“เราไม่อยากให้เจ้ากลับประเทศไทยเลยราร่า” ฟารุกเดินมาเคียงข้างหญิงสาวที่เขาแอบมีใจให้ตั้งแต่แรกเห็น
“หม่อมฉันต้องกลับไปดูแลคุณพ่อเพคะ ท่านแก่มากแล้ว ไหนจะกิจการโรงแรมที่หม่อมฉันต้องช่วยท่านบริหารอีก” อญู่ร่าให้เหตุผล หากไม่คิดเข้าข้างตัวเองมากนัก เธอก็พอสัมผัสถึงความรู้สึกของอีกฝ่าย แต่เธอคงรับไมตรีอันนั้นไม่ได้อีกแล้ว นอกจากชามิลแล้ว เธอไม่ขอแบ่งใจให้ใครอีก
“เจ้าก็รู้นี่นาราร่า ว่าเราคิดเช่นไรกับเจ้า” ฟารุกกุมมือหญิงสาวเอาไว้
อญู่ร่าพยายามดึงออกแต่เขาไม่ยอมปล่อย เขายกมือน้อยขึ้นจุมพิต แต่ในที่สุดก็ต้องยอมปล่อยเมื่อหญิงสาวยังแข็งขืนเอาไว้
“ปล่อยหม่อมฉันเพคะ”
“เราขอโทษที่ทำให้เจ้าตกใจ เจ้าคงรักพี่ชามิลมากสิ ถึงไม่ยอมเปิดใจให้ชายอื่น” ฟารุกพูดเสียงเศร้า
“หม่อมฉันยังไม่พร้อมจะมีใครเพคะ เพิ่งเรียนจบก็อยากช่วยคุณพ่อบริหารงานที่โรงแรมเพคะ” อญู่ร่าตอบเลี่ยงๆ
“หากเจ้าคิดเช่นนั้น เราขอให้เจ้
