“แล้วในเวลานี้ เจ้าจะให้เราทำเช่นไร ร้องไห้ โวยวายหรือไง มันไม่มีประโยชน์หรอก” ฟารุกพูดเสียงเครียดใบหน้าเรียบสนิทอย่างใช้ความคิด
“ท่านควรอธิบายพูดแก้ข้อกล่าวหา ฟาจะเป็นพยานให้เอง” ฟาตีมาบอกอย่างจริงจัง
“มันไม่มีประโยชน์หรอกฟาตีมา ตอนนี้ทั้งพี่ชามิลทั้งพี่สาวของเจ้าก็เชื่อว่าเราทำ เจ้าเองก็เถอะ จะมาทรมานอยู่ที่นี่ทำไม ไปพักผ่อนเสียเถิด เราไม่อยากให้เจ้าลำบากอยู่กับเราที่นี่ ที่นี่ไม่เหมาะกับเจ้า”
“แล้วที่นี่เหมาะกับท่านหรือไงกัน ที่นี่ก็ไม่เหมาะกับท่านด้วยเหมือนกัน” ฟาตีมาย้อนให้บ้าง
“เราอยากให้เจ้าไปพักฟาตีมา ไม่รู้หรือไงว่าเราเป็นห่วงเจ้าแค่ไหน เจ้าจะมาลำบากอยู่ในคุกทำไม”
ฟารุกโคลงศีรษะไปมา มองหญิงสาวแกมบังคับ
“หม่อมฉันไม่ไปเพคะ หม่อมฉันจะอยู่กับพระองค์”
“เจ้าดื้ออีกแล้วฟาตีมา” ฟารุกตำหนิหญิงสาว แต่ไม่ได้ทำให้ฟาตีมาเปลี่ยนใจเลยสักนิด เธอยังคงปักหลักอยู่ใกล้ๆ กับเขาไม่ไปไหน
นาดาเห
