“ดวงจันทร์คืนนี้สวยจังเลยเพคะ”
อญู่ร่าซบที่ไหล่กว้างของชีคหนุ่ม แหงนมองท้องฟ้าที่กระจ่างไปด้วยแสงจันทร์และดวงดาวในความมืดมิดอันน่าชวนพิศวง
“แต่สวยสู้เจ้าไม่ได้ราร่า”
คำหวานที่เปล่งออกมาทำให้เธอหน้าแดงจัดจนร้อน แต่เพราะในยามค่ำคืนเขาจึงไม่มีโอกาสได้เห็น
“ทรงปากหวานอีกแล้วนะเพคะ”
เธอบอกอย่างเขินอาย พิงกายแอบอิงแนบชิดให้เขาพาอูฐเดินไปตามเส้นทางในทะเลทรายอย่างเชื่องช้า
“เจ้านี่รู้ดีว่าปากเราหวาน เพราะชิมทุกคืนใช่ไหมล่ะ”
ชามิลเย้าหยอกคนในอ้อมแขน
“ทรงเจ้าเล่ห์น่ะสิไม่ว่า รังแกกันทุกคืน” คนตอบอุบอิบก้มหน้าอายๆ
“เจ้าอยากน่ากลืนกินทำไมล่ะราร่า”
ชามิลกระซิบข้างหู โน้มใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มกดประทับจุมพิตหนักหน่วง
“อุ๊ย! เดี๋ยวใครเห็นเข้าเพคะ”
“ไม่มีใครเห็นหรอก เราอยู่เป็นส่วนตัว”
“พระองค์ไม่ทรงเกรงอันตรายหรือเพคะ ไม่ให้ทหารตามติดมาเช่นนี้”
“ใครบอกล่ะ ทหารโอบล้อมทั่วบริเวณ วางเวรยามแน
