“ยัยลูกขนุนแสนหวาน” ชามิลก้มลงมองใบหน้าสวยใกล้ๆ ในระยะกระชั้นชิด
“อื้อ... จะทรงทำอะไรเพคะ ออกไปเลย” อญู่ร่าที่ค่อยๆ ปรือตาตื่นจากอาการสลบรีบผลักใบหน้าหล่อเหลาของชีคหนุ่มออกไปทันที
“พอตื่นแล้วออกฤทธิ์ออกเดชเลยนะ” เขาวางผ้าไปข้างตัว มองเธอตาวาว
“ถึงแล้วเหรอเพคะ” เธอถาม มองไปรอบกาย
“ถึงแล้ว ไม่นึกว่าจะขวัญอ่อน” เขาบีบคางสวยไปมา
“พระองค์ไม่ฆ่าหม่อมฉันเหรอเพคะ แล้วนี่ทรงเปลี่ยนใจแล้วหรือไง”
“คิดได้ยังไงว่าเราจะฆ่าเจ้า” ชามิลเลิกคิ้วถามด้วยความสงสัย
“ก็พระองค์...” เธอพูดไม่ทันจบประโยคเขาก็เข้าใจพูดสวนขึ้นมาเสียก่อน
“ที่เราหยิบมีดออกมาน่ะเหรอ เราจะจัดการกับงูที่กำลังจะกัดเจ้าต่างหากเล่า” ชามิลหยิกแก้มนวลด้วยความมันเขี้ยวที่เธอแปลเจตนาของเขาเป็นอย่างอื่น
“ฝ่าบาท” อญู่ร่าอุทาน รู้สึกผิดที่คิดว่าเขาจะฆ่า แต่ก็ยังน้อยใจไม่หายที่เขาทิ้งเธอได้ลงคอ เมื่อกระจ่างใจแล้ว แต่เธอกลับสะบัดหน้าใส่เขาเช
