อญู่ร่าเดินลงมาอีกครั้ง มองซ้ายมองขวาหาคนที่ต้องการเจอแต่ไม่เห็นแม้แต่เงา
“อื้อๆ ๆ ๆ”
หญิงสาวดิ้นรนไม่เท่าไหร่สติก็ดับวูบลงไป ชามิลช้อนร่างเล็กขึ้นสู่อ้อมแขนก่อนจะก้มมองนิ่ง
เธอเป็นของฉัน
อญู่ร่าค่อยๆ ฟื้นคืนสติขึ้นมา สายตาสวยแปลกมองไปรอบกาย ก่อนจะสะดุ้งตกใจเมื่อได้ยินเสียงกร้าวคุ้นเคย
“ฟื้นแล้วเหรอ”
“นายไกร”
“จำสามีตัวเองไม่ได้หรือไง”
“ที่นี่มันที่ไหน” เธอพยายามไม่สนใจน้ำเสียงยั่วยุหาเรื่องของเขา
“บนเครื่องบิน” เขาตอบเสียงนิ่งแต่ทำให้หญิงสาวตกใจไม่น้อย
“บนเครื่องบิน พาฉันกลับบ้านเดี๋ยวนี้”
“ไม่ ช่วงนี้ถือว่าเรามาฮันนีมูนกันนะ จะฮันนีมูนสักกี่เดือนกี่ปีดีล่ะ”
“ฮันนีมูนบ้าอะไรของนาย นายเป็นใครกันแน่” อญู่ร่ามองไปห้องพักหรูหราบนเครื่องบินส่วนตัว นายไกรคนสวนจะมีความสามารถพาเธอขึ้นเครื่องมาแบบนี้ มันไม่มีทาง เป็นไปไม่ได้
“จำกันไม่ได้หรือไง” เขาสบตาเธอ อญู่ร่ากะพริบตาปริบๆ ก่อนจ
