“ปากแข็ง” เขาช้อนสะโพกสาวลอยขึ้นจากอ่างน้ำ แล้วลุกยืนอย่างมั่นคง อญู่ร่าร้องครางเสียงสั่นผวากอดคอหนาแนบแน่น รู้ดีว่าโดนเขาแกล้งเข้าให้อีกแล้ว
“อื้อ... เผด็จการที่สุด อ๊ะ” เธอร้องเมื่อโดนกระแทกกดกายแกร่งเข้าฝังในความนุ่มแล้วเบียดชิดกับผนังห้องน้ำ
“คิดถึงเราหรือเปล่า” ชามิลถามเสียงแหบพร่า บดกายเข้าหาแนบแน่นฝังลึกแต่ไม่ยอมขยับ เรากัดฟันถามจนเส้นเลือดปูดโปน เกร็งสะท้านที่โดนบีบรัด หายใจฟืดฟาดหนักหน่วงด้วยความต้องการที่แสนทรมาน
“ทรงร้ายกาจที่สุด” อญู่ร่าพยายามเบียดกายเข้าหาเขาอย่างทรมาน แต่ชามิลโหย่งกายถอยหนี มือรั้งเรียวขาของเธอเอาไว้ให้แนบกับกำแพงเพราะแรงกำลังที่มากกว่าและร่างกายที่สูงใหญ่กว่า
“ว่าไง ยัยลูกขนุนแสนหวาน” ชามิลกระซิบถาม
“อย่าแกล้งหม่อมฉันอีกเลย”
“พูดจาไม่เข้าหู” เขาก้มลงกระซิบเสียงไม่สบอารมณ์เล็กน้อย
“อื้อ...” อญู่ร่าสั่นระริกเมื่อเขาสอดปลายแก่นกายเข้ามาแล้วถอนออกเหมือนแห
