EP.11 สารเลว [งานแต่ง]
1304 คำ
"ฉันไม่อยากเห็นเธอต้องเจ็บอีก" ไม่รู้ว่าเขาพูดบ้าอะไร..หรืออาจจะมึนเหล้าที่ดื่มรัว "แต่ถ้าจะกดรับสายก็คุยตรงนี้ เวลามันตอแหลจะได้ช่วยเตือนสติ"
แต่ไม่ทันไรหน้าจอโทรศัพท์ก็ดับมืดปรากฏว่าแบตเตอรี่ของมี่หมดเหลือ0%
แววตาที่สับสนจ้องมองสักพักก่อนจะวางโทรศัพท์กลับไว้ที่เดิม
ทั้งคู่นั่งเคียงข้างฟังเพลงที่แสดงบนโทรทัศน์พร้อมกระดกเหล้าดื่มรัว
เช้าวันต่อมา
แสงแดดเล็ดลอดเข้าสู่ระเบียง มีมี่ลืมตาตื่นเนื่องจากเมื่อวานไม่ได้กินข้าวซัดเหล้าแรงจนมึนเมา
เสียงร้องโอดโอยพร้อมมือกระทบตีขมับบางเบา
"โอ๊ยยย ปวดหัวชะมัด"
"อืมมม"
"เฮ้ยยย! นี่เรานอนกันตรงนี้ทั้งคืนเหรอ"
"กล้ามเนื้อฉันตายไปแล้วซีกหนึ่ง เธอนอนซบไหล่ยันเช้าเลย"
แขนของเขาโคตรหนักแทบจะยกไม่ขึ้นแต่ก็ไม่กล้าขยับ เนื่องจากเมื่อคืนหลังจากหลับมีมี่ก็ยังร้องไห้สะอื้นจึงไม่อยากทำให้ตื่น
"ขอโทษนะ" รีบยกมือไหว้ขณะที่เอ็มบีบไหล่ตัวเอง "เอาอย่างนี้ไหม..จะทำไข่เจียวปูให้กิน"
"วันนี้ไม่ได้ซื้อปูมีแต่ไข่"
"งั้นเจียวไข่ใส่หอมหัวใหญ่แล้วกันเนาะ"
"แสนดีจังเลยนะ เหอะ"
"ก็ไถ่โทษไง ฮ่าๆ"
แยกย้ายอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าหลังจากทำกับข้าวทั้งสองคนนั่งกินไข่เจียวที่มีมี่ทำ เอ็มขับรถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่ส่งกลับบ้าน และจอดรอเพื่อให้เพื่อนสาวเปลี่ยนเสื้อผ้าไปมหาวิทยาลัยพร้อมกัน
"เสียดายเมื่อคืนติดธุระอดไปฉลองความโสดด้วย" โจ้พูดตามมาด้วยแพรว "คงจะเมายับเลยสิ! สภาพอีมี่เยินผมเผ้าก็ไม่ได้สระ"
"กูน่าจะตามไปทีหลัง"
"มึงไม่ต้องไปหรอกไอ้โจ้เดี๋ยวเมาก็ไปเป็นภาระให้ไอ้เอ็มอีกคน"
"มึงมากกว่ามั้งภาระ!"
สองเกลอยังคงโต้เถียงกัน เอ็มฟุบหลับตรงที่นั่งประจำ จมูกโด่งสะท้อนแสงพุ่งเข้าสายตาของมีมี่ที่จดจ้องไม่ห่าง
ใบหน้าหล่อเหลาทะเล้นขี้เล่นยังเป็นที่จดจำ
เที่ยงวัน
"มี่เอาอะไรข้าวมันไก่ใช่ไหม?" แพรวลุกเตรียมไปซื้อให้ โจ้ก็หยิบเงินเดินตามไปเลือกอาหารพร้อมเอ็ม
"อะไรก็ได้วันนี้ไม่ค่อยหิว"
"แดกข้าวบ้างนะรู้ว่าอกหักแต่ก็ต้องมีแรงสู้ต่อเดี๋ยวเรียนคาบบ่ายวิชาอาจารย์สมศักดิ์ง่วงจะตาย"
"อืมมม ขอบใจ"
"เดี๋ยวกูไปซื้อให้"
มี่ยิ้มรับให้เพื่อนท่าทางเป็นห่วงอีกทั้งดูแลไม่ห่าง เมื่อคิดอะไรไปพลางแฟนเก่าอย่างไมค์ก็เดินตรงดิ่งเข้ามา
"มี่พี่เลิกกับเปรี้ยวแล้วนะ" คำพูดเน้นย้ำทำให้ตัวเล็กตกใจก่อนจะลุกยืนขึ้นปะทะสายตา
"แล้วพี่มาบอกหนูทำไม"
"ก็พี่เลือกมี่ไง ตอนแรกอาจจะดูเห็นแก่ตัว แต่หลังจากที่มี่ไม่รับโทรศัพท์ไม่ติดต่อกลับพี่ก็เป็นห่วง และ คิดถึงมาก"
"พี่รู้ไหมว่าแฟนของพี่ทำอะไรหนูบ้าง! ถ้าวันนั้นเพื่อนหนูไม่เอาตัวมาบังป่านนี้หน้าหนูคงจะเละเทะไปด้วยแกงร้อนถ้วยนั้น"
มีมี่ตวาดดังพร้อมกำหมัดแน่น ยังคงแค้นเคืองแต่เพราะความผูกพันยังมีน้ำใสคลออยู่เบ้าตา
หมับ
"พี่รักมี่นะเรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม..เรื่องเปรี้ยวพี่จะไปจัดการให้"
"ปล่อยนะคะพี่ไมค์ อึกกก!"
"ไม่ปล่อยจนกว่าน้องมี่จะยกโทษให้ เรากลับมาคบกันเหมือนเดิมเถอะ พี่สัญญาว่าจะไม่นอกใจและไม่โกหกอะไรอีก"
"ปล่อยนะคะพี่ไมค์"
"ขอร้องล่ะมีมี่"
มือหนาคว้าสองข้อแขนเล็กดึงใส่แผงอกโดยไม่สนทุกสายตารอบข้างที่มองอยู่
เขาคล้ายคนขาดสติพยายามกระชากลากตัวเล็ก
เพียะ!
"บอกว่าให้ปล่อยไงไม่ได้ยินหรือไง!!" สิ้นสุดความอดทนมี่ตบหน้าเขาอีกครั้ง "ระหว่างเรามันจบแล้วอีกอย่างมี่เป็นคนที่เจ็บแล้วจำ ฮึก อย่ามาวุ่นวายกันอีก"
"ที่ไม่ยอมยกโทษให้พี่หรือว่ามีคนอื่นกันแน่?"
"จะบ้าหรือไง! ใครจะคบซ้อนทำสันดานเลวทรามอย่างพี่"
"แล้วทำไมถึงไม่ยอมยกโทษทั้งที่เรื่องมันเพิ่งเกิดทำไมถึงเลิกชอบพี่ไวนัก!!"
หมับ!
โอ๊ยยยย
แววตาของชายหนุ่มผู้อ่อนโยนเปลี่ยนไป เขายังคงคว้าแขนกระชากพร้อมบีบแน่น และ โมโหที่ไม่ยอมยกโทษให้
ผึก!
ไหล่แกร่งถูกผลักเต็มแรงจนกระเด็นถอยออกห่าง ปรากฏว่าเป็นเอ็มที่ตรงดิ่งเข้ามาขวางทาง
"อย่ายุ่งกับเพื่อนกู!!" หน้าตาดีแต่วอนตีน เอ็มชี้หน้าด่า "มึงอยากเจ็บตัวเหรอ"
"ดูท่าทางจะรักเพื่อนคนนี้มากนะ ฉายาของมึงก็ใช่ย่อย เอาผู้หญิงไม่เลือกหน้า"
"แต่กูก็ไม่เคยคบใครเป็นแฟนไม่เคยหลอกให้ใครมาเป็นชู้เหมือนอย่างที่มึงทำ!"
"ปากดีไปเถอะ อย่าให้รู้ว่าพวกมึงทำตัวต่ำตมแดกกันเองจะหัวเราะให้"
หมึบ
"ยะ อย่า ช่างมันเถอะ" เอ็มพุ่งตัวจะซัดหมัดแต่ตัวเล็กรีบกระชากไว้ ไมค์ยิ้มเยาะก่อนเดินจากไป
"ไม่น่ามาห้ามควรเอาเลือดชั่วมันออกบ้าง!!"
"เดี๋ยวก็มีปัญหาอีก ช่างเถอะต่อไปมันคงจะไม่มายุ่งกับเราแล้วมั้ง"
"ถ้ามันวุ่นวายกับเธออีกบอกฉันนะ! จะทำให้มันเจ็บจนไม่กล้าที่จะมองหน้าเธอด้วยซ้ำ"
แววตาโมโหซึ่งเป็นครั้งแรกที่ได้เห็น มีมี่จ้องมองความดุดันจริงจัง ความหล่อทะลุทะลวงอีกครั้งอย่างเน้นย้ำ
ทุกอย่างจบลง หลังเลิกเรียน แยกย้ายกันกลับบ้าน
แกร๊ก
"กลับมาแล้วค่ะ" ตัวเล็กหอบหัวใจเหนื่อยล้ามาถึงบ้านเจอแม่นั่งอยู่ตรงโซฟาห้องโถงพร้อมกับถือบางอย่างตรงดิ่งเข้ามา
"แม่กำลังจะแต่งงานนะ"
"อ..อะไรนะคะ?"
"จะแต่งงานกับนที"
"แม่!!!!"
ความวัวไม่ทันหายความควายเข้ามาแทรก หลังจากทราบเรื่องราวมีมี่ไม่ยอมพยายามโต้เถียงแต่ผู้เป็นแม่ก็ไม่ยอมฟังเหตุผลแม้ลูกสาวจะท้วงแต่แม่กลับยืนยันว่าผู้ชายคนนี้คอยดูแลอย่างดีจึงอยากจะฝากผีฝากไข้
เวลาล่วงเลยไป สุดท้ายมีมี่ก็ห้ามอะไรผู้เป็นแม่ไม่ได้ ฝีเท้าก้าวลงเดินลงมาหยิบน้ำดื่มในครัว
เวลาสองทุ่มภายในบ้านเงียบสนิทไร้แสงไฟ
"ว้ายยย!" เสียงมีมี่ร้องตกใจขณะที่หยิบน้ำ แต่หันกลับก็เจอไอ้ผู้ชายสารเลวยืนขวางประตูไว้
"ดีใจไหมที่ต่อแต่นี้ไปฉันจะได้มาเป็นพ่อเลี้ยงของเธออย่างเต็มตัว"
"ดีใจกับผีอะไร หึ รู้อยู่แล้วว่าแกแต่งงานกับแม่เพราะอยากจะได้สมบัติใช่ไหม..เลว"
"ใช่ แต่ก็ช่วยไม่ได้ที่แม่เธอมันดันโง่เอง"
ตัวเล็กกำหมัดแน่นอีกมือก็ถือขวดน้ำ ผู้ชายวัยสามสิบ รูปร่างสันทัดเดินมาประชิดตรงหน้าจนทำให้ต้องรีบผละถอย
"แต่ฉันมีข้อเสนอนะ" คำพูดแผ่วเชิงกระซิบ
"อะไร?"
"ถ้าไม่อยากให้ผลาญสมบัติแม่เธอเล่น ก็เอาตัวเธอมาแลกสิ นอนกับฉันแค่ครั้งเดียวเท่านั้นแล้วจะยกเลิกงานแต่งให้ บอกเลยนะว่าฉันเป็นคนพูดคำไหนคำนั้น"
"เลวมากไอ้โคตรเลว"
"จะถือว่าเป็นคำชมก็แล้วกัน หึหึ"
"ฉันไม่.."
"คิดดูให้ดีก่อนจะส่งคำตอบ มันหมายถึงชีวิตแม่เธอเลยนะ"
- ผู้เขียน
