“ไม่ใช่เสียหน่อย พระองค์บอกเองว่าถ้าแลกกับการช่วยพ่อของหม่อมฉัน จะให้หม่อมฉันเป็นนางบำเรอนี่เพคะ” อญู่ร่าพูดอย่างมีแง่งอน แม้เขาจะสารภาพรักกับเธอแล้ว แต่เธอก็ยังอดคิดไปถึงข้อเสนอที่เขาหยิบยื่นให้ในครั้งแรกที่เจอกันเสียไม่ได้
“รู้ตัวก็ดีแล้ว” เขาแกล้ง
อญู่ร่าเจ็บแปลบใจอก ขืนตัวออกห่าง แทนที่จะปฏิเสธว่าเปลี่ยนความคิดแล้ว น่าน้อยใจเขาจริงๆ เธอรู้สึกหงุดหงิดอย่างประหลาด
“เจ้าอย่าดิ้นสิ เดี๋ยวตกลงจากหลังอูฐหรอก” ชามิลกอดกระชับเอวคอดแน่นขึ้น
“หม่อมฉันรู้แล้ว พระองค์ไม่ต้องมาตอกย้ำนักหรอกว่าหม่อมฉันอยู่ในฐานะอะไร หม่อมฉันรู้แก่ใจดี”
อญู่ร่าพูดโดยพยายามไม่ให้น้ำเสียงสั่นจนเขารับรู้ว่าเธอหวั่นไหว เสียใจ และมีความน้อยใจปนอยู่ แต่ชามิลนั้นเป็นถึงประมุขของรัฐอันมั่งคั่ง เขาเรียนรู้ที่จะสัมผัส รับรู้ และสังเกตกิริยาของคนรอบข้าง ไม่ว่าจะเป็นมิตรสหาย ผู้ใต้บังคับบัญชีหรือไม่ก็ลูกค้าที่มาติดต่อค้าข
