต่ก็ต้องตื่นมาทำกิจกรรมในตอนเช้า ตอนเช้าเราออกมารวมกันรับเด็กนักเรียนที่มีไม่ถึงห้าสิบคนในโรงเรียนนี้ด้วยความสดใสซึ่งน้องๆดูตื่นเต้นไม่น้อยที่ได้เจอคนอื่นๆนอกจากครู ช่วงเช้าเราทำความรู้จักกันก่อนจะเริ่มแยกทำกิจกรรมการสอนน้องตามห้องเรียน ส่วนฉันก็ถือกล้องถ่ายรูปตามห้องต่างๆและมีบ้างที่หยุดคุยเล่นกับน้องๆตอนพัก ขณะที่ตามอาคารที่ไม่ได้ใช้ในตอนนี้ทางวิศวะเริ่มทำการปรับปรุงแล้วตั้งแต่เช้าตรู เช้ากว่าพวกฉันอีกส่วนเจ้านาย..
"พวกเราขออาจารย์ไปช่วยทางวิศวะดีไหมแก"
"ฉันว่าก็ดีนะเห็นพี่พายุทำงานตากแดดแล้วใจมันบางง"
"จริง ไปช่วยถือร่มยังดีเนาะๆ"
คนอยากช่วยเขามากมายหลายแสนล่ะ ฉันถอนหายใจเดินส่ายหน้าเข้าห้องที่ตัวเองรับหน้าที่สอนซึ่งตอนนี้พายกับฟ้ากำลังพาเด็กๆท่องชื่อสัตว์เป็นภาษาอังกฤษอยู่ ฉันยิ้มและลูบหัวน้องๆอย่างเอ็นดูก่อนจะยกกล้องขึ้นมาถ่าย ฟ้าเดินมาเปลี่ยนฉันให้ออกไปสอนน้องบ้างฉันเลยให้กล้องกับฟ้าและไปสอนเด็กช่วยพายจนเวลาล่วงเลยมาตอนเที่ยง เด็กๆทยอยไปกินข้าวส่วนพวกเราก็เข้าไปกินข้าวร่วมกับทางวิศวะที่โรงอาหารอีกที่
"วิศวะทำงานเร็วมากเลยแก ดูดิมุงหลังคาเสร็จแล้ว" ฉันมองตามพายว่าก่อนจะเห็นหลังคาใหม่ "เห็นว่าพี่พายุคุมงานเองด้วยนะเท่ห์เป็นบ้า!"
"เลิกสนใจผู้ชายสักวันเถอะมึง"
ฟ้าหันมาแซะทันทีก่อนทั้งสองจะทะเลาะกันอีกครั้งในมื้ออาหารโดยมีฉันนั่งฟังระหว่างพวกเขาสองคน...อยากจะหันไปบอกพายให้รู้แล้วรู้รอดว่าไอ้ฟ้ามันหึง มันหึงมึงโว้ยเพื่อน!!
"พี่พายุมาแล้วๆๆ"
เสียงของผู้หญิงกลุ่มข้างหน้าฉันเรียกกันมองไปทางประตูโรงครัวทันทีเมื่อร่างสูงในชุดช็อปของวิศวะที่เดินเข้ามาพร้อมกับเพื่อนอีกสองคน ดวงตาเรียวกวาดมองไปทั่วทันทีฉันจึงรีบก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อ
"เราเอาน้ำไปให้พี่เขากันเถอะ!"
กลุ่มตรงหน้าฉันยังพูดกันต่อขณะที่พี่พายุก็เดินไปตักข้าวและเดินไปนั่งอีกทางเป็นที่เรียบร้อย...แบบนี้ฉันก็รอดสินะ!
ติ๊ง..
ด้วยความที่เน็ตบนนี้ไม่มีมันเลยเป็นไปไม่ได้ที่ไลน์ฉันจะเด้ง ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก่อนจะเห็นชื่อที่ตัวเองไม่อยากจะเห็นและข้อความที่เขาส่งมา...ส่งมาแบบข้อความเสียเงินเลยอ่ะ!
เจ้านาย : เอาน้ำมาให้หน่อย เย็นๆนะ
ตอนนี้เนี้ยนะ!? บ้าหรอบ้าแล้ว! ฉันหันไปทางที่พี่พายุนั่งก่อนจะเห็นว่าเขามองมาอยู่พี่พายุยิ้มมุมปากและเสยผมตัวเองแรงๆก่อนหันไปคุยกับเพื่อนต่อ
"มึงง เมื่อกี้พี่พายุยิ้มให้เราป่ะวะแม่งเสยผมด้วย!!"
"ใจกู!! กูว่าเราเอาน้ำไปให้พี่เขาเถอะ"
เออ เอาไปให้พี่มันเร็วก่อนข้าวจะติดคอตายน่ะ! ฉันยังนั่งนิ่งมองผู้หญิงคณะตัวเองถือขวดน้ำไปให้พี่พายุและใช่ทุกคนในโรงอาหารต่างมองพวกเธอและพี่พายุก็รับไว้ เยี่ยม...ฉันก็ไม่จำเป็นแล้วทีนี้!
ติ๊ง..
เจ้านาย : น้ำ เร็วๆ
ก็ได้ไปแล้วไม่ใช่รึไง!? ฉันหันไปมองอีกครั้งก่อนจะหันว่าเขาส่งน้ำไปให้เพืิ่อนตัวเองกินทำเอาสองสาวต้องคอตกกลับมา ฉันนั่งชั่งใจต่ออีกก่อนจะค่อยๆลุก
"มึงจะไปไหน"
ฟ้าถามขึ้นฉันเลยตอบเป็นยิ้มแห้งๆและรีบเดินไปหยิบขวดน้ำที่แช่อยู่ถังด้านนอกมาถือ มือดึงหมวกสีชมพูของตัวเองปิดใบหน้าให้มากที่สุดก่อนจะรีบเดินไปทางที่พี่พายุนั่งอยู่จนฉันมาหยุดยืนตรงหน้าเขา พี่พายุหันหน้ามามองก่อนจะยิ้มออกมาบางๆฉันจึงรีบวางขวดลงกระแทกกับโต๊ะ
"น้ำค่ะ!"
ไม่รู้แล้วว่าเขาจะพูดอะไรฉันรีบใส่เกียร์หมาเดินออกห่างมาจากตรงนั้นทันทีก่อนจะกลับมานั่งข้างๆเพื่อนอีกสองที่กำลังทำหน้าเหวอ ฟ้าเบิกตามองฉันผ่านแว่นอย่างไม่เชื่อสายตาขณะที่พายยกมือปิดปากรวมถึงคนในโรงอาหารที่หันมาจ้องฉันเป็นตาเดียว ฉันกลั้นใจรีบยัดข้าวเข้าปากซึ่งดีที่เพื่อนอีกสองยังไม่ได้ถามอะไรจนกินเสร็จ
"อะไรยังไงไหนเล่า!"
ทันทีที่เรากินข้าวเสร็จเพื่อนทั้งสองก็ดึงฉันออกมาคุยที่ต้นไม้ต้นเดิมเมื่อคืนนี้ทันที ฉันถูกจับให้นั่งลงที่โขดหินโดยมีฟ้ายืนประกบหลังและพายกำลังยืนประกบหน้า...จริงๆสองคนนี้มันรักกันมากนะตอนอยากจะรู้เรื่องของฉันอ่ะ
"ไม่เล่าได้ไหม"
ฉันว่าเสียงอ่อน พายถลึกตาใส่ทันทีพร้อมกับฟ้าที่บีบนวดไหล่ฉันเบาๆ ฉันถอนหายใจออกมาก่อนจะยอมเล่าทุกอย่างให้ทั้งสองฟังและใช่ ทุกอย่างจบที่พายเป็นฝ่ายลงมานั่งที่โขกหินแทนด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดขณะที่ฉันเป็นฝ่ายจับมือเธอไว้ เพราะงี้ไงเลยไม่อยากเล่า
"กูขอโทษนะนิ่ม กูไม่รู้ว่าพี่พายุเขาจะไม่ชอบแบบนี้"
"ถึงเขาจะไม่ชอบแต่เขาก็ไม่มีสิทธิ์มาใช้มึงนะนิ่ม" ฟ้าพูดตามมาอย่างเหลืออดและดูมันจะหัวร้อนมาก ฉันได้แต่ยิ้มพร้อมยักไหล่
"แต่ถ้ากูกับพายโดนฟ้องก็จบเลยนะมึง ยิ่งเรียนครูจะไปสอนเด็กไม่ไห้ละเมิดสิทธิ์คนอื่นยังไงในเมื่อเรายังทำ"
ฉันพูดตามจริงและนี่คือสิ่งที่ทำให้ฉันยอมตกลงตามข้อเสนอของพี่พายุเพราะการทำแบบนี้มันหนักหนามากสำหรับอาชีพที่ฉันอยากจะเป็นและเลือกที่จะเข้าเรียนตามความฝันตัวเอง
"ความผิดกูเองที่ทำให้เรื่องมันใหญ่แบบนี้ ถ้ากูไปขอโทษและลบ.."
"พี่เขาแคปไว้แล้วมึงไม่เห็นหรอพาย ถ้ามึงไม่ทำแบบนี้ตั้งแต่แรกมันก็ไม่เกิดเรื่อง"
"ก็กูไม่รู้กูไม่รู้นิว่าพี่เขาจะถึงขนาดจะฟ้องฮึก..!"
พายยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาตัวเองท่ามกลางความตกใจของทั้งฉันและฟ้าเพราะฟ้าดันด่าพายแรงเกินไป พายร้องไห้ออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ก่อนเธอจะจับมือฉันไว้และพูดขอโทษ ก่อนจะวิ่งออกไปทิ้งให้ฉันยืนเอ๋อกับฟ้า
"มึง...ไปตามพายสิฟ้า ไปขอโทษมันเลย!" ฉันที่ได้สติตีแขนฟ้าเบาๆ
"แต่มึง.."
"กูไม่เป็นไรแค่เป็นเบ๊คน เดี๋ยวพี่เขาก็เบื่อแต่ตอนนี้มึงไปตามพายก่อน!"
"เออๆ"
มันรีบวิ่งออกไปทำเอาฉันอดมองตามไม่ได้ ให้ตาย...ใครจะคิดว่าเรื่องมันจะแย่ขนาดนี้ ฉันไม่น่าใจอ่อนพูดแต่แรก
"เรื่องดูแย่นะ" ฉันหันตามเสียงก่อนจะเจอร่างสูงที่เดินออกมาจากหลังต้นไม้ เขายกน้ำขวดที่ฉันเอาไปให้ขึ้นดื่มพร้อมกับนั่งลงที่โขดหินตรงหน้าฉัน "บอกเธอไม่ต้องมาขอโทษผมหรอกเพราะหนูนิ่มกำลังอยู่ในช่วงไถ่โทษแทนอยู่แล้ว"
"หนูไม่ให้พายไปขอโทษพี่อยู่แล้วแหละ"
ฉันว่าพร้อมกับลมแรงๆที่กำลังลอยมาปะทะหน้าทำเอาผมของพี่พายุกระเชอกระเซิงไม่เป็นทรงอีกครั้ง เขาทำหน้าหงุดหงิดขณะที่ฉันหันหน้าเตรียมจะเดินหนี
"เอาหมวกมายืมหน่อย"
เสียงเรียบว่าขึ้นก่อนฉันจะเดินหนีทำเอาฉันต้องหันกลับไปมองและชี้ที่หมวกตัวเอง เขาพยักหน้าพร้อมแบมือรอฉันถอดหมวกไปให้ฉันมองมือเขาก่อนจะยอมถอดหมวกตัวเองออกและวางลงที่มือเขา
"พอใจพี่แล้วนะ??"
"ก็มากอยู่"
ฉันส่ายหน้าเดินหนีมาที่จุดรวมเพื่อแบ่งงานต่อท่ามกลางสายตาจากคนในเชคที่กำลังมองมาทางฉันพร้อมกระซิบกระซาบกันใหญ่แต่ฉันเหนื่อยจะสนใจใครแล้ว แค่คนเดียวที่ต้องเอาใจก็เหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว
- ผู้เขียน
