“ฉันคงเข้าใจผิดไปเอง กรุณาปล่อยด้วยค่ะ” เธอดิ้นรนจนเขายอมปล่อยแต่โดยดี
“ค่ำๆ มืดๆ ออกมาเดินแบบนี้ไม่ดีนะคุณ เป็นสาวเป็นนาง” เขาเอ่ยเตือน
“ขอบคุณที่เป็นห่วง ขอตัวก่อนนะคะ”
“เดี๋ยวก่อนสิ ไหนๆ ก็ลงมาแล้ว อยู่ชมดาวกันก่อนสิ” เขารั้งแขนเรียวหญิงสาวเอาไว้ อญู่ร่าสะบัดมือออก แต่เขากุมไว้ไม่ยอมปล่อย
“สัญญาว่าคุณจะไม่หนีไปไหน ผมก็จะปล่อย” เขาจ้องตาสวยแปลกของคนตรงหน้า อญู่ร่าไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมจึงก้าวขาหนีไม่ออก เขาเห็นเธอนิ่งจึงยอมปล่อยแต่โดยดี
“เล่าเรื่องของคุณให้ผมฟังบ้างสิ”
“นายอยากรู้เรื่องของฉันไปทำไมกัน” อญู่ร่าถามอย่างไม่เข้าใจ
“ผมก็แค่อยากรู้เรื่องของผู้หญิงสวยๆ แบบคุณ” เขาพูดแต่สายตามองดูท้องฟ้าที่มีดวงดาวระยิบระยับ
“นายเหมือนใครคนหนึ่งที่ฉันรู้จัก”
“อย่าบอกว่าผมเหมือนคนรักของคุณ”
“ฉันไม่รู้ว่าจะเรียกเขาว่าคนรักดีหรือเปล่า ไม่รู้ว่าเขาคิดยังไงกับฉัน” ชีคชามิลแค่บอกเธอ
